Dag kleine Oliver,
Weet je wat ik zo zalig vind aan het feit dat jij er bent?
Niet de flesjes en de badjes en de pampers. Of de kleertjes of de kreuntjes of de nachtelijke voedingen.
Ik ben geen babymama.
Wat ik zalig vind, is dat ik heel bewust voel hoe ik jou elke dag een beetje liever begin te zien. Ik ben heel zachtjes verliefd aan het worden, wat is dat genieten.
Ik vind je mooi. En leuk. En je huid is zo zacht en je haartjes zo schattig en je oogjes worden elke dag blauwer.
Als ik naar je kijk voel ik kleine vlindertjes in mijn buik. En ik weet dat die alleen maar groter gaan worden en dat ze nooit meer weggaan.
Dat vind ik zo zalig aan het feit dat jij er bent.
Je mama.
zaterdag 10 juni 2017
woensdag 7 juni 2017
Borstvoeding
Ik vond het de moeilijkste kwestie tijdens mijn zwangerschap: zal Oliver borstvoeding krijgen of niet?
Ik had zo een ontzettende degout overgehouden aan alles wat met borstvoeding te maken had na Niel. Niel wilde niet drinken, ik kolfde mij verloren, had liters melk in de diepvries zitten die ik in de vuilbak mocht gooien omdat Niel allergisch was. Ik had pijnlijke borsten en dito tepels, een kind aanleggen was voor mij een trauma. Niel krijste tot hij paars zag als er een borst in zijn buurt kwam.
Maar ik besliste uiteindelijk om het ondanks alles toch te proberen. De afspraak was dat ik ging stoppen van zodra het mij te veel werd, maar dat ik het een kans zou geven, alleen al om Oliver dezelfde kansen te geven als Niel.
Want het wordt er verdorie vlotjes in gestampt vandaag de dag. Borstvoeding lijkt nog altijd de enige verantwoorde en gezonde keuze voor je kind. Het niet proberen bleek geen optie, besefte ik al snel.
Dus Oliver mocht aanliggen na de geboorte, en dat deed hij zonder problemen. Kolven wilde ik sowieso niet, dat had ik al snel beslist, ik had genoeg uren doorgebracht met een pomp aan mijn borsten en ik herinner mij alleen dat ik daar doodongelukkig van werd. Het leek mij gewoon ook niet nodig: als Oliver goed zou drinken zou mijn productie vanzelf op gang komen. Als dat niet zo zou zijn, dan was het maar zo en dan zou ik mij daar gemakkelijk bij kunnen neerleggen.
Oliver dronk als een doorgewinterde zuipschuit. Mijn productie kwam vlot op gang en ook al bleven de vroedvrouwen pushen om te kolven, ik hield me aan mijn voornemen en dat bleek een goede beslissing. We zijn nu twee weken verder en de borstvoeding loopt goed. Oliver en ik zijn mooi op elkaar afgestemd. Hij hapt nog altijd heel flink aan waardoor de voedingen rustig verlopen. Kolven is niet nodig geweest, het gaat zijn natuurlijke gangetje.
Het gaat met andere woorden zoals ik het wilde. En toch moet ik toegeven dat, na twee weken voeden, ik niet zo'n borstvoedingsfan ben. Ik kan verstaan dat er mama's zijn die die voedingsmomenten zalig vinden, maar ik ben niet zo'n mama. Een flesje geven vind ik eerlijk gezegd even leuk en verbindend.
Ik doe verder, omdat het gemakkelijk en praktisch is voor onderweg en vooral omdat het gezond is voor Oliver.
Maar ik vind het eigenlijk helemaal niet zo leuk. Hij drinkt 12 à 14 keer per dag, dus een groot deel van de dag wordt al zogend gespendeerd. Ik vind het ook wel pijnlijk, mijn borsten tintelen constant en mijn tepels zijn hypergevoelig. En als hij aanhapt is het enkele seconden tenenkrullen van de pijn.
Er loopt ook constant melk uit mij, en die loopt precies graag naast mijn borstcompressen. Of als ik uit de douche kom loopt het langs mijn buik naar beneden.
Het hele romantische aspect van borstvoeding ontgaat mij een beetje. Ik vind het helemaal niet romantisch dat er een baby aan mijn borsten zuigt. Maar ik ben ergens diep vanbinnen wel fier op het feit dat mijn lichaam mijn baby voedt. Want het lijkt toch de meest logische keuze, je kind voeden met je eigen lichaam, zoals de natuur het voorzien heeft, in plaats van met poeder.
Gisteren werden de vele voedingen en het slaapgebrek mij wat veel, dus beslisten we om de laatste voeding te vervangen door een flesje. Steek het op mijn hormonen, maar ik heb mij toch even zetten janken toen hij ze vlotjes leegdronk. Ik voelde me schuldig, omdat ik hem het beste en het gezondste ontzegde omdat ik moe was. En het bleek ook zijn effect volledig te missen, want hij was even wakker als andere nachten en vroeg nog even vaak om voeding.
Het blijft een kwestie van kiezen en afwegen, van grijs in plaats van zwart of wit. Er is geen oplossing die voor hem en mij het beste is, er zijn wel duizend-en-een factoren om rekening mee te houden. Dat ene flesje was het proberen waard, maar ik ben toch niet overtuigd. Dus ik doe nog eventjes verder zoals we bezig waren, zonder flesjes.
Ik heb contact opgenomen met de vroedvrouw om te zien of zij tips kan geven om het allemaal iets dragelijker te maken.
Ondertussen doe ik mijn best om mezelf goed in de gaten te houden, en te bewaken dat mijn mentale gezondheid niet lijdt onder mijn keuze om borstvoeding te blijven geven, want ik voel dat het ijs glad en dun is. Vooral het aspect 'schuldgevoel' speelt terug enorm en is met momenten irrationeel. Ik voel me schuldig omdat ik borstvoeding blijf geven ten koste van mezelf, en ik voel me schuldig als ik denk aan stoppen omdat ik het gevoel heb dat ik Oliver zijn gezondheid op het spel zet.
Zwart en wit dus. Terwijl ik maanden bij de psycholoog heb doorgebracht om te leren om wat grijzer te zijn, om wat lakser en liever te zijn voor mijzelf, om te leren dat perfect niet hoeft en ook niet kan. Ik vind het confronterend om te zien dat die oude Ruth er nog steeds in zit, en dat ik het moeilijk heb om in de grijze zone te blijven.
Maar ik doe mijn best, met alles wat ik geleerd heb onder de arm.
Ik had zo een ontzettende degout overgehouden aan alles wat met borstvoeding te maken had na Niel. Niel wilde niet drinken, ik kolfde mij verloren, had liters melk in de diepvries zitten die ik in de vuilbak mocht gooien omdat Niel allergisch was. Ik had pijnlijke borsten en dito tepels, een kind aanleggen was voor mij een trauma. Niel krijste tot hij paars zag als er een borst in zijn buurt kwam.
Maar ik besliste uiteindelijk om het ondanks alles toch te proberen. De afspraak was dat ik ging stoppen van zodra het mij te veel werd, maar dat ik het een kans zou geven, alleen al om Oliver dezelfde kansen te geven als Niel.
Want het wordt er verdorie vlotjes in gestampt vandaag de dag. Borstvoeding lijkt nog altijd de enige verantwoorde en gezonde keuze voor je kind. Het niet proberen bleek geen optie, besefte ik al snel.
Dus Oliver mocht aanliggen na de geboorte, en dat deed hij zonder problemen. Kolven wilde ik sowieso niet, dat had ik al snel beslist, ik had genoeg uren doorgebracht met een pomp aan mijn borsten en ik herinner mij alleen dat ik daar doodongelukkig van werd. Het leek mij gewoon ook niet nodig: als Oliver goed zou drinken zou mijn productie vanzelf op gang komen. Als dat niet zo zou zijn, dan was het maar zo en dan zou ik mij daar gemakkelijk bij kunnen neerleggen.
Oliver dronk als een doorgewinterde zuipschuit. Mijn productie kwam vlot op gang en ook al bleven de vroedvrouwen pushen om te kolven, ik hield me aan mijn voornemen en dat bleek een goede beslissing. We zijn nu twee weken verder en de borstvoeding loopt goed. Oliver en ik zijn mooi op elkaar afgestemd. Hij hapt nog altijd heel flink aan waardoor de voedingen rustig verlopen. Kolven is niet nodig geweest, het gaat zijn natuurlijke gangetje.
Het gaat met andere woorden zoals ik het wilde. En toch moet ik toegeven dat, na twee weken voeden, ik niet zo'n borstvoedingsfan ben. Ik kan verstaan dat er mama's zijn die die voedingsmomenten zalig vinden, maar ik ben niet zo'n mama. Een flesje geven vind ik eerlijk gezegd even leuk en verbindend.
Ik doe verder, omdat het gemakkelijk en praktisch is voor onderweg en vooral omdat het gezond is voor Oliver.
Maar ik vind het eigenlijk helemaal niet zo leuk. Hij drinkt 12 à 14 keer per dag, dus een groot deel van de dag wordt al zogend gespendeerd. Ik vind het ook wel pijnlijk, mijn borsten tintelen constant en mijn tepels zijn hypergevoelig. En als hij aanhapt is het enkele seconden tenenkrullen van de pijn.
Er loopt ook constant melk uit mij, en die loopt precies graag naast mijn borstcompressen. Of als ik uit de douche kom loopt het langs mijn buik naar beneden.
Het hele romantische aspect van borstvoeding ontgaat mij een beetje. Ik vind het helemaal niet romantisch dat er een baby aan mijn borsten zuigt. Maar ik ben ergens diep vanbinnen wel fier op het feit dat mijn lichaam mijn baby voedt. Want het lijkt toch de meest logische keuze, je kind voeden met je eigen lichaam, zoals de natuur het voorzien heeft, in plaats van met poeder.
Gisteren werden de vele voedingen en het slaapgebrek mij wat veel, dus beslisten we om de laatste voeding te vervangen door een flesje. Steek het op mijn hormonen, maar ik heb mij toch even zetten janken toen hij ze vlotjes leegdronk. Ik voelde me schuldig, omdat ik hem het beste en het gezondste ontzegde omdat ik moe was. En het bleek ook zijn effect volledig te missen, want hij was even wakker als andere nachten en vroeg nog even vaak om voeding.
Het blijft een kwestie van kiezen en afwegen, van grijs in plaats van zwart of wit. Er is geen oplossing die voor hem en mij het beste is, er zijn wel duizend-en-een factoren om rekening mee te houden. Dat ene flesje was het proberen waard, maar ik ben toch niet overtuigd. Dus ik doe nog eventjes verder zoals we bezig waren, zonder flesjes.
Ik heb contact opgenomen met de vroedvrouw om te zien of zij tips kan geven om het allemaal iets dragelijker te maken.
Ondertussen doe ik mijn best om mezelf goed in de gaten te houden, en te bewaken dat mijn mentale gezondheid niet lijdt onder mijn keuze om borstvoeding te blijven geven, want ik voel dat het ijs glad en dun is. Vooral het aspect 'schuldgevoel' speelt terug enorm en is met momenten irrationeel. Ik voel me schuldig omdat ik borstvoeding blijf geven ten koste van mezelf, en ik voel me schuldig als ik denk aan stoppen omdat ik het gevoel heb dat ik Oliver zijn gezondheid op het spel zet.
Zwart en wit dus. Terwijl ik maanden bij de psycholoog heb doorgebracht om te leren om wat grijzer te zijn, om wat lakser en liever te zijn voor mijzelf, om te leren dat perfect niet hoeft en ook niet kan. Ik vind het confronterend om te zien dat die oude Ruth er nog steeds in zit, en dat ik het moeilijk heb om in de grijze zone te blijven.
Maar ik doe mijn best, met alles wat ik geleerd heb onder de arm.
Abonneren op:
Posts (Atom)