Ik kom net van te vertellen dat ik dringend eens wat aan de toestand van mijn lijf moet doen, maar ik ben misschien een beetje van gedacht veranderd.
Het is allemaal de schuld van Constance Hall, en die like a queen-hashtag.
Even wat achtergrond: Constance Hall is een Australische mama van 4 kinderen die op haar blog een oproep deed aan de mama's van de wereld om een foto online te zwieren van zichzelf met de hashtag #likeaqueen. Een foto van hun lijf, sinds de baby. Foto's van striemen en flubber en overtollige huid.
Het blijkt een ferme hit, zoek gerust eens op op lnstagram!
Na veel twijfelen nam ik ook deel, maar dan wel enkel in een privé Facebookgroepje met allemaal mama's. En we waren zo lief voor elkaar. En we waren allemaal zo imperfect. En eigenlijk ook zo mooi...
Dikke buiken, hangborsten, dikke billen. We hebben ze allemaal. En dat die baby nu 3 of 30 maand is, het maakt echt niet uit.
Ons lijf is ferm aangevallen door dat mormel, geef ons anders gewoon de tijd om weer op ons plooi te komen.
Dank u, mevrouw Hall. Ik aanvaard mezelf weer een klein beetje meer.
Er zijn genoeg prinsessen op de wereld met perfecte, ongeschonden lijfjes. Maar wij queens hebben nu andere prioriteiten.
donderdag 21 januari 2016
woensdag 20 januari 2016
Mijn lijf
De voorbije maanden was de uiterlijke toestand van mijn lijf prioriteit 3651. Het leek mij volkomen onbelangrijk om mij bezig te houden met sporten en diëten terwijl er andere problemen te tackelen waren.
Maar nu die problemen al eventjes van de baan lijken te zijn, besloot ik om mij toch eens te focussen op prioriteit 3651.
Ik ben mijn zwangerschapskilo's vanzelf kwijt geraakt maar ben er de voorbije weken ook in geslaagd om er een stuk of 2-3 terug aan te fretten, dank u feestdagen.
Maar zelfs toen ik terug op mijn oorspronkelijk gewicht was, pasten de meeste van mijn broeken niet. Het was alsof alles plots op een andere plaats zat.
Nu heb ik het momenten moeilijk om de spiegel te trotseren. Sommige dagen kan ik het voor mezelf heel goed relativeren: een gigantisch kind in een gigantische buik, een keizersnede... Wat had ik verwacht? Dit hoort bij mama zijn.
Maar op andere dagen vervloek ik de flubber en de rolletjes en de overtollige huid en de striemen.
Dus heb ik beslist om in actie te schieten. Geen zotte diëten want die houd ik toch niet vol, maar wel een beetje gezonder en een beetje minder. Dat lijkt mij haalbaar.
En geen sport want dat haat ik, maar wel beweging. Een beetje wandelen, trappen doen in plaats van de lift, alles behalve in mijn zetel plakken.
En de 30 day abs challenge die ik sinds gisteren gestart ben. Mijn arme buikspieren, die letterlijk geen enkele sit-up ervaren hebben de voorbije 17 maand, zijn nog steeds in shock.
Ik verschoot zelf heel hard toen ik deze morgen uit bed wou komen, ik ben precies kreupel.
Maar we gaan ervoor! Zij die gaan afzien groeten u!
Maar nu die problemen al eventjes van de baan lijken te zijn, besloot ik om mij toch eens te focussen op prioriteit 3651.
Ik ben mijn zwangerschapskilo's vanzelf kwijt geraakt maar ben er de voorbije weken ook in geslaagd om er een stuk of 2-3 terug aan te fretten, dank u feestdagen.
Maar zelfs toen ik terug op mijn oorspronkelijk gewicht was, pasten de meeste van mijn broeken niet. Het was alsof alles plots op een andere plaats zat.
Nu heb ik het momenten moeilijk om de spiegel te trotseren. Sommige dagen kan ik het voor mezelf heel goed relativeren: een gigantisch kind in een gigantische buik, een keizersnede... Wat had ik verwacht? Dit hoort bij mama zijn.
Maar op andere dagen vervloek ik de flubber en de rolletjes en de overtollige huid en de striemen.
Dus heb ik beslist om in actie te schieten. Geen zotte diëten want die houd ik toch niet vol, maar wel een beetje gezonder en een beetje minder. Dat lijkt mij haalbaar.
En geen sport want dat haat ik, maar wel beweging. Een beetje wandelen, trappen doen in plaats van de lift, alles behalve in mijn zetel plakken.
En de 30 day abs challenge die ik sinds gisteren gestart ben. Mijn arme buikspieren, die letterlijk geen enkele sit-up ervaren hebben de voorbije 17 maand, zijn nog steeds in shock.
Ik verschoot zelf heel hard toen ik deze morgen uit bed wou komen, ik ben precies kreupel.
Maar we gaan ervoor! Zij die gaan afzien groeten u!
dinsdag 5 januari 2016
Punt
Stop er nu eens mee, zei iemand een tijd geleden tegen mij. Een opmerking die al zo veel mensen gemaakt hebben de laatste maanden en die elke keer een koude douche was. Want dat was precies wat ik wilde MAAR HET LUKTE NIET.
Tot die ene keer. Het is ook zo logisch. Stoppen met doen wat je ongelukkig maakt, het zou wel eens zo simpel kunnen zijn.
Dus ik gaf het een kans. Elke negatieve gedachte probeerde ik zo snel mogelijk uit mijn hoofd te krijgen. Twijfelen deed ik bewust niet meer. Als er een beslissing te nemen was, hoe klein ook, nam ik ze en bleef ik erbij. Buikgevoel!
Wanneer ik mijn zwarte wolk weer voelde opduiken liep ik er van weg, letterlijk. Ik plande mijn weken bomvol, deed allerlei klusjes in huis, ik probeerde alles om mezelf bezig te houden.
En David was twee weken in verlof om mij te ondersteunen.
En het werkte. Zoals ik al eerder schreef, begon ik me weer een beetje mijzelf te voelen. Een beetje meer zelfzeker. Een beetje socialer. Een beetje gelukkiger.
Vandaag zei de therapeute dat de postnatale depressie achter de rug zou kunnen zijn. Dat we met de naweeën zitten.
We moeten nog zoeken hoe ik mijzelf terug kan worden na deze kutperiode. Want ook al is mijn band met Niel nu perfect en voel ik me niet meer depressief, ik mis wel nog veel levenslust. Het voelt nog steeds aan alsof ik enkel mama en huisvrouw ben en ik vind het heel moeilijk om mijzelf te zijn. Alsof ik niet meer weet wat ik vroeger graag deed, hoe ik mijn vrije tijd spendeerde.
Dus ik moet een hobby zoeken, buitenshuis. Eén keer per week moet ik buiten, iets doen voor mezelf.
En ik moet bijhouden hoe ik mijn dag indeel. Niet enkel tijd spenderen aan Niel en het huishouden maar ook aan echte vrije tijd voor mezelf (in de Libelle noemen ze dat me-time maar ik haat dat woord).
En ik moet lichtpuntjes creëren. Kleine (of grote) dingen om naar uit te kijken die me door de moeilijke momenten kunnen slepen.
Voor mezelf heb ik er nog een opdracht bij verzonnen: niet meer achterom kijken. Het was kut. Ferm kut. Maar het is voorbij en ik heb er uit geleerd.
Ik heb er kunnen over schrijven en wie weet heb ik andere mama's een beetje gesensibiliseerd. Als ik één mama die zich niet goed voelt een beetje heb kunnen helpen met mijn gezaag en gezever, is het het voor mij allemaal waard geweest.
En nu recht vooruit. Zonder achterom te kijken.
Punt
Tot die ene keer. Het is ook zo logisch. Stoppen met doen wat je ongelukkig maakt, het zou wel eens zo simpel kunnen zijn.
Dus ik gaf het een kans. Elke negatieve gedachte probeerde ik zo snel mogelijk uit mijn hoofd te krijgen. Twijfelen deed ik bewust niet meer. Als er een beslissing te nemen was, hoe klein ook, nam ik ze en bleef ik erbij. Buikgevoel!
Wanneer ik mijn zwarte wolk weer voelde opduiken liep ik er van weg, letterlijk. Ik plande mijn weken bomvol, deed allerlei klusjes in huis, ik probeerde alles om mezelf bezig te houden.
En David was twee weken in verlof om mij te ondersteunen.
En het werkte. Zoals ik al eerder schreef, begon ik me weer een beetje mijzelf te voelen. Een beetje meer zelfzeker. Een beetje socialer. Een beetje gelukkiger.
Vandaag zei de therapeute dat de postnatale depressie achter de rug zou kunnen zijn. Dat we met de naweeën zitten.
We moeten nog zoeken hoe ik mijzelf terug kan worden na deze kutperiode. Want ook al is mijn band met Niel nu perfect en voel ik me niet meer depressief, ik mis wel nog veel levenslust. Het voelt nog steeds aan alsof ik enkel mama en huisvrouw ben en ik vind het heel moeilijk om mijzelf te zijn. Alsof ik niet meer weet wat ik vroeger graag deed, hoe ik mijn vrije tijd spendeerde.
Dus ik moet een hobby zoeken, buitenshuis. Eén keer per week moet ik buiten, iets doen voor mezelf.
En ik moet bijhouden hoe ik mijn dag indeel. Niet enkel tijd spenderen aan Niel en het huishouden maar ook aan echte vrije tijd voor mezelf (in de Libelle noemen ze dat me-time maar ik haat dat woord).
En ik moet lichtpuntjes creëren. Kleine (of grote) dingen om naar uit te kijken die me door de moeilijke momenten kunnen slepen.
Voor mezelf heb ik er nog een opdracht bij verzonnen: niet meer achterom kijken. Het was kut. Ferm kut. Maar het is voorbij en ik heb er uit geleerd.
Ik heb er kunnen over schrijven en wie weet heb ik andere mama's een beetje gesensibiliseerd. Als ik één mama die zich niet goed voelt een beetje heb kunnen helpen met mijn gezaag en gezever, is het het voor mij allemaal waard geweest.
En nu recht vooruit. Zonder achterom te kijken.
Punt
Rust
Ik moet eerlijk zijn: slaaptekort is mij nog steeds onbekend. Ik zou me bijna schuldig voelen tegenover mama's die hele nachten, maanden aan een stuk, tien keer uit hun bed moeten. Die kilometers door het huis gewandeld hebben en honderden nachtelijke voedingen achter de rug hebben.
Ja, Niel was een pain in the ass gedurende een maand of 4-5.
Behalve 's nachts. Slapen heeft hij over het algemeen altijd goed gedaan, met een paar uitzonderingen natuurlijk. Hij is maar een mens...
De voorbije weken slaapt hij ononderbroken van 20 tot 7 uur. Dan drinkt hij zijn fles en slaapt hij bij mij in bed nog een uurtje verder. Heerlijk.
Maar ik begin te beseffen dat de periode van ochtenddutjes voor ons allebei gedaan is. Want meneer wil al enkele dagen niet terug in slaap vallen. Nee, hij wil spelen. Dus leg ik hem (zonder schuldgevoel!) in zijn park en laat ik hem spelen terwijl ik nog een halfuurtje in bed blijf liggen, met ogen dicht en oren wijd open.
Dat extra uurtje rust is er dus niet meer. Vanaf nu is het elke dag gedaan met slapen om 7 uur.
Maar dat is niet de enige rust die mijn terroristje mij afpakt.
Want meneer zit en rolt en draait en dat alles zonder enig besef van ruimte, diepte of pijn. En ja, hij kan zitten maar nog niet zo fantastisch. Dus hij valt geregeld steil achterover en Superheld Mama heeft de taak om op tijd een hand tussen de vloer en zijn achterhoofd te steken.
En troosten als ze haar taak niet volbrengt natuurlijk.
Nu pas besef ik hoe het gemakkelijk het was om hem ergens neer te leggen en honderd procent zeker te zijn dat hij een half uur later nog op exàct dezelfde plaats zou liggen.
Nu kan hij op twee seconden tijd verplaatst zijn van zijn speelmat naar twee meter verder, onder de tafel, huilend.
Als ik hem nu in zijn bedje leg, ligt hij na een paar seconden op zijn buik gerold, helemaal gefrustreerd. Of met zijn voeten tussen de spijlen of zijn hoofd tegen de rand.
Gedaan met de rust. En het zal er niet op verbeteren als meneer begint te kruipen en, oh God help mij, te stappen.
Maar ik vind het stiekem zo leuk. Zo ontzettend leuk. Elke stap die hij nu zet, en dat zijn er de laatste tijd zo veel, brengt mij verder weg van die stomme babyperiode. En dichter bij mijn ventje, bij betere en gemakkelijkere communicatie. Ik kijk er zo naar uit.
Mijn rust geef ik er graag voor op. Tot ik terug fulltime ga werken, dan schrijf ik nog eens een nieuw blogje over rust :-)
Ja, Niel was een pain in the ass gedurende een maand of 4-5.
Behalve 's nachts. Slapen heeft hij over het algemeen altijd goed gedaan, met een paar uitzonderingen natuurlijk. Hij is maar een mens...
De voorbije weken slaapt hij ononderbroken van 20 tot 7 uur. Dan drinkt hij zijn fles en slaapt hij bij mij in bed nog een uurtje verder. Heerlijk.
Maar ik begin te beseffen dat de periode van ochtenddutjes voor ons allebei gedaan is. Want meneer wil al enkele dagen niet terug in slaap vallen. Nee, hij wil spelen. Dus leg ik hem (zonder schuldgevoel!) in zijn park en laat ik hem spelen terwijl ik nog een halfuurtje in bed blijf liggen, met ogen dicht en oren wijd open.
Dat extra uurtje rust is er dus niet meer. Vanaf nu is het elke dag gedaan met slapen om 7 uur.
Maar dat is niet de enige rust die mijn terroristje mij afpakt.
Want meneer zit en rolt en draait en dat alles zonder enig besef van ruimte, diepte of pijn. En ja, hij kan zitten maar nog niet zo fantastisch. Dus hij valt geregeld steil achterover en Superheld Mama heeft de taak om op tijd een hand tussen de vloer en zijn achterhoofd te steken.
En troosten als ze haar taak niet volbrengt natuurlijk.
Nu pas besef ik hoe het gemakkelijk het was om hem ergens neer te leggen en honderd procent zeker te zijn dat hij een half uur later nog op exàct dezelfde plaats zou liggen.
Nu kan hij op twee seconden tijd verplaatst zijn van zijn speelmat naar twee meter verder, onder de tafel, huilend.
Als ik hem nu in zijn bedje leg, ligt hij na een paar seconden op zijn buik gerold, helemaal gefrustreerd. Of met zijn voeten tussen de spijlen of zijn hoofd tegen de rand.
Gedaan met de rust. En het zal er niet op verbeteren als meneer begint te kruipen en, oh God help mij, te stappen.
Maar ik vind het stiekem zo leuk. Zo ontzettend leuk. Elke stap die hij nu zet, en dat zijn er de laatste tijd zo veel, brengt mij verder weg van die stomme babyperiode. En dichter bij mijn ventje, bij betere en gemakkelijkere communicatie. Ik kijk er zo naar uit.
Mijn rust geef ik er graag voor op. Tot ik terug fulltime ga werken, dan schrijf ik nog eens een nieuw blogje over rust :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)