Elke week tel ik de dagen af. Ik kijk elke dag in de brievenbus en ben elke keer teleurgesteld als ‘het’ er nog niet in zit. Tot op het moment dat ik de blauwe rand van het boekje uit de gleuf van de brievenbus zie steken en mijn hart van vreugde opspringt in mijn schoot: het Aldi-foldertje is gearriveerd. Wat een blijdschap, wat een heerlijk moment.
Tot ik maandag, zoals ik altijd doe, een poging ging ondernemen om het foldertje uit de brievenbus te halen langs de gleuf, aangezien mijn lief het sleuteltje heeft.
Nog nooit problemen mee gehad, tot vorige maandag.
Nog nooit problemen mee gehad, tot vorige maandag.
Ik kreeg zonder problemen mijn hand in de brievenbus en rond het foldertje, om vijf seconden later te beseffen dat ik mijn hand er niet meer uit kreeg. De enige verklaring die ik hiervoor kan bieden zijn mijn opgezwollen handen, die passen bij mijn opgezwollen voeten, die het gevolg zijn van de druk die mijn ventje uitoefent op mijn bloedvaten.
En daar stond ik.
Ik had twee opties: op dramatische wijze bevrijd worden door de brandweer, die uiteraard met sirenes naar Zingem centrum zou moeten snellen en de brievenbus van rond mijn hand zou moeten lassen.
Of ik kon gaan voor optie twee: de snok.
Of ik kon gaan voor optie twee: de snok.
Ik heb dus, na enkele minuten zware twijfel, met al mijn macht mijn hand uit de brievenbus gesnokt, met succes, maar ook met enige verwondingen.
Het wordt lastiger en lastiger, dat zwanger zijn.
En ook gênanter.
En ook gênanter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten