Ik geef het eerlijk toe, Niel heeft dit jaar van ons geen Sinterklaascadeautjes gekregen. Geen speelgoed, geen chocolade, marsepein of mandarijntjes (alhoewel, er liggen wel mandarijntjes in onze fruitmand).
Ik vind het niet gemakkelijk om op mijn strepen te staan, want de Sint is all around en blijkbaar is dit voor veel mensen een reden om er los over te gaan met cadeautjes voor hun kleine spruitjes.
Veel mensen vinden ons waarschijnlijk onmensen, vinden het zielig voor dat klein mannetje...
Ik leg even uit...
- Niel heeft al redelijk wat speelgoed verzameld het voorbije anderhalf jaar. Cadeautjes van oma's en opa's, tantes en nonkels of van ons. Maar om eerlijk te zijn zie ik hem zelden of nooit spelen met alle Fisher Price, Playmobil en V-Tech-spullen die in huis rondslingeren.
Nee, meneer houdt vooral van sleutels, GSM's en televisiebakjes. Ook kasten open en dicht doen en achter de katten zitten zijn precies hobby's voor het leven.
- Het kind is ondertussen 19 maand en heeft in de verste verte nog geen besef van wie de Sint is of waarom die cadeautjes brengt. Wanneer hij ouder wordt en het allemaal beter verstaat, zal de Sint uiteraard wel bij ons braaf kindje langskomen.
- Ik ben ervan overtuigd dat kinderen niet gelukkig worden van cadeautjes. Net zoals wij er niet gelukkig zullen van worden om te leven in een huis dat lijkt op een kruising tussen een speelgoedwinkel, een crèche en een indoor speeltuin. Waar kinderen wel gelukkig van worden is onverdeelde aandacht van hun ouders. Ik cross met andere woorden liever honderd keer rond de tafel achter mijn gierend kind dan hem een berg cadeautjes te kopen.
- En over een berg gesproken: waarom brengt de Sint vandaag de dag bij veel kinderen sta-pels cadeau's? Zijn die dan allemaal zo ontzettend braaf geweest? En weten die kleine pagadders dan eigenlijk nog waar eerst te kijken? Ik ben misschien eerder fan van één mooie cadeau. Al is het maar dat ze zouden leren dat cadeau's niet zomaar ad random naar uw kop gesmeten worden.
Het leven zit nu eenmaal niet zo in elkaar.
Sowieso lijkt het erop dat David en ik ouders zijn die het op vlak van cadeautjes graag anders doen. Ik haat cadeautjes kopen omdat het moet.
Wat wij wel doen is af en toe het zot in ons hoofd krijgen en naar Dreamland rijden om een cadeautje te kopen voor ons mannetje. Of we kopen supermooi speelgoed, tweedehands.
We gaan graag mee in Niel zijn fantasietjes, wanneer hij zwaait met de autosleutels in zijn hand en de deur uitstapt. Of we lopen gillend weg als Niel ons probeert te pakken.
Zijn blik op die momenten is sowieso duizend keer schoner dan gelijk welke blik veroorzaakt door een pakje.
