Onderweg

Drie weken geleden nam ik voor het eerst contact op met Sint Camillus, een psychiatrisch ziekenhuis met een gespecialiseerde afdeling voor vrouwen met een postnatale depressie. Net op de dag dat het helemaal mis ging, dat ik er helemaal onderdoor ging, las ik een artikel in Libelle over het centrum. Wenend belde ik hen op. In het weekend kon er moeilijk iets gebeuren, maar ik kreeg een week later een intakegesprek.
Ik ging langs bij een psychiater en schetste kort wat het probleem was. Veel moest ik niet vertellen, er was ontegensprekelijk sprake van een depressie en die moest dringend behandeld worden. Wat deed het deugd om eindelijk bevestiging te krijgen, om een arts voor mij te hebben die mij serieus nam in plaats van andere artsen die mij vitaminen of tassen warme melk aanraadden. Of artsen die zeiden dat ze 'toch niet echt in postnatale depressies geloven'.
Zonder verpinken schreef ze mij anti-depressiva voor. Een bittere pil.
Maar het moest. Met een beetje gepush van David en mijn mama beet ik door.

Twee weken later gaat het beter. Ik voel me duidelijk minder angstig en onzeker en spendeer mijn dagen op andere plekken dan de zetel. Zelfs werken gaat goed, al voel ik wel dat ik mijn grenzen nog goed moet bewaken.
En dat alles zonder bijwerkingen.

Maar zoals ik al vermoedde zijn problemen zoals het mijne niet met een pilletje op te lossen. Na een weekje of twee rust in mijn hoofd spelen er terug negatieve gedachten.
Ik voel enorm de drang om te analyseren wat er gebeurd is, wat ik 'fout' gedaan heb, wat ik de volgende keer anders moet doen. Ik voel bergen emoties opborrelen als ik terugdenk aan de zwangerschap, de bevalling, of de eerste maanden.
Ik heb veel te verwerken en dat zullen pillen niet in mijn plaats doen.

Gelukkig biedt Sint Camillus ook psychologische begeleiding aan. Jammer genoeg is er een wachtlijst en dat betekent dat ik moet wachten om al die emoties los te laten. En dat is moeilijk.

Maar het is leefbaar nu. Ik functioneer en vind rust als het nodig is. Ik geniet van Niel.
Eén voordeel aan helemaal aan de grond zitten: there's no way to go but up.
En we zijn onderweg.

Postnatale depressie (2)

Ik bekijk de wereld de laatste maanden door een andere bril, sinds ik zelf mama geworden ben, en ik krijg het gevoel dat mama zijn en alles wat erbij komt kijken een hot topic is. In de krant, in tijdschriften, op televisie en vooral op sociale media lees ik precies niets anders meer.
Of het lijkt voor mij althans zo...

#gentlemom is al lang een bekend begrip bij mama's van vandaag, Siska Schoeters gaat al de hele week over de tong omdat ze gedurfd heeft te zeggen dat mama zijn soms echt kut is, ik las zelfs onlangs een artikel waarin iemand zei dat het vandaag de dag precies 'hip' is om te zeggen dat het moederschap tegenvalt en dat iemand met een postnatale depressie zit.

Ik zou ook liever berichten de wereld insturen waarin ik vertel hoe zalig het allemaal is. Hoe gelukkig ik word van mijn klein babytje.
Dat mama worden mijn leven helemaal compleet gemaakt heeft.
Maar die verhalen zijn naar mijn gevoel beu verteld. Dat veel mama's het zo ervaren, dat weten we ondertussen. Of dat we dat beeld graag ophangen...

Het is de andere kant van het verhaal die nog niet zo lang verteld wordt. En ja, het is ondertussen al aanvaard om eens te zagen op de kinders. Dat ze niet slapen. Dat ze lastig zijn. Dat we soms blij zijn dat ze eens een avondje weg zijn.

Het is jammer genoeg nog niet oké om te zeggen dat je al lang geen plezier meer vindt in de dagelijkse dingen des levens. Dat voor hem zorgen gewoon te veel wordt, dat je begint te wenen bij de gedachte dat hij fruitpap moet eten. Dat je elke morgen in paniek wakker wordt en met een klein hartje ligt te wachten tot hij wakker wordt, want hij zal wel weer niet willen eten.
Dat je liever zou willen dat hij heel de dag zou slapen, zodat je jezelf niet van de zetel moet schrapen.
Dat je beseft dat je gedrag hem kan beïnvloeden en dat je daarom je geluk faket als hij er is. Je lacht en speelt met hem terwijl je liever met hem in bed wil kruipen en wil wenen.
Dat heel de wereld hem precies het zaligste op aarde vindt en dat het jou allemaal nog weinig doet.

Het is leven op automatische piloot. De laatste maanden zijn precies een droom, waarin iemand anders mij bestuurt en ik zonder nadenken doorga met voeden, troosten, verversen en badjes geven.
Ik vind nergens nog plezier in.

Ik durf het precies enkel hier opschrijven, zodat ik de blikken van andere mensen niet hoef te zien. Want ik zal me sowieso veroordeeld voelen.
Als mensen mij vragen hoe het gaat met mij of met Niel zeg ik dat het goed gaat, omdat ik niet het gevoel heb dat ik kan uitleggen wat er in mij omgaat.
Enkel tegen mijn familie ben ik nu eerlijk. Dat het zo slecht gaat dat ik dringend, heel dringend hulp nodig heb. En die komt er. Dus ik hou vol en ploeter verder.

Maar er komt zoveel schaamte bij kijken.
Iemand zei deze week tegen mij dat Niel het mooiste en liefste kind van de wereld is. En ik mag zijn mama zijn!
En nog niet content...

Borstvoedingsbrigade

Naar aanleiding van de Week van de Borstvoeding stond een tweetal weken geleden een interview met de zaakvoerster van Boops 'n Burps in de krant.
Mevrouw staat op de foto een kind van een jaar of twee te voeden en vertelt in het artikel dat ze ervoor pleit om borstvoeding te laten verplichten door de overheid GEDURENDE TWEE JAAR.

En daar zat ik weer, bovenop mijn paard, te briesen.
Borstvoeding wordt niet alleen in de strot van zwangere vrouwen GERAMD, ze willen het nog eens verplichten ook...

Ik herinner het mij nog goed. We zaten in de prenatale les en er werd aan alle zwangere vrouwen gevraagd wie van plan was om géén borstvoeding te geven. Twee van de aanwezigen staken hun hand omhoog en ik weet nog dat ik een beetje geshockeerd was.
Hoe konden ze dat nu al beslist hebben? Gingen ze het zelfs niet proberen? Hebben ze dan niet het beste voor met hun baby? Vinden ze hun carrière belangrijker dan hun kind?

Want ik was toen al helemaal gebrainwashed. Borstvoeding was de enige mogelijke keuze, en de enige juiste. Flesvoeding geven betekende de gezondheid van je kind aanvallen, was vragen om obesitas, een verminderde immuniteit en een slechtere ontwikkeling.

Ik ben dus, net zoals de meeste vrouwen, begonnen met borstvoeding. Niet perse omdat ik het absoluut zo wilde maar omdat het leek alsof er geen andere optie was.
Ik herinner mij dat de vroedvrouw Niel vlak na de geboorte probeerde aan te leggen, zonder mij zelfs te vragen of ik borstvoeding wilde geven. Achteraf gezien vind ik dat erg, dat er maar gewoon vanuit gegaan werd dat ik voor borstvoeding gekozen had.

Ja, er zijn heel veel voordelen verbonden aan borstvoeding.
Al stel ik mij bij sommige voordelen wel wat vragen...
Dat moedermelk perfect afgestemd is op de baby vind ik onzin.
Als dat effectief zo zou zijn, dan kwam er ingedikte, koemelkeiwitvrije melk uit mijn borsten, in plaats van melk waarvan Niel last kreeg van reflux, uitslag en diarree..
De innige hechting die gebeurt tijdens het geven van borstvoeding is mij ook ontgaan. Ik voelde een veel aangenamere band met Niel wanneer hij rustig zijn flesje leegdronk in plaats van krijsend mijn tepel weg te duwen.
Borstvoeding geven was voor mij ontzettend vermoeiend en stresserend. Moedermelk heb je altijd bij en is altijd op de juiste temperatuur, zeggen ze. Kan niet gemakkelijker zijn, toch? Behalve als je baby niet wil drinken aan de borst, zoals die van mij. Als je dan op stap wil, sleur je naast flesjes ook je afkolftoestel overal mee naartoe. Weken aan een stuk heb ik het volgehouden zo, WANT BORSTVOEDING IS HET ALLERBESTE.
Man, was ik maar vroeger gestopt. Want niets is zo gemakkelijk als een fles pap in een luiertas gooien. En die fles pap heeft na 25' in de microgolf ook de perfecte temperatuur en geloof mij, microgolfs vind je overal.
Borstvoeding geef je ook op vraag, dus als je kleine schrokop elk uur zijn keel openzet, dan is dat maar zo.
Je bovenkleren aandoen gedurende de dag lijkt dan helemaal overbodig. Die van mij drinkt om de vier uur, én slaapt de nacht door sinds we met borstvoeding gestopt zijn.

Niet veel later passeerde op Facebook een artikel waarin iemand beweerde dat mama's beïnvloed worden door bedrijven die kunstvoeding maken, dat de cadeautjes en staaltjes hen om de oren vliegen en dat het daardoor niet goed gaat met onze Belgische 'borstvoedingscijfers'.
We geven collectief te snel op of we kiezen te weinig voor moedermelk.
Borstvoeding is blijkbaar een hot topic want de mama's hielden zich niet in om hard op elkaar te reageren. Ik ben blijkbaar niet de enige die het gelobby van de borstvoedingsbrigade beu is.

Ik kan verstaan dat elke mama-in-wording borstvoeding wil proberen te geven. Want er wordt langs alle kanten geschreeuwd dat dat het beste is.
Ik ben alleszins veel meer beïnvloed door vroedvrouwen, artsen en andere mama's die borstvoeding aanprezen dan door kunstvoedingproducenten.

Misschien, heel misschien, zouden veel mama's er baat bij hebben om gewoon gerust gelaten te worden.
Stop met borstvoeding op te dringen en jonge mama's op te zadelen met een schuldgevoel als ze willen kiezen voor de fles.
Het is alsof borstvoeding geven bepaalt of je al dan niet een goede mama bent.
Er zijn hele generaties groot gebracht zonder borstvoeding en we're doing fine.
Als ik opnieuw zou mogen beginnen zou ik geen borstvoeding meer geven. De eerste weken met ons drie hadden er helemaal anders uit gezien.
En ik ben ervan overtuigd dat Niel even gezond was geweest, met of zonder moedermelk.

Dus, mevrouw van Boops n Burps, geef voor mijn part uw kinderen borstvoeding tot ze afgestudeerd zijn. Maar houd een beetje rekening met the real world. We kunnen als mama niet allemaal maanden of jaren aan een stuk afkolven op het werk.
En misschien heeft niet iedereen er zin in om jaren als melkkoe te fungeren voor alle kinderen in huis.
Misschien is borstvoeding wel te vermoeiend voor sommigen en misschien gaat het u wel geen bal aan wat andere mensen willen doen met hun lichaam.

I rest my case.

Back to reality

Nog een weekje en mijn vijf maanden zwangerschapsverlof liggen achter de rug. 

Als ik nu foto's bekijk van de bevalling kan ik niet geloven hoe lang dat al geleden is, en hoeveel er al gebeurd is.

Het waren alleszins, zonder enige twijfel, de allergekste maanden tot nu toe. 

Man, man, man, wat een rollercoaster.

Jammer genoeg verliep het allemaal niet zo vlot als ik gewild had. Maar nu het al enige tijd weer wat beter gaat slaag ik er toch in om de dingen door een andere bril te bekijken.

Ja, ik heb ongeveer duizend keer een oog uitgeschreid. Ik heb me soms dagen aan een stuk ellendig gevoeld, en eigenlijk ook continu onzeker en angstig. Ik heb er met momenten spijt van gehad dat ik er ooit aan begonnen ben, en gevloekt omdat dat klein mormeltje heel ons leven overhoop kwam gooien.

Maar het is alsof mijn lijf nu toch beseft heeft dat het tijd wordt om de knop om te draaien. Dat het goed geweest is. 

Want in die vijf maanden zijn er ook ontzettend veel zalige momenten geweest. 

De herinnering aan mijn bevalling en de dagen erna bezorgden me tot voor kort koude rillingen. Maar nu niet meer. Want eigenlijk, ondanks alle miserie en alle dingen die misliepen, was het wel een mooie ervaring. Ik ben ferm blij dat Niel er in een stuk uitkwam, en nu kerngezond is. En misschien was zijn geboorte niet zo gelukzalig als ik gehoopt had, zijn verhuis van Neonatologie naar onze kamer was dat wel. 

Hemels om hem eindelijk bij mij te mogen houden en hem constant in mijn armen te hebben en aan zijn haartjes te kunnen ruiken. 

Zalig om hem eindelijk aan iedereen te kunnen tonen.

Die eerste weken thuis waren loodzwaar, en eerlijk gezegd heb ik daar weinig positiefs over te vertellen. Tot wanneer Niel zes weken werd, en hij voor de eerste keer lachte.

Sindsdien volgden de mooie momenten elkaar op maar was ik misschien te verblind om ze te zien. 

Samen in bad, met ons twee. Of elke ochtend een dutje in mijn bed, met mijn hand op Nieltjes buik. 

Alles wat hij in die maanden leerde; speeltjes grijpen en ze expres op de grond gooien, proberen zitten, de eerste keer rollen. 

Kleine stapjes voor de buitenwereld maar gigantische evenementen in ons leven...

Zijn geluidjes, zijn dramatische huilbuien die met momenten zo dramatisch waren dat het grappig werd. 

De eerste pogingen met vaste voeding. 

En de ontelbare stoten die vooral David tegenkwam met variabele lichaamssappen. 

Nog een weekje, maar ik loop nu al met een gigantische krop in mijn keel. Ook al verkondig ik regelmatig dat ik tijd voor mezelf nodig had, diep vanbinnen weet ik dat ik hem niet kan missen. Want als ik echt tijd voor mezelf gewild had, dan was die er wel geweest. Er waren genoeg kandidaten om op Nieltje te passen. 

Ik wilde hem gewoon bij mij.

En nu heb ik geen keuze meer.

Maar ik ben blij dat ik deze periode toch nog positief kan afsluiten. En er nu met een andere blik op kan terugkijken. 

Ik ben nog niet waar ik moet zijn. Maar het blijft precies de goede richting uit gaan. 

Dus is het nu tijd voor iets nieuws. 

Terug naar de realiteit. 

Briefje

Kleine jongen,

Je ligt naast mij op de zetel en je grijpt naar je girafje dat zo leuk knispert als je er in knijpt. En plots overvalt het mij dat ik je ongelooflijk graag zie. Zo graag.

Ik wil je liefst van al altijd bij me hebben, tegen mij, op mij. 

Ik wil je constant zien, horen, voelen, ruiken, knuffelen, kussen en vasthouden.

Ik wou dat je leven altijd kon blijven zoals het nu is. Zo simpel. Ik wou dat alles rondom je je kon blijven betoveren, zoals je gele giraf dat nu doet. 

Ik wou dat gewoon je mama zien voor altijd genoeg was om je te doen lachen. 

Dat alles zo een ongelooflijke belevenis was dat je niet anders kan dan het uitkraaien van plezier en met je kleine voetjes wild in het rond stampen.

Ik hoop dat er altijd iemand naar je stem luistert, als je vertelt of als je roept of als je huilt. Dat er zoals nu altijd iemand zal zijn om je te troosten, naar je te luisteren en je te knuffelen. Iemand die je het gevoel geeft dat jij het allerbelangrijkste bent. 

Ik wou dat het leven kon stilstaan voor jou. Nu alles zo goed en mooi en eenvoudig is.

Dat een knisperende giraf genoeg is om jouw dag helemaal goed te maken.

Je mama.