Ik weet dat ik een tijdje geleden schreef dat ik van zwangerschapskwaaltjes gespaard gebleven was, maar ik vrees dat ik te vroeg gejuicht heb.
Van fysieke kwaaltjes kan ik nog altijd niet klagen, ik heb het de laatste tijd heel moeilijk met de ‘normale’ lichamelijke veranderingen die ik doormaak. Verdikken, mijn gigantische borsten, mijn puistjes en mijn harige, uitgezakte buik. Allemaal ‘normaal’.
Nog niet zo lang geleden ben ik met heel veel moeite bijna 15 kilo vermagerd. Die zie ik er nu langzaamaan terug bij komen, voor het goede doel, dat weet ik maar het valt me toch zwaar.
Zeker omdat mijn lief, meneer de triatleet met bijhorend lichaam, die evenveel ouder wordt als ik, er nog steeds onveranderd uitziet…
Ik heb het er moeilijk mee dat ik nu al zoveel verander, terwijl ik nog maar 15 weken ver ben. Serieus, moeten mijn borsten er nu al uitzien als uiers? What’s the point?
Ik vind zwanger zijn de max maar vrees dat ik mij zal moeten neerleggen bij het feit dat ik nu eenmaal niet mooi zwanger zal zijn.
Onzekere zucht…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten