Huisje, tuintje, kindje

Alle goede dingen komen in drievoud.

Zon, zee en strand.

Sex, drugs en rock-'n-roll.

En huisje, tuintje, kindje.

Het kindje was er al, en sinds gisteren ook een huisje en een tuintje. 

Want wij hebben gekocht! 

Ontzettend spannend vind ik dat, en nogal duur ook. Maar wel heel leuk. Ik kijk er zo naar uit om te verhuizen, het voelt voor mij echt aan als een nieuwe start. 

Het gaat zo goed de laatste weken en ons huis is echt de kers op de taart. 

Ik voel me zelfzeker, en gelukkig. Ik voel me al eventjes weer een beetje mezelf. 

Ik heb de raad die ik krijg tijdens de therapie zo goed mogelijk opgevolgd. Balans zoeken in werk, huishouden, Niel en mezelf. Tijd alleen spenderen en dingen doen die ik echt wil doen. Alleen. 

Het opruimen en het kuisen kan ik beperken tot het noodzakelijke. 

En ik ben een muurtje aan het bouwen, eentje tegen alle depressieve gedachten en negativiteit. Het is nog een heel laag muurtje, uiteraard, maar soms blijkt het al hoog genoeg. Soms slaag ik erin om heel bewust mezelf een halt toe te roepen als ik voel dat ik de verkeerde richting dreig uit te gaan. 

En zo komt het dat ik mij al een week of twee terug 'normaal' voel. Ik voel me de mama die ik wilde zijn voor ik zwanger was. Want als er één ding was waar ik zeker van was, waar ik echt goed in zou zijn, dan was het wel mama zijn. 

Ik was ervan overtuigd dat ik ervoor geboren was. En als ik de eerste verhalen op mijn blog opnieuw lees, dan zie ik dat die ontspannen mama er nog was toen ik net zwanger was. En gaandeweg is die veranderd in een onzekere seut die aan alles begon te twijfelen. 

Nu ik het eventjes allemaal helder kan bekijken, vind ik het moeilijk om te begrijpen waarom het ooit zo ver is kunnen komen. Hoe ik mezelf zo heb kunnen verliezen tijdens heel deze periode. Want zo ben ik niet. 

Sure, ik ben van nature een twijfelaar, en ook heel onzeker. Maar dat is nooit van toepassing geweest op mijn mama-kant. Ohnee, ik wist perfect wat ik wilde, wat ik belangrijk vond, ik vertrouwde 200% op mijzelf en mijn buikgevoel, de zorg en de opvoeding schrikten mij totaal niet af. En daar wil ik terug naartoe. 

Het was voor mij een openbaring toen Niel zich enkele dagen geleden omrolde en met zijn hoofdje tegen een stoel botste. Er was groot verdriet, ik heb hem opgeraapt, heel kort getroost en dan afgeleid met een speeltje. En ik dacht, goed gedaan. Kinderen vallen en doen zich pijn. En mama's rapen ze op en troosten ze. 

Een maand geleden had ik me de hele dag schuldig gevoeld. En doodongelukkig. En de slechtste mama ooit. 

Maar toen niet. Neen, ik voelde me heel goed bij mijn handelingen (die recht uit de buik kwamen).

Ik zeg het al zo lang, en nu begin ik het eindelijk zelf te geloven: je buikgevoel is het enige juiste. Het is puur natuur. Een mama weet wat het beste is voor haar kind, vanzelf. En het kan mij eigenlijk geen bal schelen dat Kind en Gezin zegt dat het nog niet mag, ik prop momenteel alles in Nieltje zijn mond. Omdat mijn gevoel zegt dat het ok is. 

Soms slaapt hij bij mij, en soms in zijn bed. En het voelt allebei goed. 

Soms laat ik hem wenen, en soms niet, afhankelijk van wat mijn buik zegt. 

En ik begin nu te leren dat het meer dan ok is dat mensen proberen meningen op te dringen, te zeggen wat je best doet en niet doet. Ik laat ze zeggen. Want ik weet het beter. 

Zou ik toch een goede mama zijn? 

Ik ben er zo klaar voor om alles achter mij te laten. Laat het toeval zijn dat dat besef vlak voor nieuwjaar komt. Want ik heb maar één voornemen: het is genoeg geweest, er is genoeg geweend, getwijfeld en gestraft. Ik ben het zo beu. Nu is het tijd voor leukere dingen, voor genieten van mijn favoriete drievuldigheid: Niel, David en ik. 

In ons nieuw huis natuurlijk!

Therapie

We zijn begonnen met de therapie, eindelijk.

Bij het intakegesprek, bij ons thuis, waren een psychologe en verpleegkundige aanwezig. Het bleek achteraf niet hun plan te zijn, maar ik ben direct begonnen met het hele verhaal eruit te smijten. 

Het moest eruit. 

Ik heb serieus mijn best gedaan om de boel zo gestructureerd en volledig mogelijk te vertellen. 

De zwangerschap en het effect van mijn diabetes. De schuldgevoelens.

De bevalling en hoe het allemaal misliep voor mij.

En de maanden daarna. De lange, lange maanden erna...

Maar ook (ik zou het bijna vergeten vermelden) de hemelse voorbije weken. Want Nieltje is de oude Nieltje niet meer. Al een maand of twee is hij een droom. Hij lacht, hij speelt, hij babbelt, hij slaapt, hij eet, hij zit, hij is dolgelukkig. Aargh, hij is het heerlijkste op aarde.

Na een uurtje te ratelen was de eerste conclusie snel getrokken: ik ben een van de vele perfectionistische moeders die de lat zodanig hoog leggen dat een mental breakdown onvermijdelijk is. Gelukkig is mijn band met Niel goed, maar die met mezelf is momenteel onvindbaar.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik mezelf niet meer ken. Ik die dacht dat ik een rustige moeder ging zijn, een strenge misschien ook. Die dacht dat ik mij nooit zou opjagen in de kleine dingen. Die volop zou genieten van mama zijn... Waar is die naartoe?

Ik ken de flippende overachiever niet die ik nu ben. 

De tweede conclusie was gelukkig dat eraan kan gewerkt worden. Dat er verschillende elementen uit mijn relaas naar voren kwamen die voor hen heel herkenbaar waren en waarmee zij aan de slag konden. 

Dus er wordt eindelijk actie ondernomen. De negatieve gedachten moeten eruit, de onzekerheid en de twijfels, de eindeloze zelfkritiek. En ook al lijkt het onmogelijk om de denkpatronen die ik de laatste 26 jaar heb geleerd te veranderen, ik moet erin geloven dat het kan. 

Dat ik ooit weer rust zal vinden en zal kunnen vertrouwen op mijn buikgevoel en zo automatisch een stabielere mama zal worden. Dat ik niet meer constant overal bevestiging hoef te zoeken. 

Want ik heb op een bepaald moment beseft dat ik, door alles perfect te willen doen, ik Niel geen plezier doe. 

Want er is geen ruimte voor fouten. Voor spontaniteit. 

Ik zou zo graag willen weten hoe ik die controle kan loslaten. Ik merk dat ik er op goede dagen wel in slaag om mezelf te corrigeren wanneer het nodig is. Ik doe mijn best om negatieve gedachten te stoppen, om mij niet op te jagen in een beetje rommel thuis of een 'kwetsende' opmerking. 

Maar er zijn jammer genoeg ook nog slechte dagen, waar de controlefreak in mij op volle toeren draait. Dan moet het huis piekfijn in orde zijn. En dan controleer ik alles, wat Niel eet, welke kleren hij moet dragen, waar en wanneer hij moet slapen... En dan maak ik mijzelf wijs dat ik daar rust in vind. 

Ik moet het tijd geven. En beginnen met kleine dingen. 

Niel zijn flessen vliegen nu in de vaatwas, in plaats van ze met de hand af te wassen en te steriliseren. 

Hij heeft een potje appelmoes gekregen in plaats van verse fruitpap toen ik bij een vriendin op bezoek ging. 

Ik ververs zijn fopspeen niet meer dagelijks. 

Ik doe mijn best om eerst mijn dag te plannen en dan te zien hoe ik er dutjes en voedingen in gepland krijg, in plaats van omgekeerd. 

En Niel zijn dutjes zijn nu mijn vrije tijd. Misschien wel de belangrijkste les die ik tot nu toe van de therapie heb geleerd: huishouden doe ik als Niel wakker is, zodat ik kan ontspannen wanneer hij slaapt. Wat een openbaring! Want ik doe het al 7 maand omgekeerd waardoor tijd voor mezelf zo goed als onbestaande was..

Want dat is blijkbaar ook een groot werkpunt. Ik kan de keren dat ik tijd voor mezelf genomen heb de laatste maanden, zonder Niel, op twee handen tellen. Daar ben ik, onbewust, zwaar in de fout gegaan. Dus ik moet nu een tijdsschema bijhouden om te zien hoe ik mijn tijd verdeel over Niel, mezelf, huishouden, werk, noem maar op.. 

Ik heb nog een heel lange weg af te leggen en voor iemand die zo ongeduldig is als ik is dat heel moeilijk. Maar het moet. En ik ben alleszins heel gemotiveerd om de dingen aan te pakken.

To be continued!

Geleerde lesjes

Ik hoorde onlangs van een toen nog zwangere en nu net bevallen mama dat ze mijn blog eng vond om te lezen.
Hmm, daar ging het doel van mijn verhaaltjes eventjes de mist in. Want dat is helemaal niet mijn bedoeling.

Mijn verhaal is jammer genoeg niet altijd rooskleurig, maar gelukkig ook niet de norm.

Ik wist gewoon heel weinig toen ik aan mijn blog begon en heb gaandeweg de dingen beschreven zoals ik ze ervaarde. Heel eerlijk.
Ondertussen weet ik veel meer.

Zo ontdekte ik dat de roze wolk een illusie is. Ik heb ze nooit gezien. Onlangs zei een vriendin van mij dat de roze wolk een verzinsel is dat mensen moet overtuigen om aan kinderen te beginnen. Ze zou wel eens gelijk kunnen hebben. We zijn toch niet allemaal zo naïef om te geloven dat slaaptekort, huilende baby's en kakpampers ons gelukkig gaan maken? De roze wolk is iets waar we maar al te graag in geloven.

Ik ontdekte ook dat een weekend veel langer is dan altijd gedacht. Zaterdag en zondag bestaan namelijk uit een voor- én namiddag.
Terwijl opstaan om 7 uur vroeger ondenkbaar was, voelt het nu aan als uitslapen. En de dag is plots eindeloos lang, waardoor je beseft dat je uren van je leven verspild hebt. De invulling van het weekend is nu ook helemaal anders. De hele avond in pyjama in de zetel liggen wordt plots de perfecte Saturday night.

Om mijn pas bevallen vriendin een hart onder de riem te steken: die vermoeidheid word je écht gewoon. Dat is geen fabeltje die ze parents-to-be wijsmaken. Een hele week doorkomen met 4 uur slaap per nacht? Meh, easy.

Die eerste weken zijn moordend. Echt moordend. Op dat moment heb je er geen boodschap aan dat mensen zeggen dat het beter wordt. Maar het is wel zo. Plots slapen ze door. Of hebben ze niet meer zoveel flesjes nodig. Of ze beginnen met vaste voeding en kunnen rechtop zitten en alles wordt op slag iets gemakkelijker.

Prioriteiten veranderen volledig. Vroeger was jij het allerbelangrijkste (en ik denk dat dat voor iedereen zonder kinderen zo is). Maar eens dat bolletje er is, kom jij zonder enige twijfel op nummer twee. Je schuift je vrije tijd, hobby's, gezondheid, vriendschappen en alles wat ooit belangrijk was met plezier opzij omdat je kind je zou kunnen nodig hebben. Het is de meest natuurlijke zaak van de wereld.

Er zijn twee planeten. Die van mensen mét kinderen en die van mensen zonder kinderen. En we kunnen echt hard ons best doen, elkaar verstaan is onmogelijk. Wat het is en hoe het voelt om mama te zijn kan je niet uitleggen met woorden. Mama's verstaan elkaar, en herkennen bepaalde verhalen van elkaar. Mensen zonder kinderen weten totaal niet waarover je het hebt.

Een kind hebben is continu met je hart blootlopen. Het is je zwakste en meest kwetsbare plek. Het idee dat iemand iets aan jouw kind zou doen, doet fysiek pijn.

Prenatale lessen zijn ronduit belachelijk. Tijdens hevige weeën lig je er echt niet wakker van of je nu aan borst- of buikademhaling aan het doen bent.

Door kinderen te krijgen leer je je echte vrienden kennen. Sommigen verdwijnen van het toneel en anderen komen verrassend uit de hoek.

'It'll all work out' is een motto om te koesteren. In 99,9% van de gevallen komt alles wel goed. Als je kindje niet wil drinken, is dat op zich geen probleem. Hij zal zichzelf niet verhongeren. Kan hij op 6 maand nog niet zitten? Blijf kalm. Elke gezonde volwassene kan zitten, dus die van jou zal het ooit wel leren.

Familie, vrienden en volslagen vreemden vinden het normaal om zich met alles te bemoeien van zodra er een baby in je buik zit. Ze zeggen wat je wel en niet mag eten, hoe je je kind verkeerd aan het opvoeden bent, waarom hij aan het wenen is of dat hij een verwend nest is. Ze vragen ongegeneerd naar je gewicht of vragen om je buik na de bevalling te mogen zien. Jouw lichaam en jouw kind zijn niemands zaak. Het is dus perfect ok om die mensen met een kort en gevat antwoord op hun plaats te zetten.

Op het moment dat je kindje geboren wordt verandert je leven voor altijd. Het duurt even vooraleer je dat beseft, maar je zal je nooit meer voelen zoals vroeger. Zelfs als je alleen of als koppel op stap bent, zonder baby, is alles anders.

Vroeger was jij (al dan niet samen met je broers en zussen) de belangrijkste persoon in het leven van je ouders. Ook dat verandert als je kinderen geboren worden. Gesprekken gaan over de baby. Bezoekjes zijn niet voor jou maar voor de baby. En je ouders duwen je met plezier opzij om bij je baby te kunnen.

Baby's zijn vermoeiend. En ze wenen. En ze kotsen. En soms stinken ze. En soms zorgen ze ervoor dat je je eigen haar wil uittrekken. Maar ze zijn ook het zaligste wat er is. Je baby zien lachen is écht magisch. Elk nieuw kunstje is een ongelooflijke gebeurtenis. Je kindje zien slapen is het mooiste zicht op aarde. Zijn hoofdje op je schouders is een ongelooflijk gevoel. Het is het meest tegenstrijdige wat er is. Het is het zwaarste en het mooiste. Het is een grammetje spijt, een grammetje twijfel, een grammetje haat en duizenden kilo's liefde.

Het is de meest intense liefde die bestaat.

De laatste geleerde les is zonder twijfel de belangrijkste. Er is maar één regel: jouw gevoel is het juiste. Volg ALTIJD je buikgevoel.