Ongeduld

Mijn lief en ik, wij kennen elkaar nog niet zo lang.
We zijn heel snel over kindjes beginnen te praten en nog voor we ooit hadden samengewoond was ik al zwanger.

De stress was enorm om het te vertellen, zeker aan de familie. We waren echt bang dat de reacties eerder negatief zouden zijn, dat iedereen zou zeggen dat we veel te snel waren en elkaar nog niet lang genoeg kenden.
Maar we hadden ongelijk. Iedereen was dolenthousiast. Ja, de occasionele ‘echt, nu al?’ passeerde de revue wel eens, maar er was gelukkig niemand die ons gek verklaarde (toch niet in ons gezicht).

Maar als ik eerlijk ben, vraag ik mezelf soms wel af of we niet te snel gegaan zijn. Die eerste maanden samen zijn toch echt wel zalig, en ik heb schrik dat alles gaat veranderen op het moment dat ons bolletje er gaat zijn. Nu kunnen we uren samen in de zetel liggen of lang uitslapen, impulsief een dagje naar de zee trekken, noem maar op. Mijn wereld draait om mijn lief, en ik denk omgekeerd ook.

Ik ben bang dat de vermoeidheid en de zorgen en de drukte de romantiek en de rust gaan vervangen. Soms kan ik mezelf ervan overtuigen dat dat niet kan, dat wij zo niet in elkaar zitten en dat we elkaar graag genoeg zien om tijd te blijven maken, maar is dat wel echt zo?

Ja, ons ventje mag komen, ik kijk er naar uit om met z’n drietjes in bed of in de zetel te kruipen en een dagje naar zee te trekken, maar ik zal er alleszins werk van maken om ons vlammetje brandend te houden. En dan vliegt ons ventje maar eens bij de oma’s en de opa’s!