Vandaag ging je voor de eerste keer naar school. Je was zo flink. Zo stoer.
We hebben je afgezet samen met tante meter en nonkel Tom. We waren nog maar net op de speelplaats of je wilde al op een moto zitten. En in de klas begon je direct te spelen met de vliegtuigen.
Maar je merkte ook wel dat er iets geks aan de hand was, want je had ons goed in de gaten. Toen je merkte dat er andere kindjes aan het huilen waren, begon je ook te wenen.
Maar je bent nu al groot, dus we moesten je wel achterlaten. Heb ik genoeg gezegd dat we je vanmiddag komen ophalen?
De dag gaat zo traag voorbij. Ik heb me sterk gehouden deze ochtend, voor jou. En ik wilde net zo stoer zijn.
Maar daarnet keek ik door het venster naar de speelplaats en ik zag jou fietsen. En ik moest eraan...
Dus ik zit hier een beetje te wenen terwijl ik nadenk over hoe de voorbije tweeënhalf jaar voorbij gevlogen zijn. En over hoeveel zalige momenten we al beleefd hebben met jou. Hoe je kleine peutermaniertjes ons de laatste tijd zo uitdagen, maar ook vertederen. Of moet ik zeggen kleutermaniertjes?
Want dat ben je nu, een echte kleuter. Ik mag je geen peuter meer noemen, en al zeker geen baby.
Al zal je altijd mijn kleine baby blijven, hoor.
Stel het daar goed, mijn klein ventje. Ik ben zo ontzettend fier op jou.
Tot straks aan de schoolpoort!
Dikke kus,
Je mama.
