Exact twee maand geleden begon ik terug te
werken. Ongerust en in paniek. Doodsbang dat het niet zou lukken, dat
ik mijn jongens te hard zou missen...
Het is niet van een
leien dakje gelopen, die eerste weken. Ons jongens werden allebei ziek
wat ervoor zorgde dat ik de eerste maand oververmoeid, emotioneel en
ongerust op het werk doorbracht. Ik wilde zelf voor mijn jongens zorgen,
ik miste ze, ik sliep zo weinig... zaterdag 4 november 2017
Update
Briefje
Toen je net geboren was, moest je een tijdje op Neonatologie
blijven. Het was 1 uur 's nachts, papa lag naast mij te snurken en ik
was klaarwakker. Ik wilde bij jou zijn.
Ik vroeg aan de vroedvrouw of ik naar jou mocht en ze zei dat ik moest wachten. Nog een uur.
Ik kon niet wachten. Na een kleine rel stond ik al snel naast jou met mijn bed.
Toen
wist ik nog niet dat het een van de mooiste nachten van mijn leven zou
worden. Je werd bij mij gelegd en sliep de hele nacht op mij. Als je
wakker werd of huilde legde ik je aan de borst en je dronk tot je weer
rustig werd. Zo knuffelden en sliepen we tot de zon op kwam. De
vroedvrouwen raadden me elk uur aan om naar mijn kamer te gaan en wat te
rusten, maar ik wilde bij jou blijven.
Je
was zo rustig die eerste dagen, ook toen je bij ons op de kamer mocht.
Je dronk flink, je sliep flink. We namen je mee naar huis en je dronk en
sliep nog altijd flink. Elke dag stond ik op en zei er een stemmetje in
mijn achterhoofd, vandaag gaat hij beginnen wenen. Vandaag gaat het
worden zoals bij Niel.
Maar die dag kwam niet. Je sliep.
En je dronk. En je speelde en je lachte. En tot op vandaag doe je nog
altijd net dat. Lachen. Spelen. Eten en drinken. Je bent altijd
goedgezind. Je oogjes fonkelen altijd.
Je
communiceert zo duidelijk met mij. Ik weet wanneer je honger hebt en
wanneer je moe bent, omdat je het mij zo duidelijk toont. Wat een zalige
baby ben jij.
Je bent zodanig rustig en
braaf dat ik soms het gevoel heb dat mensen jou een beetje vergeten.
Want je zotte broer is twee. Twee en luid en druk. En hij houdt van
aandacht en weet heel goed hoe hij die kan opeisen. Dus zit jij er nogal
vaak bij en je kijkt ernaar. Nog steeds tevreden.
Wat
ik eigenlijk wil zeggen, klein ventje, is dat je je gerust mag laten
kennen als je dat wil. Je papa en ik zijn getraind. Laat je maar gelden,
eis de aandacht maar eens op, zodat iedereen rondom jou ook kan zien
hoe geweldig jij wel bent.
Abonneren op:
Posts (Atom)