Niel 2.0

Als mensen me enkele weken geleden vroegen hoe het met Niel ging, antwoordde ik bijna automatisch dat alles goed ging. Ik kon me inbeelden dat het overgrote deel van die mensen niet geboeid was door het feit dat hij ontzettend veel weende, niet wilde drinken, niet wilde slapen.
Dus antwoordde ik maar dat alles goed ging.

Maar alles ging niet goed. Ik schreef al dat ons mannetje last had van reflux en ook al was er wat verbetering door de medicatie, Niel was nog altijd niet op zijn gemak. Hij weende nog steeds veel, had last van krampen en windjes en zijn gezichtje stond vol eczeem.
Ons overgevoelig ventje had last van koemelkeiwitallergie, nog zo een duivel die kleine baby's en hun moeders tot het uiterste kan drijven.

Maar dat was toen. Want de reflux is zo goed als weg. En de krampen en het eczeem ook, dankzij aangepaste voeding.

Nu is er Nieltje 2.0. De nieuwe versie. De versie die altijd lacht. En langer slaapt dan tien minuten aan een stuk. Die flink eet. Die graag in zijn park of op zijn speelmat ligt. Die enkel een beetje kwekt als hij honger heeft of moe is.

Wat een verschil.

Nu versta ik wat mensen bedoelen als ze zeggen dat je moet volhouden. Dat het beter wordt. Dat het zelfs leuk wordt.

We zijn er eindelijk ♡

Liefde

Ik heb me voorgenomen om je niet telkens direct te troosten als je weent in je bedje. Want je moet dat zelf ook een beetje beginnen leren.
Dus als je ligt te krijsen dan wacht ik. Tot ik het echt niet meer uithoud.
En dan ga ik naar je kamer en als je mijn stem hoort word je al een beetje rustiger.
En als ik mijn hand op je buikje leg dan grijp je met elk handje een van mijn vingers keihard vast. En dan zucht je diep en doe je je oogjes dicht. Het lijkt wel alsof je denkt, mama is hier eindelijk, nu is alles ok.
Dan ontploft mijn hart nét niet in mijn borst.

Stadswandeling

Ik had woensdag een hele dag in Gent gepland. Na een gezellige lunch bij een jarige vriendin besliste ik om met Niel nog een wandeling te maken door de stad alvorens naar mijn ouders te rijden.
Het was mooi weer, ik zocht de kalme straatjes uit, Niel en ik genoten samen van de rust en de beweging.

Tot het mij plots inviel dat het etenstijd was. SHIT.
Maar geen probleem, dacht ik, ik heb dat mama-zijn nu toch wel al een beetje onder de knie, ik los dit snel even op.
Dus ging ik op zoek naar het dichtstbijzijnde terrasje om daar Niel zijn flesje te laten opwarmen.

Aangekomen zag ik dat er nog één tafeltje vrij was. Ik manouvreerde de buggy door de andere tafeltjes en vroeg aan een oudere man of het misschien mogelijk was om een klein beetje vooruit te schuiven zodat ik er langs kon. Alstublieft dank u wel.
De man keek mij vrij kwaad aan en schoof zowaar tien centimeter naar voren.

Geen probleem, dacht ik, ik ben er geraakt, rustig blijven, alles komt goed.
Maar dat was buiten mijn liefste zoon gerekend want die vond dat zijn geduld nu toch wel op was en besliste zijn keel open te zetten.
IEDEREEN keek naar mij. Met een blik die ik vertaalde in 'gij gaat toch ni serieus de rust komen verstoren met uw schreeuwend kind'.

Ik besliste om Niel zo snel mogelijk uit de buggy te nemen om hem zo te doen zwijgen, maar jammer genoeg was de luiertas te zwaar. Door het gewicht van Niel uit de buggy te nemen viel deze dus met een klap omver.

Daar stond ik. Zwetend. Met een huilend kind in mijn ene arm aan het proberen om de luiertas van de buggy los te maken en die terug op zijn vier wielen te zetten.

En iedereen zat erbij. En keek er naar. En niemand vond het nodig om mij te helpen.
Nee, iedereen keek geamuseerd naar de one-woman-show die zich voor hun neus afspeelde.

Op het moment zelf was ik te gestresseerd om er bij stil te staan. Ik heb zo snel mogelijk gevraagd om zijn fles op te warmen, heb de helft van het poeder in de fles gekapt en de andere helft ernaast en de boel maar half geschud. Als ze maar zo snel mogelijk in zijn mond zat.

En toen werd het rustig. En Niel dronk zijn fles op het gemak helemaal leeg, wat hij anders nooit doet.
Ik had tijd om wat te kalmeren en te beseffen dat ik een teleurstelling in de mensheid rijker was.

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat zoveel mensen niets doen als ze een mama met een baby zó zien sukkelen?

Reflux

GOR. Gastro Oesophagale Reflux.
We zijn erbij! Bij de gigantische bende baby's die niet stopt met krijsen en plots niet meer wil drinken en slapen. Bij de bende moeders die opgedraaid bij de kinderarts binnenvalt en smeekt om hulp.

Jaja, die van ons heeft reflux.

Het begon een tweetal weken geleden. Ons ventje die anders zo goed slaapt kon overdag niet meer slapen. Hij schoot telkens na vijf minuten krijsend wakker, goed om mij tegen het einde van de dag net niet te doen ontploffen.
Drinken ging ook steeds minder. Vechtend kregen we er met moeite een halve fles in, en ondertussen krabde hij met zijn kleine nageltjes in ons vel en stampte hij met zijn kleine beentjes.
En tussendoor was er maar één bezigheid: wenen. Tot hij paars begon te zien. En kletsnat was van het zweet.

Eergisteren kreeg ik dan een halve mental breakdown en heb ik hem afgezet op mijn mama's werk. Huilend (wij allebei).
Ik kon er niet meer tegen om hem zo te zien. En horen...

Na een bezoekje aan de kinderarts gisteren werd het allemaal duidelijk. Ons mannetje zijn slokdarm doet pijn.
En dat zijn wij hier alledrie kotsbeu! Dus zijn we gestart met medicatie.

Ik kijk stiekem al terug uit naar mijn lachende, knuffelende, happy baby.