De weeën komen op gang en David voert mij naar het ziekenhuis. Naar het verkeerde ziekenhuis. Ik ben helemaal in paniek.
Plots word ik wakker in een ziekenhuisbed en voel ik dat mijn buik leeg is. Ik kan me niets herinneren van de bevalling.
Ik roep een verpleegster en vraag wat er gebeurd is, maar niemand wil me uitleg geven. Mijn broer, mijn papa en David zitten naast mij en zeggen dat ze bij de bevalling waren, dat het vreselijk was. Mijn buik doet pijn en als ik mijn slaapkleed omhoog trek zie ik een grote snee van links naar rechts en een grote van boven naar onder.
Ik herinner mij plots dat er paniek was, dat de gynaecoloog spreekt over ‘mors in utero’ en dat ik hysterisch word omdat mijn ventje dood is.
Plots word ik wakker in een ziekenhuisbed en voel ik dat mijn buik leeg is. Ik kan me niets herinneren van de bevalling.
Ik roep een verpleegster en vraag wat er gebeurd is, maar niemand wil me uitleg geven. Mijn broer, mijn papa en David zitten naast mij en zeggen dat ze bij de bevalling waren, dat het vreselijk was. Mijn buik doet pijn en als ik mijn slaapkleed omhoog trek zie ik een grote snee van links naar rechts en een grote van boven naar onder.
Ik herinner mij plots dat er paniek was, dat de gynaecoloog spreekt over ‘mors in utero’ en dat ik hysterisch word omdat mijn ventje dood is.
En dat is maar een van de 100 vreselijke dromen die ik ondertussen al gehad heb sinds ik zwanger ben. Echte drama’s gebeuren er ‘s nachts in mijn hoofd. David die verongelukt en ik die alleen verder moet. Ons bolletje die veel te vroeg komt en sterft.
Blijkbaar een normaal fenomeen, te wijten aan de zwangerschapshormonen en de ‘emoties die een zwangerschap bij een vrouw losmaakt’, maar ik ben er wel telkens een hele voormiddag ondersteboven van. Ik weet dat wat ik droom niet echt is, en toch loop ik de hele tijd met het gevoel dat er iets vreselijks gebeurd is.
Vermoeiend hoor, zwanger zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten