Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik al baby’s wil sinds… altijd. Ik hou van baby’s, hoe kleiner hoe liever. En ik werk ook elke dag met kindjes en vind dat ronduit geweldig.
Dus was het ook geen verrassing dat ik giechelend de trap op en af liep en rondjes in huis croste toen ik een tweede streepje zag verschijnen op de Predictor. Maar om eerlijk te zijn, dat ongelooflijk gelukzalig gevoel verdween al snel. Want ja, ik was wel zwanger, maar ik voelde niets en ik zag niets en er gebeurde niets. Na een week of twee deed ik zelfs een nieuwe test om te zien of ik het toch zeker niet allemaal gedroomd had.
En het was eindeloos wachten tot wanneer we eindelijk naar de gynaecoloog konden voor de eerste echo, op 6 weken. Maar man, het was het wachten waard. Een klein, onnozel vlekje in een iets grotere vlek die de vruchtzak voorstelde. Maar dan, dat hartje! Ik weet, het is allesbehalve origineel, mijn excuses hiervoor, maar ik werd op slag zo gelukkig. Ik kan het niet omschrijven.
Nu was het echt, die baby in my belly.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten