12 weken

Eindelijk, we zijn twaalf weken ver, trimester 1 is achter de rug. lk heb ontzettend uitgekeken naar dit moment.

Jammer genoeg bewijst het alleen maar dat er geen standaard zwangerschap bestaat, en dat boekjes gevuld worden met statistieken en gemiddelden. 

Want volgens die boekjes zou de misselijkheid VANDAAG moeten stoppen. 

Maar miljaar, ik heb pech. De situatie is jammer genoeg nog niet veranderd...

Maar ondertussen zit een derde van mijn zwangerschap er wel al op, ook al voelt dat helemaal niet zo. lk heb absoluut nog geen band met dat klein bolletje, ik vergeet soms een beetje dat hij/zij er is. lk heb niet de drang om kleren, meubeltjes en andere spullen te kopen, of om dingen te naaien voor de nieuwe baby. lk moet dringend beginnen kijken voor een plaatsje bij de onthaalmoeder maar blijf het maar uitstellen. 

Helemaal, helemaal anders dan de eerste keer, toen was ik na 3 maand al helemaal klaar met alle voorbereidingen (bij manier van spreken).

Ik denk dat dat gewoon komt omdat Niel er effectief al is en ik zo gewoon ben om al mijn aandacht en energie op hem te richten. 

En anderzijds denk ik dat de controlefreak in mij nog steeds onder controle is, en dat ik er in berust dat alles wel goed komt. 

Misschien verandert dat gevoel aanstaande maandag, bij de volgende echo. lk hoop het geslacht dan al te weten te komen, wie weet neemt mijn nestdrang het dan wel weer over...

Baby in my belly: the sequel

Ja ja ja, het is zover. Er zit weer een baby in mijn belly. Al elf weken ondertussen.
Meneertje of mevrouwtje zal ergens eind mei ter wereld komen, waardoor hij of zij precies twee jaar met Niel zal schelen.
Dat lijkt mij wel ideaal...

Iets minder ideaal is het verloop van de zwangerschap. Ik lig namelijk al enkele weken KO in mijn zetel, helemaal murw geslagen door extreme misselijkheid.
De trap opgaan betekent ook vijf minuten op bed liggen om te bekomen. Douchen idem dito. Eten is met momenten een hele uitdaging, waardoor ik al een goeie kilo ben afgevallen.
Energie heb ik niet, mijn huis is met momenten een rattennest, maar gelukkig heb ik een nieuwe man die op tijd en stond de boel weer effen trekt.
Genieten kan ik dit dus niet noemen.

MAAR GE KRIJGT ER TOCH IETS MOOIS VOOR IN DE PLAATS HE, zegt iedereen dan.
Op de eerste echo was onze baby nog een zwarte vlek, echt mooi kan ik dat nu niet noemen. Maar het hartje klopte, aan 138 slagen per minuut, en dat is wel nog altijd buitengewoon mooie muziek. Een klein beetje magie.

Maar toch zijn de dingen precies veel minder magisch als bij Baby Een. Het nieuwe is eraf, ik weet wat er komt, wat ik mag verwachten, ik ben helemaal, 100% zen.
Er is veel minder paniek, veel minder nood om alles op te zoeken en te weten en te begrijpen.
Er is ruimte om te genieten. Of moet ik zeggen, die zou er zijn als ik niet zo godverdomd misselijk zou zijn!

Grappig ook hoe mensen anders reageren op de aankondiging van ons nieuws. Het voelt bijna alsof ze net hun schouders niet ophalen.
Bij Baby Een werd er gegild, gehuild, geknuffeld. Nu zijn er proficiats en zoenen, daarom niet minder gemeend dan de eerste keer, maar het nieuwe is er gewoon af voor iedereen, en dat merk je.

Maar het is goed zo. Helemaal goed. We doen het gewoon nog een keer opnieuw. Met veel meer ervaring en wijsheid. Met zo weinig mogelijk verwachtingen.

Ik tel rustig af tot er weer zo een minimensje in mijn armen ligt. En dan zien we wel. Dag voor dag!