Moederkloek

Kinderen krijgen zet je leven volledig op zijn kop. Volledig.
Veel mensen hadden mij gewaarschuwd, dat mijn leven nooit meer hetzelfde ging zijn na de geboorte van Niel.
Ik dacht dat ik daarop voorbereid was maar ik heb ondertussen beseft dat het onmogelijk is om je daarop voor te bereiden.
Sterker nog, het is onmogelijk om te beschrijven of uit te leggen aan mensen zonder kinderen.
Enkel ouders verstaan dit gevoel.

Het gevoel dat enkel dat klein wezentje nog telt.
Dat jij nu definitief op de tweede plaats komt.
Dat alles rond hem draait.
Dat gemoedsrust volledig weg is.
En niet alleen gemoedsrust, rust in het algemeen.

Ik had mezelf (zoals waarschijnlijk heel veel mama's) voorgenomen dat ik mijn leven niet zou laten domineren door mijn kinderen.
Ja, ik zou Ruth De Mama worden, maar ik zou ook een individu blijven, een vriendin, een dochter, een echtgenote, een eigen persoon.

Ik zou de dingen blijven doen die ik graag doe. Lezen en films kijken, naaien, iets eten of drinken met vriendinnen.

Ja, vergeet het maar.
Ik ben Ruth De Mama. Ik doe soms verwoede pogingen om andere rollen te spelen, zonder succes. Ik praat met mijn ouders over Niel en als er tijd over is eens over iets anders. En zij zijn nu soms ook meer grootouder dan ouder, by the way.
Ik dwing mezelf om met vriendinnen af te spreken zonder Niel erbij maar betrap mezelf erop dat ik constant aan hem denk. En dat ik mijzelf moet forceren om niet heel de tijd over hem te praten want niemand is geboeid door hoeveel flesjes hij drinkt.
Lezen doe ik al helemaal niet meer. Zelfs op verlof slaag ik er niet in meer dan twintig pagina's te lezen. Ik heb sinds Niel zijn geboorte nog geen enkele film zonder onderbreking uitgekeken en nog geen seconde achter mijn naaimachine doorgebracht.

Want mijn leven draait nu om andere dingen. Ruth De Mama houdt zich bezig met flesjes, pampers, badjes en bedjes. Met knuffelen en troosten en eindeloos rondwandelen met Niel op de arm.
Het overheerst zodanig dat ik nog weinig te vertellen heb.

En zo is Ruth in al haar andere facetten volledig achteruit geschoven.

De impact van de komst van zo'n klein ding is gigantisch. Maar versta mij niet verkeerd. Dit is geen klaagzang, eerder een vaststelling.
Eentje die ik op termijn terug in handen moet nemen en moet proberen ombuigen.

Alles draait nu om Niel en ik denk dat dat zo hoort, maar het hoeft niet zo te blijven. Ik kijk er naar uit om terug te gaan werken en een pijnlijke maar noodzakelijke afstand in te bouwen tussen ons.
Zodat er traag maar zeker terug een beetje plaats vrijkomt voor mij.

Dingen die ik anders zou doen

Nu er drie maand achter de rug zijn wil ik graag een andere soort retrospectieve schrijven. Niet een over hoe het de laatste weken gaat met Niel, maar eentje over de dingen die ík geleerd heb, over de dingen die ik de volgende keer anders zou doen.

Eerst en vooral zou ik proberen gezonder te eten tijdens de zwangerschap. Vrouwen maken zichzelf graag wijs dat de zwangerschap een periode is waar los gehen volledig toegestaan is, want ze zijn nu eenmaal hormonaal en ze eten voor twee en blablabla.
Jammer genoeg heb ik er veel te weinig bij stil gestaan dat ik daarmee vooral in mijn eigen vel zou snijden. Echt gek heb ik niet kunnen doen omwille van mijn diabetes, maar toch zijn er net iets te veel frieten, potten pindakaas en dozen hagelslag de revue gepasseerd.
Met als gevolg dat ik nu nog altijd geen enkele broek dicht krijg.

Een geboortelijst leggen is iets wat ik niet opnieuw zou doen. Ik snap eigenlijk niet goed hoe de logica van een geboortelijst in elkaar zit.
Je kiest alles wat je denkt nodig te hebben als je baby er is en als hij geboren wordt wacht je geduldig tot een gulle schenker iets van je lijst koopt. Dan is het ook nog eens hopen dat die koper snel op babybezoek komt zodat je je cadeautje in ontvangst kan nemen.
Wel een beetje ambetant als het gaat over broodnodige dingen zoals een bad of flesjes...
Wij hebben vlak voor en vlak na de geboorte van Niel onze lijst zelf halfleeg gekocht.
Want het kind moest dringend eens in bad.

Wekenlang heb ik lopen verkondigen aan iedereen die het wilde horen dat ik een natuurlijke bevalling wilde. Zonder verdoving.
Achteraf gezien is dat complete onzin. Waarom willen mensen wel natuurlijk bevallen maar niet natuurlijk geopereerd worden of een tand laten trekken? Voor mij is er echt geen verschil.
We gaan er op vooruit, gelukkig, zodanig zelfs dat bevallen geen pijn meer hoeft te doen. Waarom zou ik er dan in godsnaam nog voor kiezen om urenlang ondraaglijke pijn te doorstaan?
Als ik de foto's van mezelf in de verloskamer bekijk van voor en na de epidurale is het echt geen moeilijke keuze: volgende keer verdoving vanaf de eerste wee, en dan een eventjes op het gemakje bevallen.

Mijn bevalling zou ik niet meer tot in de puntjes plannen, aangezien een bevalling simpelweg niet te plannen valt. Ik heb me zelfs bezig gehouden met een geboorteplan op te stellen, wat achteraf gezien compleet belachelijk is. Het leven heeft mij een duidelijke les geleerd doordat alles anders verlopen is dan hoe ik het graag had gezien tijdens de bevalling.

De borstvoeding is jammer genoeg mislukt. Ik probeer er mij nog steeds bij neer te leggen en besef dat er een samenloop van omstandigheden was waar ik weinig controle over had. Behalve een. Bezoek in de kraamkliniek.
Als ik nu mijn gevoel zou volgen, zou ik de eerste dagen geen bezoek willen (behalve dichte familie uiteraard). Ik heb verschillende keren de fout gemaakt om niet te kolven of Niel niet te proberen aanleggen omdat er bezoek was. Of er mijn tijd niet voor genomen.
Maar het gaat niet enkel over de borstvoeding. Ik heb mezelf vol-le-dig afgemat door dat bezoek, fysiek en emotioneel. Ik was veel te moe om uren per dag te babbelen met iedereen en had beter wat meer geslapen die eerste dagen.
Maar ik was er emotioneel ook niet klaar voor om mijn pasgeboren ventje door te kamer te zien vliegen van de ene naar de andere arm...
Nee, die eerste dagen hadden veel meer van ons drie moeten zijn.

Een babyborrel had ik achteraf ook niet georganiseerd, enkel en alleen omdat het bij ons zijn nut wat gemist heeft.
Volgens mij is het principe van een babyborrel dat je het bezoek een beetje weert thuis en iedereen samen vraagt op hetzelfde moment.
Achteraf gezien is 95% van de genodigden al op bezoek geweest en veel mensen zelfs meerdere keren. En goedkoop is het natuurlijk ook niet.
Maar ik kijk er wel naar uit om de geboorte van Niel te vieren, met zijn eerste, echte feestje...

And last but not least, ik had veel vroeger moeten praten met andere mama's in mijn omgeving. Misschien had ik me niet zo lang zo slecht gevoeld als ik vroeger beseft had dat wat ik voelde en meemaakte doodnormaal was.
Als ik misschien wat meer open had gestaan voor de raad en hulp van andere mensen, als ik niet perse alles alleen had willen doen was ik misschien al veel langer van mijn gezin aan het genieten.
Ik zou mijn smartphone vanachter in mijn kast verstoppen en stoppen met elk klein dingetje op te zoeken. Ik zou niet meer naar programma's over bevallen kijken maar naar goede films want daar kom ik nu niet meer toe.

Ik zou veel meer genieten.
Zoveel mensen hebben me aangeraden om dat te doen en ik wist eigenlijk niet wat ze bedoelden.
Nu wel.
En ik heb misschien wel wat te weinig genoten.

Maar ach, shoulda woulda coulda.
Volgende keer beter.

Sprongen

Niel is nu bijna negen weken en ik vind hem de laatste dagen... raar. Er gaan duizend alarmbelletjes af in mijn hoofd. Hij slaapt de ene dag bijna niet en de dag erop slaapt hij letterlijk de hele dag door.
Hij drinkt minder.
Hij wil CONSTANT op de arm liggen. Elk wakker moment moet hij geëntertaind worden en zelfs dan is hij nog niet tevreden.
Ik voel me dus al enkele dagen hulpeloos. Ik zou geld geven om hem te kunnen vragen wat er scheelt.

Ondertussen gooit iedereen met goedbedoelde, goede raad.

Kamp 1 schreeuwt: volg je buikgevoel! Een baby kan je niet verwennen. Als je hem laat wenen wordt hij angstig en onzeker. Loop er maar de hele dag mee rond in de draagdoek. Alles op het tempo van je kind.

En kamp 2 is overtuigd: hij is nu oud genoeg om een routine aan te leren. Nu moeten de eerste opvoedingsstappen gezet worden! Hij moet zichzelf leren troosten en in slaap wiegen. Je mag hem niet verwennen door bij elke piep te reageren.

En ik weet niet meer wat er klopt.

Dus ik doe wat ik zo goed kan: mijn heil zoeken bij 'lotgenoten' en mijn goede, oude vriend Google.

En wat blijkt: ontwikkelingssprong nummer één (die van 6 weken) is nog niet deftig verteerd en de volgende kondigt zich al aan. Daar hoort bij dat meneer eigenlijk volledig in de war is want hij weet niet wat hij moet aanvangen met al die nieuwe dingen die hij ziet en hoort en leert.
Dus hij heeft een houvast nodig, een vertrouwde omgeving en aangezien hij niet terug in mijn buik kan kruipen, kruipt hij liefst van al zo dicht mogelijk tegen mij aan. In mijn armen dus.

Ik heb er mij wel al enkele dagen tegen verzet. Hij moest en zou slapen, in zijn bed. Wenen of niet. En hij zou in zijn park blijven liggen want het eten moet gemaakt worden en het huis moet gekuist worden.
Hij was zich aan het aanstellen.
Wist ik veel dat het ventje ondertussen keihard lag te panikeren en eigenlijk gewoon tegen mijn lijf wou kruipen.
Schuldgevoel, jawel!

Ik geloof erin dat baby's van jongs af aan routine nodig hebben. En in hun eigen bed moeten leren slapen en niet de hele dag gepakt moeten worden.
Maar misschien moet ik in mijn overtuiging ook wat plaats maken voor mijn mannetje zijn ritme.
Want het is allemaal wat veel voor zo'n klein bolletje.

En stiekem geniet ik er ook keihard van dat hij bij mij troost vindt. Dat hij zijn neusje in mijn hals duwt en diep zucht en als een blok in slaap valt.
De dag dat hij niet meer zal komen flokken zal er snel zijn, zeggen ze...

Dus ik zal weer een poging ondernemen om alle goede raad aan de kant te zetten en de afkeurende blikken te negeren als ik hem uit zijn park of bedje haal.
Of mijn best doen om niet uit te vliegen als een volslagen vreemde zegt dat mijn kind nogal een verwend nest is.

Aan dat opvoeden kom ik nog wel, ik knuffel en verwen eerst nog een beetje verder.
Sprong per sprong ♡

Acht weken

Mensen zeggen vaak dat een kind krijgen je leven volledig verandert.
Ik dacht dat ik daar op voorbereid was, maar niets was minder waar.
Je kan je niet voorbereiden op de impact van de komst van zo een klein mensje.
Het is waar wat ze zeggen, alles verandert. Jijzelf, je relatie, de relatie met je familie, je vriendschappen, je prioriteiten.
Ik heb lang het gevoel gehad dat alles binnenkort wel weer normaal ging worden, het drong helemaal niet tot mij door dat dit voor altijd is.
Niel is nu bij ons en die gaat de eerste jaren niet meer weg. En ik ben nu mama en David papa en dat is nu onze belangrijkste rol.

Maar na acht weken begint alles eindelijk op zijn plooi te vallen.
We beginnen Niel heel goed te kennen, hebben zelfs al wat routine in zijn leventje gekregen waardoor hij eigenlijk fantastisch slaapt. Hij eet goed en heeft geen last meer van krampjes door zijn nieuwe voeding.
We zijn veel beter geworden in het mama en papa zijn in die twee maand. We panikeren minder, hebben heel snel geleerd om ons buikgevoel te volgen en zoeken onze bevestiging enkel nog bij Niel: wij zijn blij als hij blij is...

Hij is ook al ontzettend veel veranderd. Fysiek alleszins, hij weegt ondertussen al 5,5 kilo, ferm bolletje dus. En hij is ook enorm gegroeid, de pasgeboren baby van een paar weken geleden is helemaal weg en is nu een ferm Michelinmannetje met lekkere, dikke billen.
Zijn eerste lachje is gepasseerd, wat voor mij een heel belangrijk moment was. Het voelde als de bevestiging waar ik al weken naar op zoek was: 'ja mama, natuurlijk ben ik gelukkig, want ik lach'.
Oef!
Hij speelt ook al een beetje alleen, wat de dagen thuis veel dragelijker maakt. Ik moet niet meer een hele dag met hem op de arm lopen, hij ligt liever in zijn park naar zijn mobile te kijken waardoor ik plots weer twee handen vrij heb.

Ik ga ondertussen graag met hem op stap. In het begin waren we een uur bezig met het verzamelen van zijn spullen, nu gooi ik een fles in de luiertas en we zijn weg.
En ik laat hem ook graag eens achter, bij de grootouders, de meter of de peter zodat David en ik nog eens een avondje met ons twee hebben of ik een uurtje voor mezelf.

Het zijn acht bewogen weken geweest, zonder enige twijfel de meest intense van mijn leven. Het is al lang geen geheim meer dat die eerste weken voor mij de hel waren, maar ik denk dat ik daar nu volledig ben uitgeklauterd.
Alles is voor mij veranderd met dat eerste lachje, sindsdien geniet ik met volle teugen van mijn mannetje.
En ik kijk er enorm naar uit om hem verder te zien groeien. Ik wil hem zien brabbelen en rollen en kruipen.

Achteraf gezien waren die eerste weken niets voor mij, al had ik dat nooit gedacht. Voor veel vrouwen is de baby-periode de leukste en ik was ervan overtuigd dat dat bij mij ook zo zou zijn.
Maar neen, geef mij maar een kind waarmee ik kan communiceren en spelen in plaats van een klein, hulpeloos hoopje.

Op naar de volgende acht weken, kleine Niel ♡