Kalmeren, Moeder

Dertig weken ver. Meer dan tweehonderd dagen zwanger. En ik moet toegeven dat ik mij dat zwanger zijn toch anders had voorgesteld.
Vroeger had ik het alombekende beeld in mijn hoofd van de mooie vrouw met de perfecte ronde buik en de gelukzalige glimlach.
De realiteit is voor mij helemaal anders..
Het grootste deel van die tweehonderd dagen zijn al bange dagen geweest. Dat ligt grotendeels aan mij, aan wie ik ben. Ik denk na, ik pieker, ik panikeer.
Mensen vragen mij hoe het gaat en ik zeg: ‘gooooed, jaaaaa, absoluut, zalig’.
Maar ik heb eigenlijk geen zin om uit te leggen dat het pas goed zal zijn als ons zoontje in mijn armen ligt en als hij huilt en als hij tien vingers en tien tenen heeft. En ik weet dat de uitdaging dan pas begint, maar voor mij voelt dat anders aan. Er zal een gigantisch gewicht van mijn schouders vallen.
Staat mijn glycemie dan te hoog of te laag? Foert, het heeft op hem toch geen invloed meer.
Eet ik wel genoeg? Eet ik niet te veel? Drink ik wel voldoende? Is dat vlees wel vers? Zijn die groenten gewassen?
Maakt allemaal niet meer uit.

Ik maak mezelf niets wijs, ik zal rustig verder de paniekerige moeder uithangen als hij er is. En flippen over zijn gezondheid en voeding en opvoeding en noem maar op.
Maar dan is de verantwoordelijkheid tenminste al gedeeld. Dan zal ik minder de angst voelen dat mijn handelingen nefast zijn voor zijn gezondheid.
In het slechtste geval zal ik mij af en toe moeten herpakken..

Ik maak het mezelf en iedereen rondom mij heel moeilijk de laatste tijd.
Wist ik maar hoe ik de draaimolen in mijn hoofd kon stilleggen.
Gewoon, stoppen met piekeren. Stoppen met alles in vraag te stellen. Vertrouwen hebben. Geloven dat alles goed komt.

Ik zit zo niet in elkaar.

Dus ik begin bij het begin. Kalmeren, moeder. Proberen kalmeren.