Suiker

Dag één van een nieuwe uitdaging. Het idee speelt al een tijdje in mijn hoofd, maar ik miste blijkbaar nog wat motivatie.
Maar het getal op de weegschaal en het feit dat ik vorige week uit verveling pindakaas met de lepel ben beginnen fretten blijken nu motivatie genoeg te zijn.
Tijd voor een hoognodige detox. Mijn suiker- en colaverslaving loopt helemaal uit de hand (graag vermeld ik hier nu al dat ik heel goed besef dat ik diabetes heb, maar dat veel anderen niet beseffen dat diabetes hebben niet persé betekent dat ik geen suiker mag eten. Ik leg het graag uit aan wie het het zou kunnen boeien).

Ik vermeldde hier heel lang geleden al eens dat ik nog veel langer geleden eens heel veel vermagerd ben. Ik voelde me toen fantastisch. Zonder er constant mee bezig te zijn en te leven op een krop sla per dag slaagde ik erin om bijna 15 kilo af te vallen, door deze eenvoudige no-brainer: minder en gezonder. Na enkele weken was het alsof mijn maag met de helft verkleind was en walgde ik bij de gedachte dat er frieten, taart of andere viezigheid voor mijn neus zouden staan.

Door zwanger te worden heb ik me helemaal laten vangen door het 'ik eet voor twee'-fenomeen. Ik herinner me nog goed dat ik ferm verschoot toen ik net na de bevalling op de weegschaal stond en zag hoe weinig ik maar 'vermagerd' was door te bevallen.
Maar ik had geluk. De kilo's gingen er een voor een af, tot ik er nog een drietal moest afkrijgen. En die wilden er niet af. Integendeel, door mij maanden op te sluiten in mijn living en passief in mijn zetel te liggen, kwamen een paar kilo's er gewoon terug bij.
Miljaar.
En aangezien Niel bijna een jaar wordt kan ik me niet blijven verstoppen achter het excuus van zwangerschapskilo's.

Dus het is tijd voor actie. Ik zocht en zocht en zocht naar de juiste manier. En heb ook voor mezelf beslist dat ik eigenlijk gezonder wil zijn in plaats van slanker, omdat gezond nu eenmaal duurzamer is en meestal vermageren tot gevolg heeft...

En zo kwam ik bij die motherfucker die suiker heet terecht.
Een beetje uitleg: in de jaren 90 dacht men dat obesitas, hart- en vaatziekten en ouderdomsdiabetes veroorzaakt werden door vet. Daardoor begon de wereldwijde light-beweging. Alles bestond (en bestaat nog steeds) in lightversie.
Maar omdat fabrikanten het nodig vonden om het gebrek aan smaak te compenseren met suiker, werden alle lightproducten plots veel zoeter gemaakt.
Zoveel jaar later blijkt dat die light-obsessie niet echt voor veel verschil zorgde wanneer het aankomt op de gezondheid van de wereldbevolking. Integendeel.
Het is gebleken dat suiker eigenlijk veel ongezonder en schadelijker is dan vet, en het maakt ons dikker. We zijn er ook allemaal serieus verslaafd aan, want suiker is een echte drug. Het geeft ons een kortstondige high gevolgd door een serieuze dip, die we aanpakken met, uiteraard, nog wat meer suiker.

Dégoutant, als je 't mij vraagt. Ik zit mijn lijf al jaren met de grootste viezigheid vol te proppen. En eigenlijk Niel met momenten ook al. Want de toegevoegde suikers in zijn koekjes en wafeltjes zorgen ervoor dat dat klein bolletje ook stilletjes aan verslaafd wordt.

Dus we gaan de gezondere toer op. De weekmenu is uitgeschreven, een lijst van toegestane snacks is klaar, de belangrijkste inkopen zijn gedaan.
Naast mijn verslaving aan suiker wil ik ook absoluut van mijn Cola Zero-verslaving afgeraken, want die is eigenlijk een nog veel groter probleem...

Nu het afkicken dus. Moodswings en felle hoofdpijn zijn blijkbaar de voornaamste bijwerkingen, maar aangezien ik toch al ziek in de zetel lig neem ik dat er wel bij.
Ik sleur mijn echtgenoot uiteraard mee in mijn zottigheid (ook al weet ik dat hij stiekem chips en koeken zal blijven kopen in het station).
Als hij thuis meedoet betekent het voor mij al heel veel...

Zij die gaan afzien groeten u. Ik houd jullie met plezier op de hoogte! :-)

Ziek

Het kind is ziek. Voor de allereerste keer in tien maanden. Koorts en ellende en snot en kwijl alom, slecht slapen en slecht eten... En daarbovenop zijn David en ik ook niet bepaald een toonbeeld van gezondheid.

Ik weet dat het allemaal niets voorstelt. Een verkoudheid en veel traantjes. Grote colère als meneer zijn neusje moet gespoeld worden of als hij siroop moet nemen.

Eigenlijk zie ik dagelijks veel erger. Op het werk liggen kindjes die letterlijk doodziek zijn. Die écht pijn hebben en de ziel uit hun lijf kotsen. Die dagelijks pillen en siroop moeten nemen, geprikt worden en afzien.
En net omdat dat dagelijkse kost is, kan ik er meestal redelijk goed tegen.

Maar mijn eigen kind als een klein bolletje miserie in mijn armen houden, daarvan breekt mijn hart in duizend stukken. Ik wil gewoon meewenen met hem.
Ik voel me hypocriet tegenover alle mama's en papa's van ons patiëntjes. En ik kan niet verstaan hoe zij niet elke dag huilend naast hun kind zitten. Nee, ze zijn lief en ze lachen, ze babbelen en grappen met ons en spelen met hun kindjes. Sommigen slagen er zelfs in om hun kindjes te blijven opvoeden.

Ik seut nog wat verder met mijn mannetje, terwijl ik misschien weer net iets beter begrijp wat die mama's en papa's doormaken.

Nummer twee

"En? Wanneer komt nummer twee?
Er gaat toch wel nog eentje komen?
Het is zo leuk als ze niet veel schelen qua leeftijd.
Eentje is geentje, zeggen ze".

"Wacht nog maar een beetje.
Oei oei neen, het is nog veel te vroeg.
Alles gaat nu net beter. En de verhuis komt eraan.
Dat wordt wel heel druk, zo twee kleintjes kort na elkaar".

En zo moeit iedereen zich ongegeneerd met het aantal kinderen dat wij dienen te produceren, nog voor wij er zelf uit zijn.
Niel wordt zaterdag tien maand en blijkbaar is hij oud genoeg geworden voor een broertje of zusje (in embryovorm weliswaar).

Maar wij blijven eerlijk gezegd twijfelen.

Het is zo zwaar geweest. Een niet-ongecompliceerde zwangerschap en dito bevalling, een dijk van een depressie, een kleine huiler met reflux en koemelkeiwitallergie.
Gesukkel met melk, medicatie, borstvoeding en complicaties na de bevalling.
Maar ondanks dat alles hebben we al een tijdje rust. Al enkele maanden mogen we genieten van onze droombaby, we hebben onze draai gevonden en we voelen ons alledrie goed. En we zijn gezond.
We hebben een huis gekocht dat ideaal is voor ons drie, een vierde persoon in huis betekent de zolder ombouwen en daar hebben we eigenlijk geen budget voor.
En over budget gesproken, miljaar, dat ventje kost veel geld.
Dus waarom nu de rust verstoren? Waarom zouden we niet gewoon al onze aandacht aan Niel geven? En hem alle mogelijke kansen geven?
Waarom niet de dingen laten zoals ze zijn, nu het zo goed gaat?
Eén kindje betekent meer tijd, meer ruimte. Geen gekibbel en geruzie.
Gemakkelijker opvang vinden.
Voor mij betekent het je huis openzetten voor vriendjes en vriendinnetjes. Misschien een hechtere band. Een kind dat socialer, zelfstandiger en meer volwassen is, omdat het moet.
Het lijkt mij eerlijk gezegd perfect.

Maar het kriebelt ook. Ik voel dat ik fantaseer over welke namen goed bij Niel zouden passen. Ik ben jaloers op vrouwen met een mooie, zwangere buik. Niel wordt zo snel groot dat het eng wordt, hij is bijna geen babytje meer.
Was dat het dan?
Geen dikke buik meer? Geen schopjes? Geen klein minimensje om voor te zorgen?
Ik wil zo graag een tweede kans.

Een broertje of een zusje voor onze man, om mee te spelen en mee te vechten. Iemand om op te steunen en mee samen te spannen.
Misschien kunnen ze wel samen op een kamer. En als het een jongen zou zijn wordt er al veel geld uitgespaard aan kleertjes.
Of misschien komt er wel een meisje. Om mee te winkelen en te tetteren. Een meisje met kleedjes en vlechtjes, of een stoere madam die graag in bomen klimt.

We zijn er niet uit. David is bang dat hij een tweede kindje nooit zo graag zal zien als Niel. En ik ben bang dat ik het misschien liever zal zien, dan krimp ik in elkaar van schuldgevoel.
Ons verstand zegt hetzelfde: één gezond kindje is perfect.

Maar ons gevoel twijfelt nog...

Foert

Ik heb al eventjes een nieuw favoriet woord. Het werd een paar keer aangehaald tijdens de therapie maar had nog wat tijd nodig om echt binnen te dringen.
En nu het eindelijk op de juiste plaats in mijn hoofd en in mijn vocabulaire zit, blijkt het een echt reddingsmiddel te zijn. Het is zo eenvoudig.

Foert.
Het woord is foert.

Als ik moet kiezen tussen strijken of een half uurtje spelen en knuffelen met Niel, dan is de keuze snel gemaakt. Vroeger was dat wel anders.
Foert, denk ik dan. Die strijk kan wachten. En dan kruip ik met mijn ventje in de zetel en knuffel ik hem te pletter en dat doet duizend keer meer deugd dan een mand strijk verzetten.
Als ik moe ben kruip ik in de zetel of mijn bed, zonder mij schuldig te voelen. En als er afwas blijft staan of we eten frieten in plaats van gezond, dan haal ik mijn nieuw favoriet woordje boven.

Zo leer ik stap voor stap om de controle los te laten. Om te genieten van dingen die écht belangrijk zijn. Om te aanvaarden dat de dingen niet altijd perfect proper kunnen zijn nu Niel er is.

Zonder dat ik het wil probeer ik er een beetje een missie van te maken. Ik zie zoveel mama's die nood hebben aan dat dom woord. Die kindjes hebben die de hele dag lastig zijn en dan tijdens dat ene uurtje dat ze toch sneuvelen houden de mama's zich bezig met wassen en plassen en kuisen. En dan wil ik die echt een paar draaien rond hun oren geven en ze in de zetel duwen. Want als er maar één uurtje per dag rust is in huis, zouden ze er keihard van moeten profiteren. En de was en de plas? FOERT.

Ik weet ook wel dat een huishouden niet draait door in de zetel te liggen. Maar het hoogstnodige doen is ook al genoeg. En als de vloer vuil ligt, dan is dat maar zo. En propere kleren zijn er altijd, ergens in een hoekje van de kleerkast.

Want dat stom cliché dat iedereen aan je kraambed komt verkondigen, dat het allemaal o zo snel gaat, dat klopt. Duizend procent. Het vliegt voorbij. En elk moment dat passeert komt nooit meer terug.
Dus dan is kiezen tussen knuffelen en strijken niet moeilijk.

Dus mama's van de wereld, ik nodig u allen uit om deel te nemen aan de foert-beweging en collectief jezelf te verwennen wanneer het nodig is. En verplichtingen te relativeren en er keihard foert tegen te zeggen wanneer het kan. Kruip collectief in uw zetel, uw bed, uw tuin of op café. Verwen uw kinders maar een beetje.
Want het leven is veel meer dan flippen over het huishouden. Doe dat maar wanneer uw koters uit huis zijn. Of wanneer u op pensioen bent. Of helemaal niet.

Foert to it all !

Briefje

Mijn lieve, kleine schat,

Ik wil me excuseren. Eigenlijk hoeft dat helemaal niet want je bent veel te klein om te verstaan waarom. Maar toch.

Ik heb je met momenten verwenst. Ik heb je ambetanterik en klootzak en terrorist genoemd (zonder dat jij het hoorde natuurlijk). Ik vond jou met momenten helemaal niet zo leuk.
Sorry daarvoor.

Je voelde je helemaal niet goed en je probeerde alleen maar om mij dat duidelijk te maken. Sorry.
Nu voel je je beter en weet ik al veel beter hoe jij bent.
Je bent alles behalve een ambetanterik of een klootzakje. Integendeel.

Je bent het zaligste wat er is. Je bent lief en blij en je lacht altijd. En je laat nog altijd heel duidelijk weten als er iets is. Ik kan je overal mee naartoe nemen, je speelt flink en eet flink en huilt niet. Je slaapt in (bijna) elk bedje waar ik je in leg.

Elke keer als we naar huis rijden zeggen we tegen elkaar hoe flink je wel bent en hoe hard we jou bewonderen.
Papa belooft je elke keer dat we met jou naar de speelgoedwinkel gaan en dat je een cadeautje mag kiezen. Onthoud dat maar, je hebt er nog veel te goed.

Elke avond als ik je in je bedje leg zeg ik dat je flink bent en dat ik fier ben op jou en je graag zie. Ik weet niet of je mij verstaat.
Want ik wil niets liever dan jou duidelijk maken dat ik jou helemaal geweldig vind.
Sorry dat dat ooit anders was. Ik was gewoon eventjes de weg kwijt.

Dikke knuffel,

Mama