Schuldgevoel

Ik kijk altijd zo hard uit naar de consultaties bij de gynaecoloog. Eindelijk mijn ventje nog eens zien, horen dat zijn hartje goed klopt en zijn ruggengraatje zien. Weten hoe hij ligt zodat ik weer kan verstaan waarom hij helemaal links en helemaal rechts in mijn buik schopt (nee mama, hij ligt niet in spagaat).
Maar de laatste keren ga ik telkens met een vreselijk gevoel naar huis. Een gigantisch schuldgevoel. Ik ben er vandaag weer helemaal van onder de voeten, ik loop te wenen, ik voel me rusteloos.
Want hij is weer veel te veel gegroeid. Veel te veel. De gynaecoloog verschoot er zelf van, weeral.
Inleiden op 38 weken is geen mogelijkheid meer, het is een absolute noodzaak

En dan voel ik me zo schuldig. Want ik moest perse een kindje krijgen. Ik moest perse zwanger worden. Ondanks de risico’s.
Vrouwen met diabetes hebben dikke baby’s. Dat weet ik. En een grotere kans op aangeboren afwijkingen en problemen bij de geboorte en doodgeboorte en noem maar op.
En daar heeft dat ventje niet om gevraagd. Nee, ik moest perse mijn zin hebben. En zie wat er van komt.

Ik weet dat ik streng ben voor mezelf. Ik doe mijn best, let op mijn voeding, prik mijn glycemie tien keer per dag. Ik doe wat ik moet doen.
Maar toch kan ik het schuldgevoel niet afschudden.

Dus ik zeg het nog maar eens: ik zal pas kunnen ademhalen als hij gezond en wel in mijn armen ligt. Ondertussen panikeer ik rustig verder.

En daar voeg ik graag aan toe, dat het heel pijnlijk begint te worden als mensen mij vragen ‘of het voor elk moment is’, ‘of het er twee zijn’ of als ze opmerkingen maken over mijn gigantische buik.
Want in mijn gigantische buik zit een gigantische baby en dank u wel, perfect stranger, ik hoef daar niet elke dag aan herinnerd te worden.