Aftellen, aftellen, aftellen. Dat is alles wat ik nog doe.
Mijn buik is zo dik dat ik me gewoon niet kan inbeelden dat het kind er nog vier weken moet inzitten én nog vier weken moet groeien. Het is alsof er gewoon geen plaats meer is voor mij, voor mijn organen.
Ik moet nu echt elk uur plassen. En er stroomt constant maagvocht in mijn slokdarm omdat die kleine mijn maag uitwringt en dat brandt verschrikkelijk.
En dan zeg ik nog niets over de rugpijn die mijn klein vetzakje veroorzaakt.
Resultaat: slapeloze nachten. Ik doe minislaapjes van anderhalf uur maximum (mijn liefste echtgenoot en zijn hooikoorts-gesnurk helpen de zaak ook niet echt vooruit). Al dagen aan een stuk geen diepe slaap meer, ik voel me doodmoe en traag.
En dromerig.
David heeft me al verschillende keren gezegd dat ik afwezig ben, hem soms zelfs niet hoor als hij iets zegt.
Ik rijd van punt A naar punt B op automatische piloot en verschiet als ik plots op mijn bestemming ben. Huh, hoe ben ik hier geraakt?
Dus ik ben moe. En ik heb hoofdpijn. En ik doe mijn best om lief te blijven tegen mijn ventje want die moet gaan werken en is ook moe. Maar dat lukt niet altijd.
Dus, klein bolletje, ik weet dat jij er niet aan kan doen maar zou je misschien al op het gemakje willen beginnen met naar beneden te kruipen zodat het niet meer te lang duurt voor je er bent, want mama is écht moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten