Zwanger zijn. Tot een paar maand geleden een voor mij onbekend gegeven.
Ja, het duurt normaal gezien 40 weken. En er zijn trimesters. En een foetus. En kwaaltjes. En een bevalling.
De basics kende ik wel. Maar plots is het zo ver, de beslissing is genomen dat jijzelf aan kindjes gaat beginnen en plots wil je het allemaal beter verstaan. Wat er gaat gebeuren, wat er kan gebeuren.
Alles.
Dus ga je op zoek naar informatie.
Eerst en vooral is er het internet. Vanaf het moment dat we beslisten om zwanger te worden tot nu heeft mijn afgeleefd smartphonetje al heel wat overuren gedraaid.
ALLES zoek ik op.
In het begin was het alles over zwanger worden, ovulatie, voeding, diabetes en zwangerschap, vroege symptomen van zwangerschap, alles over HCG-waarden, noem maar op. ALLES werd gegoogled.
Later werd elk krampje, steekje, elk druppeltje bloedverlies, elk symptoom opgezocht. Want ik moest toch wel weten of het allemaal normaal was?
En waarom zou ik het niet opzoeken, die smartphone ligt toch nooit verder dan een meter van mij vandaan. Het kan maar zo gemakkelijk zijn.
Honderden blogs heb ik gelezen. Hoe gaat het er aan toe bij andere vrouwen? Hebben zij ook last van dit? Of van dat? Voelen zij dat ook?
Maar ook algemene informatie ligt op het internet voor het grijpen. Wat gebeurt er met je kindje per week van de zwangerschap?
Hoe groot is hij al, welke organen zijn al ontwikkeld?
Hoeveel kilo mag je nu al bijgekomen zijn.
Dank u wel Google, voor de duizenden antwoorden.
En dan zijn er nog de apps. De zwangerschapsapps. Pushberichten à volonté. 'Hey Ruth, je baby is vandaag 34 weken oud'. En dan een artikel over wat er allemaal aan het gebeuren is met hem en met jou.
Je kan alles ingeven, je gewicht, bezoekjes aan de gynaecoloog, bloedafnames, het gewicht van de baby, alles wat je wil kan opgeslaan worden.
Maar ook niet te vergeten, old skool boeken, brochures, prenatale lessen, borstvoedingslessen, noem maar op. Informatie in overvloed!
En ik moet toegeven, ik heb het graag zo. Ik wil alles begrijpen, alles weten, op alles voorbereid zijn. En ik denk dat ik er wel in slaag om alles in perspectief te plaatsen. Ik weet wat er kan mislopen maar sla daarom niet om de vijf minuten in paniek. Al de online informatie is er wanneer ik ze wil, en ik lees ze als ik er nood aan heb, maar ik laat ze ook links liggen als ik ze niet wil zien.
Waar ik het moeilijk mee heb is de overdosis aan informatie die ik krijg van mijn gynaecoloog. En zoals ik het versta ben ik niet de enige.
Zo vertelde iemand mij over een zwangere collega die van haar arts te horen kreeg dat de navelstreng van haar kindje rond zijn/haar nekje gedraaid zit. En dat het een sterrekijker is.
Ik vraag me af waarom in godsnaam. Waarom is het nodig om die informatie te delen met een zwangere mama-in-wording? Wat bereik je daarmee behalve paniek en ongerustheid zaaien?
Waarom vindt mijn gynaecoloog het eigenlijk nodig om elke 3 à 4 weken het gewicht van ons kleintje te bepalen, om dan paniekerig te zeggen dat hij wel echt weer veel gegroeid is en dat ze wel echt verschiet van zijn gewicht, om vervolgens te laten weten dat we er niets kunnen aan doen maar dat het ook niets verandert aan het verdere verloop van mijn zwangerschap?
Met andere woorden, ze maakt mij elke keer opnieuw duidelijk dat er een heel grote baby uit moet over een aantal weken. Zo dat ik het zeker niet vergeet! Een hele grote he! Gigantisch he! Bereid je maar voor he, mevrouw Coenen! Grote, grote baby!
Ik weet zelfs niet of ik nog zin heb om naar de volgende echo te gaan, want op zich maakt het toch niet uit. Hij mag 3 kilo wegen, of 5 kilo, hij wordt toch op dezelfde dag en op dezelfde manier geboren. Waarom mij dan weer extra ongerust laten maken?
Alleszins, als ik ooit nog zwanger word, zal ik het mezelf niet meer aandoen. Lang leve de zelfstandige vroedvrouwen die geen echotoestel hebben!
Het is alleszins een generatiegebonden fenomeen. Als ik met mijn mama of grootmoeder over dit onderwerp praat, verschieten ze zich een bult. Moet jij nu weeral naar de echo? Hebben ze nu weeral bloed geprikt?
Bij ons was het allemaal anders.
Ja, het duurt normaal gezien 40 weken. En er zijn trimesters. En een foetus. En kwaaltjes. En een bevalling.
De basics kende ik wel. Maar plots is het zo ver, de beslissing is genomen dat jijzelf aan kindjes gaat beginnen en plots wil je het allemaal beter verstaan. Wat er gaat gebeuren, wat er kan gebeuren.
Alles.
Dus ga je op zoek naar informatie.
Eerst en vooral is er het internet. Vanaf het moment dat we beslisten om zwanger te worden tot nu heeft mijn afgeleefd smartphonetje al heel wat overuren gedraaid.
ALLES zoek ik op.
In het begin was het alles over zwanger worden, ovulatie, voeding, diabetes en zwangerschap, vroege symptomen van zwangerschap, alles over HCG-waarden, noem maar op. ALLES werd gegoogled.
Later werd elk krampje, steekje, elk druppeltje bloedverlies, elk symptoom opgezocht. Want ik moest toch wel weten of het allemaal normaal was?
En waarom zou ik het niet opzoeken, die smartphone ligt toch nooit verder dan een meter van mij vandaan. Het kan maar zo gemakkelijk zijn.
Honderden blogs heb ik gelezen. Hoe gaat het er aan toe bij andere vrouwen? Hebben zij ook last van dit? Of van dat? Voelen zij dat ook?
Maar ook algemene informatie ligt op het internet voor het grijpen. Wat gebeurt er met je kindje per week van de zwangerschap?
Hoe groot is hij al, welke organen zijn al ontwikkeld?
Hoeveel kilo mag je nu al bijgekomen zijn.
Dank u wel Google, voor de duizenden antwoorden.
En dan zijn er nog de apps. De zwangerschapsapps. Pushberichten à volonté. 'Hey Ruth, je baby is vandaag 34 weken oud'. En dan een artikel over wat er allemaal aan het gebeuren is met hem en met jou.
Je kan alles ingeven, je gewicht, bezoekjes aan de gynaecoloog, bloedafnames, het gewicht van de baby, alles wat je wil kan opgeslaan worden.
Maar ook niet te vergeten, old skool boeken, brochures, prenatale lessen, borstvoedingslessen, noem maar op. Informatie in overvloed!
En ik moet toegeven, ik heb het graag zo. Ik wil alles begrijpen, alles weten, op alles voorbereid zijn. En ik denk dat ik er wel in slaag om alles in perspectief te plaatsen. Ik weet wat er kan mislopen maar sla daarom niet om de vijf minuten in paniek. Al de online informatie is er wanneer ik ze wil, en ik lees ze als ik er nood aan heb, maar ik laat ze ook links liggen als ik ze niet wil zien.
Waar ik het moeilijk mee heb is de overdosis aan informatie die ik krijg van mijn gynaecoloog. En zoals ik het versta ben ik niet de enige.
Zo vertelde iemand mij over een zwangere collega die van haar arts te horen kreeg dat de navelstreng van haar kindje rond zijn/haar nekje gedraaid zit. En dat het een sterrekijker is.
Ik vraag me af waarom in godsnaam. Waarom is het nodig om die informatie te delen met een zwangere mama-in-wording? Wat bereik je daarmee behalve paniek en ongerustheid zaaien?
Waarom vindt mijn gynaecoloog het eigenlijk nodig om elke 3 à 4 weken het gewicht van ons kleintje te bepalen, om dan paniekerig te zeggen dat hij wel echt weer veel gegroeid is en dat ze wel echt verschiet van zijn gewicht, om vervolgens te laten weten dat we er niets kunnen aan doen maar dat het ook niets verandert aan het verdere verloop van mijn zwangerschap?
Met andere woorden, ze maakt mij elke keer opnieuw duidelijk dat er een heel grote baby uit moet over een aantal weken. Zo dat ik het zeker niet vergeet! Een hele grote he! Gigantisch he! Bereid je maar voor he, mevrouw Coenen! Grote, grote baby!
Ik weet zelfs niet of ik nog zin heb om naar de volgende echo te gaan, want op zich maakt het toch niet uit. Hij mag 3 kilo wegen, of 5 kilo, hij wordt toch op dezelfde dag en op dezelfde manier geboren. Waarom mij dan weer extra ongerust laten maken?
Alleszins, als ik ooit nog zwanger word, zal ik het mezelf niet meer aandoen. Lang leve de zelfstandige vroedvrouwen die geen echotoestel hebben!
Het is alleszins een generatiegebonden fenomeen. Als ik met mijn mama of grootmoeder over dit onderwerp praat, verschieten ze zich een bult. Moet jij nu weeral naar de echo? Hebben ze nu weeral bloed geprikt?
Bij ons was het allemaal anders.
Zwanger zijn anno 2015 en zwanger zijn anno 1989, zoals mijn mama. Of anno 1959, zoals mijn grootmoeder.
Een wereld van verschil.
Mijn moeder herinnert zich dat ze vooral werd gevolgd bij de huisarts. De huisarts deed de bloedafname om de zwangerschap te bevestigen en volgde gedurende 9 maand bloeddruk, gewicht en eventuele veranderingen 'onderaan' op.
Er gebeurden uiteraard echo's bij de gynaecoloog, om het geslacht te bepalen en om te zien of er geen zichtbare afwijkingen waren.
Mijn mama kan zich niet herinneren dat er ooit gesproken werd over het gewicht van het kind.
Toen was het wachten tot de weeën op gang kwamen, kraamkliniek binnen en persen zoals je lijf het aangaf.
Een wereld van verschil.
Mijn moeder herinnert zich dat ze vooral werd gevolgd bij de huisarts. De huisarts deed de bloedafname om de zwangerschap te bevestigen en volgde gedurende 9 maand bloeddruk, gewicht en eventuele veranderingen 'onderaan' op.
Er gebeurden uiteraard echo's bij de gynaecoloog, om het geslacht te bepalen en om te zien of er geen zichtbare afwijkingen waren.
Mijn mama kan zich niet herinneren dat er ooit gesproken werd over het gewicht van het kind.
Toen was het wachten tot de weeën op gang kwamen, kraamkliniek binnen en persen zoals je lijf het aangaf.
Bij mijn grootmoeder was het ook de huisarts die de hele zwangerschap en bevalling overzag, en het grootste werk werd gedaan door de nonnen. Van echo's of prenatale onderzoeken was geen sprake, als de bevalling zich aankondigde mocht je naar het ziekenhuis komen, waar de nonnen de arts verwittigden die de baby kwam halen. Na de geboorte werd die dan apart gelegd (want een kersverse moeder moest slapen en van borstvoeding was geen sprake). Informatie was er al helemaal niet. Over zwangerschappen werd zelfs niet gesproken, vrouwen in die tijd droegen zelfs zo lang mogelijk losse jurken om hun buikje te verbergen.
Een goed boek met bruikbare informatie was moeilijk te vinden.
Een goed boek met bruikbare informatie was moeilijk te vinden.
Ze stond nooit stil bij wat er kon mislopen en vroeg daar ook niet naar. Als de dokter zei dat alles goed was, dan was alles goed.
Maar nu, anno 2015, is het verhaaltje wel anders. En de prangende vraag is: is het verhaaltje ook beter?
Maar nu, anno 2015, is het verhaaltje wel anders. En de prangende vraag is: is het verhaaltje ook beter?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten