Alles loopt op wieltjes. Ik voel me fantastisch, de baby blijft het goed doen, ik ben niet meer misselijk, voel me sterk, ik geniet keihard van de schopjes in mijn buik en van mijn klein engeltje die hier door ons huis rondfladdert.
Jammer genoeg gooide mijn internetgedrag een beetje roet in het eten. Ik vroeg me af of ik borstvoeding kan geven terwijl ik nog altijd anti-depressiva neem, en dat bleek niet het geval te zijn. Heel goed beseffend dat ik dokter Google met een korrel zout dien te nemen, belde ik mijn psychiater op.
Een aantal maanden geleden belde ik ze ook al eens om te vragen of ik überhaupt mocht zwanger worden met die pillen, en dat was geen enkel probleem. Ik kon er maar sterk op staan op het moment dat er weer zo een klein pummeltje mijn leven en mijn hersenen overhoop kwam gooien.
Aan de telefoon vertelde ze dat borstvoeding geven geen goed idee is. En als ik haar vroeg over al die bijwerkingen die beschreven worden in de bijsluiter, zei ze dat ze niet kon ontkennen dat het risico op aangeboren hartafwijkingen en andere enge dingen bestaat. Ook is er een kans dat de baby na de geboorte ontwenningsverschijnselen zal vertonen.
EXCUSE ME VERY MUCH?
Mijn niet-zo-fantastisch gevoel dat ik al had bij haar werd bevestigd, dus ik zette met plezier een punt achter onze 'samenwerking' en maakte een afspraak bij de huisarts.
Afbouwen en stoppen is de boodschap. Liefst zo snel mogelijk, maar ook niet te snel, want dan kan een mens al eens lelijk gaan doen.
Ik probeer er rustig onder te blijven, maar na een paar dagen met een halve dosis voel ik wel al een verschil. Ik probeer genoeg te slapen, gezond te eten, voldoende buiten te komen, maar voel toch dat oude twijfels opnieuw door mijn hoofd spoken, dat ik emotioneler ben en mijn bed net iets te veel op zoek.
Maar dat hoort erbij, denk ik dan. Mijn lijf moet opnieuw op zoek naar een evenwicht tussen alle dopamines, noradrenalines, serotonines en andere happy drugs in mijn hoofd.
Tot nu toe blijven fysieke verschijnselen gelukkig wel uit, geen duizeligheid of misselijkheid dus...
En om eerlijk te zijn, ondanks de dipjes die ik nu voel, heb ik er eigenlijk wel vertrouwen in. Ik ben al sinds mei gestopt met mijn therapie, en heb me sindsdien nog geen enkele dag slecht gevoeld. Dus misschien was het moment sowieso al aangebroken om te denken aan afbouwen.
Komt het terug, dan is het zo.
Is de kans groot? Jammer genoeg wel ja, als ik de statistieken bekijk. Maar ik weet nu wat het is. En ik weet hoe het aan te pakken. Ik heb een mooi vangnet dat me op tijd een slap in the face kan geven. En die pillen hebben hun werk goed gedaan, dus ik zal ze zonder twijfel opnieuw beginnen te nemen als alles weer zwart wordt voor mijn ogen.
Mijn zwarte hond genaamd Depressie is er dus nog, hoe klein en getemd ook. En als hij weer woest wil worden, dan ben ik er klaar voor...
