Opvoeden En Heropvoeden

Uitstelgedrag, het is mij onbekend.
Mijn kinderkamer staat al klaar sinds november, toen ik twee maand ver was. Heel veel commentaar is daarop gekomen, mensen die mij begonnen uit te lachen, anderen verklaarden mij gewoon gek.
Al maanden ben ik bezig met tweedehandssites van voor naar achter uit te kammen op zoek naar de beste koopjes. Een geboortelijst lijkt dan ook bijna overbodig omdat ik al zo veel verzameld heb, maar wat dacht u? De geboortelijst wordt morgen gelegd en ik weet al perfect wat er zal opstaan.
Ook het geboortekaartje is geregeld, zonder dat ik nog een seconde moest nadenken over de kleuren, het ontwerp, wat er allemaal wel en niet op moest.
Maar onderschat mij niet, ook de crèche, kindergeld, geboortepremies, ziekte- en hospitalisatieverzekeringen, prenatale lessen, infosessies, welke-grootouder-op-welke-dag-mag-oppassen, alles is geregeld.
En jawel, eergisteren ben ik begonnen aan de doopsuikers, want je weet nooit wat er gebeurt. Vroeggeboortes, platliggen, zo dingen.. In geen enkel geval zou ik de levensbelangrijke keuze van de doopsuiker overlaten aan mijn liefste echtgenoot-in-spe.
Hij mag dan wel zo lief zijn om te willen helpen met die ieniemienie strikjes te leggen, ik moet eerlijk toegeven dat ik achter zijn rug om elk strikje opnieuw gemaakt heb.

Controlefreak? Ik?

Maar van tijd tot tijd besluipt mij een onaangenaam gevoel. Dat ik graag alles onder controle heb weet ik al lang, maar ik weet ook maar al te goed dat sommige dingen niet te controleren vallen. Zeker niet als het op kinderen aankomt. En daardoor word ik met momenten lichtjes ongemakkelijk.
In mijn hoofd ziet het er allemaal perfect uit. Een droombevalling waarbij ik zonder problemen de pijn verbijt en er op vlotte en natuurlijke wijze een perfect gezonde baby uit krijg. Een perfecte baby die ik uiteraard vlotjes aan de borst kan aanleggen en die maanden aan een stuk zonder problemen borstvoeding verder krijgt. Krampjes, snotvallingen, huilbuien, slaapproblemen, daar blijven wij natuurlijk van gespaard.

Ik weet tot in detail hoe ik dit mannetje wil opvoeden, hoe ik op bepaalde situaties wil reageren. Ik zie andere mensen ‘fouten’ maken met hun kinderen en denk (heel stilletjes): dat kan ik toch wel beter, IK ga dat zo en zo en zo doen.
Want ik ben nu eenmaal die ene moeder ter wereld die alles onder controle heeft.

En dan is dat gevoel er weer.

Mijn zoontje zal ook woedeaanvallen krijgen. En huilen. En stout zijn. En uitdagen. En grenzen aftasten.
En ik ga ook plooien, als hij met zijn (perfecte) oogjes lief naar mij kijkt. Dan zal ik ook toegeven. Of als hij ligt te wenen in zijn bedje, ook al weet ik dat er niets mis is, dat hij gewoon gepakt wil worden. Dan zal mijn moederhart ook breken en zal ik hem bij mij pakken.

Mijn ventje heeft mij dus ook een lesje te leren: dat ik hem moet opvoeden spreekt voor zich, maar misschien zal zijn komst ervoor zorgen dat zijn mama zichzelf een beetje moet heropvoeden. Dat ik zal moeten leren om hem te laten zijn wie hij is. Om trouw te blijven aan mezelf maar ook om mezelf een beetje los te laten. Om te beseffen dat ik geboortelijsten en doopsuikers kan controleren tot ik erbij neerval, maar een ander mens (hoe klein ook), dat gaat al moeilijker.
En dat ik misschien zal moeten leren aanvaarden dat mijn opvoeding ook niet perfect zal zijn, dat ik ook foutjes zal maken en dat de dag zal komen dat er een of ander arrogant, zwanger jong ding naar mij zal kijken en zal denken: dat kan ik toch wel beter.