Code Oranje

Deze wil ik opschrijven.
In de hoop dat ik hem zo nooit zal vergeten.

Code Oranje in België. Onweer in het hele land. De hele vooravond was het al stilletjes aan het rommelen.
Papa moest naar de dokter dus wij waren met ons drietjes thuis. Plots waren er donderslagen en bliksemflitsen.
Ik nam jullie snel mee naar boven, met jullie pyjamaatjes al aan en jullie melkje mee.

En we ging op de grond zitten voor het groot venster van jullie kamer, om naar die ruziënde wolken te kijken.
Oliver, jij kroop dicht bij mij, je was niet op je gemak, maar je bleef wel stil op mijn schoot zitten (terwijl je normaal geen seconse stil kan zitten) en je keek verwonderd naar buiten.
Niel, je was zo stoer, maar je ogen heel groot en je hield mij in de gaten. Maar hoe meer je mij zag genieten van het lichtspektakel en de knallen, hoe leuker je het vond.

Mama had zo'n zware dag vandaag. Maar jullie, jullie maken echt alles weer goed. Er stroomt zoveel liefde in ons huis.
Dit momentje zal ik koesteren, en proberen vasthouden wanneer ik het even moeilijk heb.
Bedankt, mijn lieve jongens. Mijn eeuwig, eindeloos geluk ♡

Eerste schooldag

Mijn lieve kleine jongen,

Vandaag ging je voor de eerste keer naar school. Je was zo flink. Zo stoer. 

We hebben je afgezet samen met tante meter en nonkel Tom. We waren nog maar net op de speelplaats of je wilde al op een moto zitten. En in de klas begon je direct te spelen met de vliegtuigen.

Maar je merkte ook wel dat er iets geks aan de hand was, want je had ons goed in de gaten. Toen je merkte dat er andere kindjes aan het huilen waren, begon je ook te wenen. 

Maar je bent nu al groot, dus we moesten je wel achterlaten. Heb ik genoeg gezegd dat we je vanmiddag komen ophalen?

De dag gaat zo traag voorbij. Ik heb me sterk gehouden deze ochtend, voor jou. En ik wilde net zo stoer zijn.

Maar daarnet keek ik door het venster naar de speelplaats en ik zag jou fietsen. En ik moest eraan...

Dus ik zit hier een beetje te wenen terwijl ik nadenk over hoe de voorbije tweeënhalf jaar voorbij gevlogen zijn. En over hoeveel zalige momenten we al beleefd hebben met jou. Hoe je kleine peutermaniertjes ons de laatste tijd zo uitdagen, maar ook vertederen. Of moet ik zeggen kleutermaniertjes?

Want dat ben je nu, een echte kleuter. Ik mag je geen peuter meer noemen, en al zeker geen baby. 

Al zal je altijd mijn kleine baby blijven, hoor. 

Stel het daar goed, mijn klein ventje. Ik ben zo ontzettend fier op jou.

Tot straks aan de schoolpoort!

Dikke kus,

Je mama.