Thanksgiving

Acht jaar geleden spendeerde ik een jaartje in Amerika. Ik werd ondergedompeld in de Amerikaanse cultuur: high school, fast food, football, tienerzwangerschappen, christelijk extremisme en Thanksgiving.

Een feestdag die toen veel indruk op mij maakte. Ik vierde het daar met mijn gastgezin en hun familie en ik herinner mij dat ik het hele idee van 'dankbaarheid' wel speciaal vond.
Op een bepaald moment, voor er onvoorstelbare hoeveelheden eten naar binnen gewerkt werden, zat iedereen rond de tafel, hand in hand, om te bidden. En om even stil te staan bij de dingen waar we dankbaar voor waren.
Dat deed wel iets met mij. Het ging niet om de cadeautjes, wel om het samenzijn. Samen met de mensen die je graag ziet lekker (en veel) eten en vooral ook stilstaan bij jezelf en jouw dik gat in die gigantische kuip boter.

Jammer dat Thanksgiving hier nog niet echt zijn intrede gedaan heeft (in tegenstelling tot Halloween).
In mijn familie is dat gelukkig anders, aangezien mijn stiefmama Amerikaanse is. Dus vierden we vandaag Thanksgiving, met alles erop en eraan. Turkey, pecan pie, pumpkin pie, gravy, stuffing en samen de kerstboom versieren.

En een hele dag tijd om stil te staan bij alle mooie dingen rondom mij. Mijn gezinnetje, mijn familie en alle mensen die mij lief zijn. Mijn en hun gezondheid. En die dikke, vette kalkoen!

Zes maand

Die baby in my belly is al lang verleden tijd. Een goede zes maand geleden werd er plots een klein hoopje baby in mijn armen geduwd en begon de zotste periode van mijn leven.

En nu zijn we zes maand verder. Mijn baby is al bijna verdubbeld in gewicht en al bijna twintig centimeter gegroeid. Zijn ogen zijn niet meer bruin maar prachtig blauw en zijn haartjes niet meer zwart maar eerder... ongedefinieerd.
Hij eet fruit, groentjes, vlees en vis in plaats van moedermelk.
Zes maand geleden lag hij daar te liggen, als een slappe pop terwijl hij nu bijna zit, alle kanten op rolt en friemelt en niets liever doet dan rechtstaan. Hij speelt graag vliegtuigje, houdt ervan om zijn speelgoedjes op de grond te gooien en kan al goed belletjes blazen (ook als er fruitpap in zijn mondje zit).
Zijn stem is zijn favoriete speeltje...

Ik heb hem al duizend flesjes en badjes gegeven, al tweeduizend keer in zijn bedje gelegd en al honderdduizend kusjes gegeven. Hij lacht naar mij en naar iedereen, de hele dag. Hij is altijd blij nu.

Ikzelf heb al enorm veel bijgeleerd. Ik heb er ook een honderdtal grijze haren bij. En misschien ook een paar rimpels.
Prioriteiten zijn veranderd en relativeren lukt al iets beter.

De helft van mij is nog altijd de piekerende, panikerende, onzekere, depressieve mama. Maar de andere helft is wild enthousiast.
Ik wil weten wie hij gaat worden. Ik wil hem zien stappen en springen en huppelen. Ik wil hem naar school zien gaan. Ik weet dat zijn woorden als muziek zullen klinken en ik kan niet wachten om ze te horen.
Ik veronderstel dat die tweestrijd altijd aanwezig zal blijven, dat het hoort bij mama zijn.
Maar het gaat steeds beter en beter...

Na die zes maand kan ik ook nog terugblikken op iets wat elke keer mijn hart verwarmt. Ik heb misschien geen award gewonnen, maar l don't care. Hier volgt mijn acceptance speech:

Bedankt aan Sara, die zomaar een heerlijk verwenpakketje kwam binnengooien.
Bedankt aan mijn lieve broer en zijn vrouw, die stiekem door hadden dat ik het moeilijk had en Niel op het onverwachts kwamen vasthouden zodat ik kon douchen, en die David en mij verwenden met een heerlijke lunch op het terras. En die mij kwamen troosten op hun trouwdag terwijl ik de boel bijeen huilde.
Bedankt aan mijn lieve halve zus, die eigenlijk telt voor twee zussen, voor de honderden telefoontjes en de goede raad. Maar vooral omdat jij in het begin precies de enige was die mij begreep. Die mij ervan overtuigde dat ik het goed deed.
Bedankt aan Daphne, Nieltjes lieve meter, om melk, zalfjes en pilletjes aan huis te leveren. Ik geloof nog steeds niet dat daar gratis staaltjes bij zaten.
Bedankt aan de bende mama's die ik niet zo goed ken maar die de afgelopen maanden een ongelooflijke steun waren: Sofie, Marieke, Marjolein, Lies en Fiona.
Bedankt aan mijn twee schoonzussen voor de altijd beschikbare hulplijn en de opvang wanneer het nodig was.
Bedankt aan Marieke om mijn persoonlijke kinderarts te zijn.
Bedankt aan de vriendinnen en collega's die tijd vrij maakten en naar mijn gezaag wilden luisteren: Elke, Filine, Lisa, Joke, Veerle, Saar, Nathalie, Vanessa, Stefanie,...
Bedankt aan iedereen die voor ons gekookt heeft, of voorstelde om voor ons te koken. Voor de bezorgde berichtjes en onverwachte bezoekjes.

Zeker ook bedankt aan mijn ouders en schoonouders, voor de steun, de moeite, de tips, de ruimte, de opvang, de troost, het begrip, de tijd, de financiële steun.
Voor de muziek, de cadeautjes, de mooie momenten, de logeerpartijtjes en tientallen etentjes.

Maar vooral bedankt aan mijn mannetje. De grootste gok uit mijn leven was met jou Nieltje maken. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Bedankt, lieve David.

Op naar de volgende zes maand.

Anti-depressiva

Ik had het er ferm moeilijk mee dat ik anti-depressiva moest beginnen te nemen. De psychiater schreef het voor alsof het Dafalgan was, wat te begrijpen valt aangezien anti-depressiva voorschrijven voor haar dagelijkse kost is.
Maar ik vond het een hele grote drempel. En ik vond het eng.
Nog voor ik de eerste pil genomen had verviel ik al in oude gewoontes en ging ik op het internet meer informatie zoeken. Mensen spraken van de gekste bijwerkingen: permanent geheugenverlies, dagenlange insomnia, gewichtstoenames van meer dan 30 kilo.
De moed zonk mij nog meer in de schoenen. David pushte mij een beetje, en mijn ouders ook.

Ik nam de eerste pil op dinsdagochtend rond 8 uur en begon me rond 11 uur vreselijk slecht te voelen. Hoofdpijn, duizelig, misselijk, slappe benen. Ik was op stap met Niel in de draagzak en was bang dat ik elk moment kon omvallen.
Ik stop hier onmiddellijk mee, dacht ik. Wat ben ik met mijn lijf aan het doen?

Ik belde 's avonds de psychiater op en vertelde haar over mijn klachten. Ze omschreef ze als heel ongewoon en zei dat ik nog even moest doorbijten.

Gelukkig maar. Achteraf bleek dat ik op een zeer slecht moment een griepje te pakken had (David volgde een dag of twee later) en dat ik eigenlijk heel weinig bijwerkingen had van de medicatie.

Het viel mij wel op dat ik eerst nog een paar dagen veel dieper gezakt ben. Maar op een dag stond ik 's morgens op met wat energie. Ik ging wat opruimen. En eens wandelen. En dat ging...
Elke dag ging het een beetje beter, ik deed andere dingen dan op de zetel liggen en was veel rustiger. Ik was niet meer opgejaagd wanneer Niel niet wilde eten.
Wenen deed ik ook niet meer. De hele dag slapen ook niet.

Ik was overtuigd, die pillen waren de max.

Uiteraard is het niet zo eenvoudig. Sommige problemen vallen nu eenmaal niet met een pilletje op te lossen. Ik heb goede en slechte dagen. Soms voel ik me raar.. Dan ben ik de enige dag overgelukkig en loop ik heel de dag met een glimlach rond, om de dag erna toch weer net iets te veel in de zetel te liggen.

De vragen en twijfels en onzekerheden zijn er nog, maar gewoon niet meer zo opvallend. Maar ze zijn er en ik wil ze weg. Van therapie is er jammer genoeg nog steeds geen sprake. De wachtlijst blijkt langer dan gedacht.
Maar zoals ik al eerder zei, het gaat, dus ik kan wel even wachten.

Wat ik verder ook graag wil vermelden, is dat het aantal mensen rondom mij die anti-depressiva neemt of genomen heeft echt groot is. Het verbaast mij enorm.
Maar het past wel in het plaatje van 'mentale ziektes zijn taboe'.

Er is werk aan de winkel dus. Maar eerst mezelf genezen vooraleer ik de wereld probeer aan te pakken.