Eindelijk, eindelijk, eindelijk!
Ik ben niet meer de enige! Vriendinnen, kennissen, familieleden, eindelijk worden er weer eens wat baby's gemaakt. En geworpen. En gewenst.
Nog even geduld en Niel heeft een hele voetbalploeg om mee te spelen.
Heerlijk!
En ook, het is heerlijk om al die vriendinnen en kennissen te zien meemaken wat ik al eens meemaakte. Gedoe met zwangerschapstesten en ovulatietesten en lichaamstemperatuur. En de spanning, en de duizend-en-één vragen.
Vragen die ook vaak aan mij gesteld worden, aangezien ik die fase al ken, al moet ik het antwoord vaak schuldig blijven. Ik herinner me namelijk niet hoe groot mijn borsten twee jaar geleden waren, of hoe ze aanvoelden.
Het zet mij ook weer een beetje meer met mijn voetjes op de grond.
Al die twijfels die ik had, hebben zij ook. En de vragen. En de onzekerheid en de spanning. En hun wederhelften begrijpen er meestal ook geen bal van :-)
Het is alleszins niet gemakkelijk om vandaag het hoofd koel te houden.
Ik observeer gewoon, en zie dat al die vrouwen rondom mij ook panikeren. Borstvoeding of niet? Ja, want dat moet, want dat is het beste. NIPT-test of niet, want er scheelt misschien iets aan ons kind. Mag ik nu nog alcohol drinken? Moet ik mijn poezen nu weg doen? Geen rauwe groenten meer...
Maar het is precies nog erger geworden dan twee jaar geleden! Wasbare luiers of niet? En daarbij nog eens wasbare maandverbanden en cursussen over hoe je je baby het beste draagt en mindfulness oefeningen voor tijdens de bevalling.
Langs de ene kant wil ik ze zeggen om het allemaal los te laten, om er allemaal niet te veel over te piekeren en de dingen gewoon op zijn beloop te laten.
Anderzijds is het zo schattig. Ik hoor vaak mijzelf bezig als ik tegen ze praat.
En kijk, het is met mij toch ook allemaal goed gekomen?
