Daar gaan we weer...

Ik had het zelf nog niet direct in de mot...

Ja, ik loop ontzettend moe, maar heb dan ook een peuter in huis rondlopen die net hersteld is van een ferme griep. En ik ben zwanger, dat kan ook al eens vermoeidheid in de hand werken. 
Maar ik ben ook enorm emotioneel. Huilbuien worden dagelijks afgewisseld met momenten van onverklaarbare woede of frustratie. 
En ik pieker. Ik wil niet bevallen. Ik wil niet nog eens meemaken wat ik al meegemaakt heb. Ik wil geen keizersnede. En ik wil ook geen infusen en ruggenprikken en scheuren en naden en wonden en pijn. Ik wil geen huilende, krijsende baby die mijn borsten kapot zuigt en niet wil slapen en afziet van pijn en krampen. 
Ik wil niet buiten komen, wil geen mensen zien, wil niets doen. Maar word tegelijkertijd gek in mijn huis. 

En plots viel mijn frank. Daar gaan we weer. Heel stiekem is de Zwarte Hond wakker geworden, en steeds groter geworden. Hij komt steeds harder tegen mijn been wrijven en op mijn schoot springen, tot wanneer hij weer bovenop mij kan gaan liggen en daar kan blijven. 
De medicatie afbouwen ging nochtans goed. Ik voelde eigenlijk zo goed als geen effect. Tot nu.

Zoals gepland zit er dus niets anders op dan een afspraak maken met de huisarts, die mij hoogstwaarschijnlijk terug met antidepressiva zal willen laten starten. Tegen mijn zin, want ik wil echt niet dat mijn klein ventje moet afkicken van die viezigheid. 

Miljaar, hoe is het toch mogelijk? Ik dacht dat ik er sterk op stond, dat ik het zou aankunnen, deze keer. Het is mij nu echt wel duidelijk dat ik hier totaal geen controle over heb, dat het puur chemische onbalans is, die weer zijn tijd zal nodig hebben om op zijn plooi te komen. 

FUCK. 

Liefdesbriefje

Wanneer stop je met groeien, Niel?
Want ik word soms een beetje angstig. Ga je nog lang bij mij op schoot kruipen en je hoofdje op mijn borst leggen? Ga je nog lang zo schattig door de living wandelen en achter mij lopen als ik de kamer verlaat?
En ga je nog lang zo ontzettend onbezorgd en gelukkig blijven, want ik word daar eerlijk gezegd zelf zo gelukkig van...

Gaan wij nog lang blijven zoals we zijn? Twee handen op één buik? Ik ken je zo goed, al je rare woordjes en geluidjes, je blikken. Ik weet wat je wilt en wat je nodig hebt, zonder woorden. Gaat dat altijd zo blijven?

Andere mensen zien je groeien en veranderen, maar zij zien alleen de grote sprongen. Stappen, alleen eten, een nieuw tandje. Maar ik zie elk klein dingetje dat je doet en leert. Hoe je plots beseft dat het gemakkelijker is om je lepel omgekeerd vast te houden als je patatjes eet. Of hoe je de trap leert af te gaan op je knieën. Ik zie de kleine details. Zal ik je altijd zo mogen kennen?

Ik ben nog altijd zo verliefd op jou. Ik krijg de kriebels in mijn buik als ik vanop een afstand naar je kijk. En ik ben jouw grote vriend, jouw beste vriend. Gaan we altijd zo gek blijven van elkaar?

Op de donkerste, druilerigste en koudste dagen ben jij mijn mooiste en warmste zonnestraal. Ik vind jou het allerbeste in mijn leven. Ik denk dat dat altijd zo zal blijven.

Je mama.

It's a boy!

Heb ik al vermeld dat Niel grote broer wordt van een... broer?
Over een paar maand deel ik mijn huis met DRIE mannen!

Heerlijk vind ik dat.
Ik en al mijn jongens.

Al moet ik wel toegeven dat ik een dag of twee met een blok in mijn maag heb gelopen, door de wetenschap dat ik nooit de mama zal zijn van een meisje. Ook al denk ik dat het eigenlijk niets voor mij is, kleedjes en staartjes en speldjes en roze en prinsessen en maandstonden en vriendjes en drama.
Maar toch, jongens zijn jongens he.

Ik heb er mij moeten overzetten, maar dat is bij dezen gebeurd. Laat de jongens maar komen.

En wat een voordelen voor ons zeg!
Ik heb de doos met kleinste babykleertjes van de zolder gehaald en alles in de kast gelegd. De zolder ombouwen tot derde slaapkamer kan gemakkelijk tien jaar wachten, aangezien we van plan zijn om ons bengels samen op een kamer te leggen. Dat lijkt mij wel leuk voor hen.
Het is misschien bijzaak, maar financieel is dit echt wel een meevaller.

En ik zei het al eerder, toen ik nog zwanger was van Niel: jongens zijn gewoon gemakkelijker, denk ik. Minder gedoe, iets minder zorgen.

Ondertussen begin ik stilletjes aan verliefd te worden op dat hummeltje in mijn buik. Het heeft lang geduurd, moet ik toegeven. Maar nu ik hem elke dag voel schoppen kan ik al niet meer zonder hem. En ik kijk er zo naar uit om hem te ontmoeten, om hem vast te houden, om te ontdekken wat voor persoontje hij zal zijn.
 Als hij maar half zo zalig zal zijn als dat ander klein persoontje in mijn leven, zal ik de gelukkigste mama op aarde zijn...