Bridezilla

Man, die hormonen. Wat een duivels.
Ik kan er mij al enkele dagen niet meer overzetten. Oorzaak: mijn nakend huwelijk. Jaja, wij gaan trouwen. Dat hebben we even beslist, zo tussen de soep en de patatten (en dat vind ik eerlijk gezegd fantastisch). Geen gedoe, geen wit kleed, geen dramatische, zelfgeschreven tekstjes, geen beloftes die we niet kunnen nakomen, geen feest voor 300 mensen, geen koetsen, zwanen, make-up en DJ’s.
Gewoon wij, de mama en papa-in-spe, die eigenlijk gewoon heel zeker zijn van elkaar en een klein wondertje verwachten en die geloven dat dat wondertje ons veel meer verbindt dan gelijk welke ceremonie.
Dus we gingen het klein houden, gewoon wij en onze ouders. Tot er plots voor ons beslist werd dat broers en zussen toch ook wel aanwezig moesten zijn. En grootouders. En een receptie en eten. En uitnodigingen.
Om een lang verhaal kort te maken, op een week tijd is ons ‘huwelijk’ veranderd in iets wat mij een berg stress bezorgde in plaats van een gelukzalig gevoel. En ik vrees dat mijn duivelse hormonen weer van de gelegenheid gebruik hebben gemaakt om mij in een briesende, huilende bridezilla te veranderen.
Zo erg dat ik er ondertussen al 100% zeker van ben dat mijn toekomstige mij in no time gaat verlaten want met mij valt toch wel echt niet samen te leven. En ik heb hem al gezegd dat hij onze zoon dan mag meenemen want dat ventje zal toch liever bij zijn papa zijn.
Maar ook al heb ik het gevoel dat die jongen naar mij kijkt en denkt: ‘man, ik ben blij dat ik direct mag gaan trainen want gij zijt een eng vrouwmens’, toch is hij zo lief om heel die trouwtroep uit mijn handen te nemen en alles vanaf nu te plannen, zodat ik kan ‘ontspannen’ (in de mate van het mogelijke). En als dat betekent dat mijn trouwfeest doorgaat in de plaatselijke voetbalkantine, dan is dat maar zo.
Bridezilla doesn’t care!