PPD

Het blijft de verkeerde richting uitgaan. Ik probeer er mijn verstand bij te houden en te doen wat ik moet doen zodat de situatie niet verergert.
Maar het heeft precies allemaal weinig resultaat.

Ik probeer het te verstaan. Het zijn de hormonen, uiteraard. En de bevalling, die eigenlijk heel zwaar en emotioneel was.
Het heeft allemaal een grote impact, plots zo een klein hoopje vlees in je huis. Je relatie verandert, je bent constant samen maar hebt geen tijd voor een half gesprek of een goede knuffel.
De borstvoeding die zo moeilijk ging, was emotioneel en fysiek ook heel zwaar. En nu dat kolven, dat is echt intens. Elke drie uur aan de machine, dan onze man verversen, flesje opwarmen en geven, het duurt toch telkens een uurtje en twee uur later is hij er al weer.
De pijn, die er nog altijd is. Mijn overgevoelige buik die ik veel te vaak (al dan niet bewust) overbelast door boodschappen of Maxi Cosi's te dragen. Mijn borsten die met momenten zodanig op springen staan dat het pijn doet om te stappen.
En om het helemaal af te maken ben ik vorige nacht net niet uit mijn bed gedaverd van de koorts en loop ik nu al twee dagen met een ferme angine, algemene malaise inclusief.
Om nog maar te zwijgen van de onophoudelijke stroom van bezoek die ik uiteraard graag zie komen (want ondanks alles ben ik nog altijd zo trots op mijn Nieltje en wil ik hem aan iedereen laten zien) maar die me toch met elk bezoek helemaal afmat.

Dus lijkt het nu alsof mijn lijf maar op een manier met die gigantische berg hormonen en emoties kan omgaan: een oneindige reeks huilbuien. Verdriet, frustratie, apathie, oververmoeidheid.
En dat alles samen leidt uiteraard ook nog eens tot een enorme berg schaamte en schuldgevoel.

Ik zie het bos door de bomen niet meer. Ben ik alleen met mijn gevoel? Of hebben alle mama's dit en wordt er niet over gesproken?
Het is uiteraard niet moeilijk om een uurtje per dag perfect housewife te spelen als het bezoek er is en af en toe een überschattige foto van mijn zoontje te posten. Voila, ons perfecte gezinnetje.
Ik ben alleen als de dood dat mijn perfect gezinnetje hier te veel onder zou beginnen lijden, want ze zijn mij veel te dierbaar, die mannen van mij.
Dus heb ik de vroedvrouw op de hoogte gebracht. En ze was blij dat ik aan de alarmbel heb getrokken. En ze komt morgen langs en we gaan er wat aan werken. Maakt mij zelfs niet uit hoe.

Ik heb me laten vangen door mijn eigen verwachtingen, denk ik. De controlefreak, de extreme planner is intern volledig in shock door de chaos van de voorbije weken. Ik kan het niet anders verklaren.

Dus, bring on the drugs, als het echt moet.

Baby Blues

Kijk, ik ga eerlijk zijn. Het loopt totaal niet zoals ik gedacht had.
De hormonen zijn een zeer smerig spelletje aan het spelen, denk ik. Mijn gevoelens en gedachten vliegen alle kanten uit. Over het algemeen voel ik me slecht, met af en toe een piekje naar 'het gaat wel' en af en toe een dip naar 'volledig depressief'.
Soms ben ik volledig apathisch en ben ik blij dat David er is om onze zoon een flesje te geven of zijn pamper te doen. Soms ben ik extreem onzeker, over hoe ik er nu uitzie of wat mensen van mij denken als ze op bezoek komen. Dan denk ik dat ze mij een slechte moeder vinden.
Ik ben bang dat mijn man mij lelijk en saai vindt en heel binnenkort bij mij zal weggaan.
Ik voel me met momenten ook kwaad en ambetant en gefrustreerd over domme dingen.

Ik wacht ongeduldig tot er terug ruimte komt voor echte vreugde en geluk, want dat voel ik nu helemaal niet. En dat geeft me zo een gigantisch schuldgevoel.
Ik heb een prachtig, adembenemend zoontje die elke keer 10/10 krijgt van de vroedvrouw. Hij eet, hij slaapt, hij lacht.
En ik kan er niet van genieten. Ik voel me een dikke, huilende melkfabriek die profiteert van de goedheid van haar man en te veel met zichzelf bezig is om deftig van haar zoontje te houden.

So there, een eerlijk moment. En ik kan alleen maar hopen dat mijn gevoel voor veel nieuwe mama's herkenbaar is en dat ze mij binnenkort allemaal garanderen dat het snel zal voorbij gaan. Want ik zie de dagen passeren, hij wordt morgen twee weken en ik wil het niet missen, mijn klein ventje...

Emoties

Onze zoon is een week oud. Een week die ik volledig kan beschrijven in emoties.

Eerst en vooral liefde. 
Voor de bevalling was ik altijd een beetje bang voor de verwachtingen die gepaard zouden moeten gaan met een geboorte. De roze wolk, de instant crush, je baby komt er uit en BAM! LIEFDE! Een overspoeling van liefde. Ik was bang dat ik dat niet zou voelen. 
En ik had gelijk. Ik voelde de eerste uren helemaal geen liefde voor dat klein hoopje mens, ik voelde vanalles maar verliefdheid hoorde er niet bij.
Dat is na een week helemaal veranderd. Ik kan het moeilijk omschrijven, de hoeveelheid liefde die ik voel. Het is ontzettend intens. Ik kan uren naar dat ventje staren, hem strelen en knuffelen, aan zijn haartjes en zijn halsje snuffelen, ik ben volledig high door zijn aanwezigheid. 
Emotie nummer één is zonder enige twijfel echte, echte liefde.

En wat zou het mooi zijn moest het daarbij blijven. Dat ik gewoon de hele dag liefde zou voelen voor mijn zoontje en zijn fantastische papa en verder niets.
Maar neen, ik voel ook onzekerheid. Constant. Heeft hij honger? Geef ik hem te veel melk? Waarom slaapt hij niet? Slaapt hij niet te veel? Is hij wel gelukkig? Krijgt hij genoeg knuffels? Zou hij weten dat we hem zo graag zien? 
Een eindeloze lijst aan vragen waar niemand een antwoord op heeft. Want hij kan het niet vertellen. Het enige signaal dat ik krijg is dat hij er goed uitziet. Hij plast, hij eet, hij slaapt, hij lacht. Daar moet ik het mee stellen. Dat is het antwoord. 

Frustratie, eentje die tot nu toe elke dag al aanwezig geweest is. Oorzaak: borstvoeding. Door een samenloop van omstandigheden wil de borstvoeding niet lukken. Een keizersnede, diabetes, een geboorte op 37 weken, opname op neonatologie waar Niel heel veel flesjes heeft gekregen, overgevoelige tepels. Alles samen zorgt dat voor een klein ventje die eigenlijk niet goed weet wat hij moet doen met die borst die constant in zijn gezicht geduwd wordt. Ik was soms bijna een uur bezig om hem te doen aanhappen, en dat deed hij dan nog verkeerd, waardoor mijn tepels er moesten aan geloven. 
Resultaat: li-ters tranen, heel veel frustratie maar gelukkig ook een begripvolle vroedvrouw die mij al snel het afkolftoestel aanprijsde en voorstelde vanaf nu melk in flesjes te geven. 
Ik ben een ander mens sinds ik niet meer uren per dag mijn kind lastig val met mijn giga borsten.

Ik heb me ondertussen ook al aardig schuldig gevoeld. De infuusjes, de couveuse, alles van aan de bevalling tot wanneer hij bij ons op de kamer was lijkt helemaal mijn schuld. Ik voel me op irrationele momenten zelfs schuldig dat hij er is, als mijn hormonen compleet de pan uitswingen. Dan denk ik, arm ventje, wat doe ik jou aan? Onschuldig dingetje, hier heb je helemaal niet om gevraagd. En dan wordt er weer een potje gehuild.
Of toen er een hele bende bezoek in de kamer zat, die hem doorgaf als een pop. Terwijl hij eigenlijk flink lag te slapen en in zijn bedje moest liggen. Nadat iedereen weg was, was hij volledig over zijn toeren. En dat was helemaal mijn schuld, want mijn buikgevoel zei dat ik hem moest pakken of in zijn bedje moest leggen maar ik durfde niet, wilde op niemand zijn tenen trappen, terwijl ik mijn buikgevoel had moeten volgen en voor dat klein bolletje had moeten opkomen. 
Dus heb ik uiteraard een uur zitten huilen.

Het verbaast mij enorm wat zo een klein mensje bij mij teweeg brengt. Ik voel me zo kwetsbaar sinds hij er is. De gedachte dat er iets met hem zou gebeuren maakt mij gek. Het is bijna eng om mij aan hem te hechten. Een deel van mij wil niets liever dan hem vasthouden, knuffelen, badjes geven, ruiken, kussen, noem maar op. Maar een ander deel zegt, pas op. Pas op, je mag hem niet te graag zien, je mag je niet helemaal laten gaan in de emotie, want wat als? Wat als er iets gebeurt? 
Ik ben ontzettend kwetsbaar en andere mama's garanderen mij dat dat gevoel nooit meer weggaat. 

Om met een cliché mijn betoog te beëindigen: samengevat voel ik ontzettend veel geluk, als mijn hormonen het toelaten. Ik zit op een enorme, gigantische roze wolk. Ik ben smoorverliefd op mijn man, die me tot nu toe al elke dag verbaasd heeft. Die ons verzorgt en mij helpt en begrip heeft voor mijn tranen en tirades. Die cadeautjes koopt voor mij en kookt en ondertussen zo hard zijn best doet om te leren zorgen voor zijn zoontje. 
En ik ben smoorverliefd op mijn Nieltje.
Ik voel zodanig veel geluk dat ik er bang van word. 

Waarom waarschuwen ze mensen daar niet voor in de prenatale les?

Niel De Lombaerde (12/05/2015)

Baby in my belly is niet meer. Mijn belly is niet meer. Hij is er, ons hemels, zalig ruikend, harig en dik klein zoontje waar we zo naar hebben uitgekeken.

Niel.

Lieve, kleine Niel.

Wat een emoties de laatste dagen..
Maandag moesten we op controle bij de gynaecoloog. Mijn glycemieën deden al eventjes niet meer wat ze moesten doen,  dus plots zei ze dat wachten geen zin meer had. Dinsdag zou hij 37 weken bij mij geweest zijn en dat was voldoende.
Plots kwam het heel snel. Morgen om acht uur aanmelden op het verloskwartier, zei ze.  Mijn hart!
Ik ga eerlijk zijn, ik was het de laatste dagen echt beu. Ik had al wat ontsluiting, ik had voorweeën, ik was er helemaal klaar voor. Het thuiszitten en afwachten was ik kotsbeu. Dus eigenlijk klonk het woord morgen mij als muziek in de oren.

Thuis zijn we allebei beginnen opruimen en hebben we ons laatste spullen verzameld, iets wat wel handig is aan dat inleiden. Geen vuile afwas of stinkende vuilzakken als je thuiskomt, niet over en weer moeten naar huis omdat je iets vergeten bent. Nee, er is alle tijd om je rustig klaar te maken.

Een glaasje wijn tegen de zenuwen en dan slapen. Nu ja, slapen... Ik had David al snel naar de zetel verbannen aangezien zijn gesnurk niet bepaald bevorderlijk was voor mijn broodnodige rust, maar veel heeft het niet uitgemaakt. Ik heb geen oog dichtgedaan, de spanning was veel te groot.
Om 6 uur zijn we nog samen in bad gekropen, dan rustig ontbeten en vertrokken. Richting de slachtbank.

Ik was behoorlijk rustig, mentaal helemaal klaar. Ik had maandagavond met een zee van tranen afscheid genomen van mijn dikke buik, mijn klein schoppertje, mijn alleenrecht en ik had er mij bij neergelegd dat ik hem ging moeten delen.
Ik nam afscheid terwijl iedereen zich klaar maakte om Nieltje te ontmoeten.
Maar ik had er vrede mee.

De bevalling werd ingeleid met medicatie. Op tien minuten tijd belandde ik in de hel. Ik had enorm krachtige en frequente weeën (wat hoort bij een inleiding). Maar wist ik veel. Ik voelde me een echte seut. Een uurtje bezig en het al niet meer aankunnen. Overgeven van de pijn. Wat ga ik doen als de echte weeën komen, dacht ik...
Nog een uurtje heb ik het volgehouden. Ik vroeg aan de vroedvrouw of het normaal was dat 'die eerste weetjes' zo veel pijn deden.
Die eerste weetjes bleken the real deal te zijn. Echte, hevige contracties die een minuut duurden en twintig seconden later al opnieuw begonnen. Ik kon niet recupereren en er werd al snel beslist om een epidurale te plaatsen.

Ik zou een hele epistel kunnen schrijven over de zaligheid van een epidurale. Op tien minuten tijd was de pijn weg en lag ik in bed te glimlachen. Af en toe een beetje druk, meer voelde ik niet.

Een beetje later is mijn water gebroken. Ik voelde me meer en meer klaar, ik wilde eraan beginnen. Ik keek echt uit naar het persen. Ik had ondertussen al zes centimeter opening dus naar mijn gevoel ging het allemaal snel vooruit.

Maar aan persen zijn we niet toegekomen. Meneertje had het moeilijk in mijn buik. Ik voelde dat de sfeer plots veranderde toen de monitor constant in alarm ging en de vroedvrouw de stagaire de opdracht gaf bij ons te blijven terwijl ze de gynaecoloog opbelde. Ik begon ook mijn weeën terug te goed te voelen.

Ze had de dokter gebeld, zijn hartritme zag er niet zo goed uit, hij was moe, hij moest eruit.
Het was half drie, en de dokter had gezegd dat ze om kwart voor drie wilde snijden.
Een sectio.

Ik moet nog steeds wenen als ik denk aan de paniek die ik voelde. Ik wilde geen sectio, ik wilde persen.
En waarom moest hij er op een kwartier uit? Er was toch niets mis?
Waarom begint iedereen hier plots rond mij te vliegen?
Waarom staan er tien mensen in mijn kamer?

Ik heb gehuild en gehuild. Ik was doodsbang. Elke seconde die hij nog in mijn buik doorbracht was er voor mij een te veel.

Uiteindelijk is hij om kwart na drie geboren. Naar mijn gevoel helemaal blauw. En zonder geluid. Ze namen hem mee naar een kamertje en ik werd ondertussen rustig aan vol-le-dig gek.
Af en toe ging de automatische deur open en zag ik een voetje of een handje. Maar ook zes mensen rond zijn bedje en een reanimatieballon en ik werd verder gek. Ik heb liters gehuild.

En dan plots, een schreeuwtje en ik ging door de tafel vallen van geluk. En de kinderarts die riep dat alles ok was. En ik huilde rustig verder.

Zijn glycemie stond veel te laag, dat was waarschijnlijk de oorzaak van zijn moeilijkheden tijdens de arbeid. Hij kreeg een infuusje en zuurstof en mocht gelukkig eventjes bij mij liggen.
Om kwart na drie geboren, om kwart na vier in de couveuse op de Neonatologie.

48 uur is hij moeten blijven. 48 uur, 3 infuusjes en nog een paar hypo's.
Ik ben die draadjes gewoon, monitoring en saturatiemeting, infuusjes, noem maar op.
Maar niet bij hem. Het deed enorm veel pijn om hem zo te moeten zien, het schrikte enorm af. Ik heb zelf al zoveel infuusjes gestoken en toch moest ik weg toen de vroedvrouw een nieuw infuusje moest plaatsen.

Nu weet ik wat de woorden 'als hij maar gezond is' echt betekenen. Maanden had ik alles gepland, me op alles voorbereid, beslist wat ik wel en niet wilde.
Al-les heb ik moeten loslaten. Er is niets gegaan zoals ik het wilde en het maakt mij ondertussen al geen bal meer uit.
Hij is ondertussen bij ons op de kamer en hij doet het goed.
En dat is echt alles wat telt.

Nieltje is geboren. Hallelujah hallo! ♡

Afscheid

Allerliefste, kleine Niel,

Ik kan het bijna niet geloven, maar vandaag is de laatste dag met ons twee. Straks gaan we slapen en morgen krijgen we je eindelijk te zien.
Ik ben zo emotioneel. Zo verdrietig en zo opgewonden tegelijk. Ik wou dat je nog eeuwen bij mij kon blijven, dat je nog eeuwen van mij alleen was. Dat alleen ik jou kon voelen en niemand anders. Je zit zo veilig in mijn dikke buik. 
En ik ben ook een beetje bang. Bang voor wat er komt. Bang dat er iets zal mislopen. 

Mijn mannetje, bedankt voor 37 zalige weken. Bedankt voor je schopjes, voor je poepje tegen mijn hand. Bedankt voor alle ontroerende momenten, als je de hik had of als je je voetje voor de eerste keer in mijn hand duwde. 
Je hartje dat zo flink tekeer gegaan is al die tijd. Bedankt om te zwaaien naar mij tijdens die ene echo, dat is nog altijd een van mijn favoriete momenten.
Ik vond die weken met jou hemels. 

Nu is het tijd voor de toekomst. Morgen verandert ons leven voor altijd. En morgen begint het jouwe. 
Dus allerliefste pruts, gaan we vannacht nog eens lekker lang knuffelen, jij en ik samen? Voor de laatste keer? Ga je veel schoppen en bewegen, heel de nacht? En kom je dan morgen bij mij liggen, en bij papa? Ik kijk er zo naar uit. 

Ik ga je missen, engeltje. Heel hard. 

Je mama.

Gezonde Paniek

Aftellen doe ik al eventjes. Maar daarnet was de laatste echo. De laatste keer kijken naar wat er in mijn buik zit. 
Nu is het echt voor alle momenten. Ik moet niet meer aftellen, we zijn er. Pruts is volgroeid, hij is helemaal ingedaald en ik heb al twee centimeter ontsluiting. 
Het is nu echt voor elk moment.
Ik was euforisch toen ik al dat goed nieuws hoorde van de gynaecoloog, maar ik kan het u verzekeren, het is verdomme spannend. Het kan ieder moment beginnen, bij elk krampje en elk steekje stop ik een seconde met ademen. Ja? Nu? Nee, nog niet...

Nu zijn we terug thuis en mijn lief is de luiertafel ineen aan het steken en ik voelde een beetje paniek. Hij komt er aan. En hij gaat nooit meer weg. En wij zijn zijn ouders en wij moeten voor hem zorgen en zo weinig mogelijk fouten maken. 
Euh.... Help?

Wat een emotionele rollercoaster. Wat een zaligheid.
Ik ben er klaar voor, ventje. Laat maar komen!