De Grote, Roze Wolk

Zo, het is ondertussen al een weekje officieel. Bridezilla is niet meer, u mag mij mevrouw De Lombaerde noemen. 

Zo een trouwdag, ik kan het iedereen aanraden. Ik ben waarschijnlijk niet de eerste die het zegt, maar die van ons was echt perfect. Perfect in zijn eenvoud… Ik zou er niets aan veranderen.

Trouwen voor de wet stelt eigenlijk niet zo veel voor. De plechtigheid heeft misschien tien minuten geduurd. En acht ervan werden gevuld met het voorlezen van wetteksten. Maar eigenlijk is hét moment zelf, het ja-woord, wel heel leuk. Ik denk dat ik David zijn hand tot moes geknepen heb, en onze vent was ondertussen goed aan het schoppen.
Zwanger trouwen blijkt achteraf een zalig gegeven te zijn. Het voelde echt alsof hij er al bij was, alsof we het evenveel deden voor hem als voor elkaar. Alsof we met z’n drietjes trouwden…

Na de formaliteiten was er receptie bij ons thuis, wat voor mij perfect was. Schoenen uit tegen de pijnlijke voeten, wc in de buurt om elk kwartier snel eens te passeren, steunband aan onder mijn kleed tegen de rugpijn. Ik voelde me heel comfortabel in mijn eigen habitat en kon zo dubbel genieten. Iedereen zag er prachtig uit, mijn ouders zagen er doodgelukkig uit, alle kindjes waren braaf, alle hapjes werden gesmaakt, ik heb er zelfs mijn speech uitgekregen zonder stotteren..

Na de receptie zijn we met de hele bende gaan eten. Lekker gaan eten. En vooral ook weer heel gezellig.
Ik heb verschillende mensen met de slappe lach gezien, veel lege borden en lege glazen gezien en eindeloos getetter gehoord.
We keken ernaar en zagen dat het goed was.

En dan was er nog mijn kersverse echtgenoot. Die mij troostte aan de telefoon toen ik mijn eerste zwangerschapsstriem ontdekt had (op mijn trouwdag!).
Die mij verraste met een prachtig boeket terwijl ik duizend keer gezegd had dat ik dat echt niet nodig vond.
En die nog snel mijn favoriete mannenparfum gaan kopen was zodat hij de hele dag heerlijk rook.
Die er zo fantastisch uitzag in zijn kostuum.
Die duizend lieve en grappige dingetjes in mijn oor gefluisterd heeft, de hele dag.
Die ‘s avonds als een blok in mijn armen in slaap gevallen is, want oh boy, het is geen avondmens.. 

Wat een heerlijke dag. Eentje om te koesteren.
Ik glunder nog even verder, op mijn gigantische, roze wolk.