De Kogel En De Kerk

Jullie mogen mij allemaal een dikke seut vinden. Een plooier. Want ik ben geplooid.
Na een heel verhelderend gesprek met de kinderarts die ons prutsje gaat onderzoeken na de bevalling heb ik besloten om toe te geven en onze vent mee te geven naar de Neonatologie.
Gohja, toegeven. De ongelooflijk eloquente kinderarts heeft mij op één twee drie overtuigd.
Weg twijfels, weg zorgen, weg vechtlust. Eindelijk iemand die mij een duidelijke uitleg kon geven over het waarom, en sterker nog, die mij kon kalmeren. Een uitleg zodanig duidelijk dat ik het zelfs niet meer nodig vond om aan mijn goed voorbereid betoog te beginnen en te zwaaien met afgedrukte artikels en protocollen.
Ik ben braaf en stil op mijn stoel blijven zitten, hevig knikkend en af en toe een kleine vraag stellend.

De conclusie was duidelijk: een opname op Neonatologie is een noodzaak, geen voorzorg.

Het eerste argument dat mij overtuigde, was de uitleg over temperatuurregulatie. Pasgeboren baby’s koelen vliegensvlug af en ondanks pakjes en mutsjes en knuffels moeten ze heel veel moeite doen om zichzelf warm te houden. Het kost hen energie. Energie oftewel suikers. Als ons ukje dus in een lekker warme couveuse ligt, hoeft hij helemaal geen moeite te doen om warm te blijven waardoor hij minder snel hypo’s zal doen (en waardoor hij sneller bij ons op de kamer zal mogen).

Tweede nieuw stuk informatie: met enkel borstvoeding zal hij het de eerste uren/dagen niet redden. Mijn lichaam heeft tijd nodig om de melkproductie op gang te brengen en ondertussen moet uk veel te hard werken om melk uit mijn borst te krijgen, en de kans is groot dat het dan nog niet genoeg is ook.
Hij zal met andere woorden heel veel suikers moeten verbranden om aan voeding te komen, nogal paradoxaal dus. Dus krijgt hij na de borstvoeding sowieso een lekker, gemakkelijk flesje pap zodat hij goed veel suikers binnen heeft. Gevolg: kleinere kans op hypo’s.

Nummer 3: de kans dat hij 24 uur op Neonatologie moet blijven is miniem. Drie opeenvolgende goede waarden is voldoende om hem te ‘ontslaan’ en hem op de kamer te laten. Een uurtje na de geboorte, drie uur later en nog eens drie uur later wordt zijn suiker gecontroleerd, tussendoor krijgt hij voeding en ligt hij in de couveuse. Zeven uur doorbijten. Zeven uur op een stoel naast hem gaan zitten en ik steel hem mee naar de kamer!

Ik was er ook van overtuigd dat niemand hem zo goed ging kunnen observeren als ik. Ik, kinderverpleegkundige die urenlang met plezier naar mijn kersvers zoontje zou staren. Ik zou wel opmerken als er iets aan de hand was.
Maar weer moest ik de mondige dokter gelijk geven. Een ingeduffelde baby (want ze mogen niet afkoelen, remember?) is veel moeilijker te observeren dan een baby die in een glazen couveuse ligt met enkel een pamper aan. En op Neonatologie is hij ook nog eens verbonden met een monitor, waardoor er direct kan opgemerkt worden als er problemen zijn met zijn hartslag.
Ja, ik moest toegeven, ik kan hem ondanks mijn kennis en ervaring niet beter observeren dan de vroedvrouwen op de Neo…

Dus ik zei op een bepaald moment tegen de dokter dat hij mocht stoppen met zijn uitleg, dat ik overtuigd was en dat ze hem mogen meenemen. Hij moest lachen.
Ik ben blijkbaar niet de eerste moeder met diabetes die voor de bevalling in zijn bureau komt zitten om de regels te proberen plooien.
En al enkele keren in het verleden is hij geplooid. En lagen de kindjes direct bij mama op de kamer. Met gigantische hypo’s en zelfs stuipen als gevolg.

Het zal lastig zijn. Om hem af te geven. En ik moet mijn droombeeld van die eerste uren echt wel loslaten en een nieuw scenario voor mezelf schrijven, om van te dromen.
Maar er valt ook een enorme spanning van mijn schouders. De kogel is door de kerk, het is beslist, ik weet wat er komt en wat kan een controlefreak als ik nu meer willen?