Vriendschap

Het leven kan niet perfect zijn. Maar ik moet wel toegeven dat het mijne de laatste tijd erg dicht in de buurt komt..
Pas getrouwd met de liefste man van de wereld, ongeduldig zwanger van een heerlijk klein mannetje. Gezond en wel genieten van familie en vrienden die ik doodgraag zie, collega's die mij komen bezoeken en mij doen beseffen dat ik nog steeds zoveel van mijn job houd en het daar enorm mis.
Ik kan onmogelijk klagen. 

Maar als er dan toch iets is dat ervoor zorgt dat mijn leven momenteel 99 en geen 100% perfectie is, dan is het de afstand. De afstand van mijn huis naar een van de liefdes van mijn leven: 't stad. GENT.

Gent is waar mijn mama woont, waar ik vroeger ten pas en ten onpas binnen viel, gewoon omdat ik zin had.
Gent is ook waar mijn broer woont, en het overgrote deel van mijn vrienden.
En nu de eerste echte lentedagen achter de rug zijn, voel ik dat de afstand mij tegenhoudt om vlug een terrasje te doen of op de Graslei te gaan zitten of bij mijn mama in de tuin en dat vind ik wel lastig, hier op de boerenbuiten.

Ik voel dat ik enorm veel moeite moet steken in het onderhouden van vriendschappen...
Als ik in Gent moet zijn voor een afspraak, probeer ik met zoveel mogelijk mensen af te spreken. Ik probeer bij te houden wie ik lang niet meer gezien heb en probeer zo om geregeld met iedereen iets te doen, rekening houdend met de kilometers die ik daarvoor moet rijden.
Op zijn zachtst gezegd vermoeiend. 
En het brengt geregeld frustratie met zich mee..

Maar gisteren werd ik dan weer getrakteerd op een eye-opening lesson: dat echte vriendschap afstand overstijgt. 

Dat echte vrienden je uit je boerenhol lokken om een verrassings-vrijgezellenavond te houden met bootjes op de graslei en cava en cadeautjes en hapjes en eten en dame blanche (ook al ben je eigenlijk al getrouwd maar zoals eerder al vermeld: ik doe de dingen niet op volgorde).

Dat echte vrienden ervoor zorgen dat je je na maanden nog eens voelt zoals vroeger, als een onbevruchte, ongetrouwde vrouw die met haar prachtige vriendinnen (en 1 mannelijk exemplaar) door 't stad loopt te giechelen.
Waardoor ik er nu weer helemaal tegen kan dat ik nu een dorpsmens ben in plaats van een stadsmens :-)

Dus bij deze is mijn argument weerlegd. Zelfs de afstand in rekening genomen is mijn leventje helemaal perfect, met dank aan Joke, Joke, Filine, Lisa, Valerie, Annelies, Fien, Raela, Daphne en Alexis om me nog eventjes met mijn neus op de feiten te drukken.