Neonatale Hypoglycemie

Neonatale hypoglycemie, dat zijn de twee woorden die mijn gedachten de laatste dagen domineren. Uren zit ik met de iPad op mijn schoot het internet af te zoeken naar informatie. Wat is het? Hoe vaak komt het voor? Wat zijn de risico’s?
En wat ga ik nu in godsnaam beslissen voor ons ventje?

Neonatale hypoglycemie betekent dat de suikerwaarde in het bloed van een pasgeboren baby te laag komt. Dat gebeurt meestal in de eerste 24 uur na de geboorte en heeft verschillende oorzaken: een te hoog of te laag geboortegewicht, aangeboren afwijkingen of een moeder met diabetes, zoals ik.

Omdat onze uk 9 maand afhankelijk is van mijn suikerregeling kan hij het tijdens zijn eerste uurtjes moeilijk hebben om zelf de boel te regelen. En daarom is het de gewoonte in de meeste (Belgische) ziekenhuizen om hem 24 uur ter observatie op Neonatologie te houden, zoals ik eerder al schreef.

Er zijn nu al weken en maanden over gegaan, en nog steeds tast ik in het duister. Ik heb het gevoel dat er niemand mij een duidelijk antwoord kan geven op mijn vragen. De ene dokter zegt dat ik moet ingeleid worden, de andere zegt dat we kunnen afwachten. De ene verpleegkundige zegt dat hypo’s veel voorkomen bij pasgeboren baby’s, iemand anders zegt dat het heel zeldzaam is. Mijn suikerregeling tijdens de bevalling is het belangrijkst, zegt de ene, volgens de andere is het de suikerregeling tijdens de zwangerschap.

Ik word gek van de onwetendheid. Ik heb het gevoel dat ik op den duur meer weet dan gelijk wie door alle protocollen, standaarden en wetenschappelijke artikels die ik ondertussen al gelezen heb.

Het gaat zodanig ver dat het mij al lang geen bal meer kan schelen hoe ik beval. Natuurlijk, keizersnede, epidurale, in bad, ingeleid, l don’t care. Ik wil gewoon dat hij kan geboren worden op een moment dat mijn suiker zo stabiel mogelijk is, zodat de kans op hypo’s voor hem zo klein mogelijk is.
Van een plotse shift in prioriteiten gesproken… ln het begin was ik enkel bezig met mezelf, wat ik ging meemaken tijdens de bevalling. Nu draait alles om hem. Hij moet gezond zijn, hij moet bij mij blijven zodat hij zich veilig voelt en zodat de borstvoeding goed op gang kan komen zodat hij alle anti-stoffen krijgt die hij nodig heeft..

Alleen heb ik geen zin om ruzie te maken met artsen of vroedvrouwen op het ‘mooiste moment van mijn leven’. Ik wil dat er afspraken gemaakt worden vooraleer ik het verloskwartier binnen ga.
Ik had vorige week een afspraak met mijn diabeteseducator/vroedvrouw in het UZ en heb hem mijn probleem voorgelegd. Tot mijn verbazing verstond hij me helemaal. Hij zei zelfs dat als zijn vrouw diabetespatiënt was, hij ook zou weigeren om zijn kind naar Neonatologie te laten brengen.
Uiteraard heeft dit mijn vlammetje nog meer aangewakkerd. Ik sprak erover met een van de kinderartsen van het UZ, die ik ken van op het werk, en ook zij gaf me gelijk. België is een van de laatste landen die baby’s van diabetische moeders nog naar Neonatologie brengt.
Als kers op de taart bezorgde ze mij het officiële protocol dat in het UZ wordt gevolgd en daarin staat letterlijk dat deze kinderen pas opgenomen moeten worden als er een hypoglycemie is die niet verbetert met voeding. Opname is dus officieel de laatste stap, niet de eerste.

Mijn strijd is gestreden. Ik verander mijn houding van afwachtend en vragend naar eisend. Hij gaat niet naar Neonatologie tenzij er een heel goede reden is. En wie moeilijk doet, krijgt een officieel protocol onder zijn neus geschoven.

Want in the end wil ik alleen dat de regels gevolgd worden.