Mamamaffia

We maken het onszelf niet gemakkelijk, wij mama's, en onze omgeving maakt het ons nog veel moeilijker. Met een overload aan informatie over wat er mag, wat er moet, wat er kan en vooral wat er absoluut niet mag zorgen we ervoor dat we collectief heel onzeker worden.
Onze moeders en schoonmoeders vinden dat we alles anders moeten doen, van Kind en Gezin mogen we helemaal niets meer. We moeten ergonomisch, ecologisch en economisch zijn.
De regels zijn op den duur zo overvloedig dat het onhoudbaar wordt.

Een totaal van 22 maanden mama zijn en 15 maanden zwanger zijn heeft me gelukkig een andere bril opgeleverd, eentje van relativering.

Mijn kind eet elke dag groenten en fruit, maar krijgt ook elke dag een boterham met choco, gewone choco VOL suiker. Hij eet 's morgens en 's avonds voor de televisie, met zijn fles in zijn handen en zijn boterhammen op zijn schoot. Nickelodeon speelt hier elke dag, en Niel geniet enorm van die knusse momentjes in de zetel.
Soms wil hij niet ontbijten. Dan probeer ik een paar dingen, zonder succes en eindigen we met een ontbijt van rijstwafel of corn flakes.
's Avonds krijgt hij een boterham met beleg. Het gebeurt niet zelden dat de boterham blijft liggen en Niel zijn buikje vult met salami en hesp.
Het arme kind heeft nog nooit kennis gemaakt met quinoa, havermout, griesmeel, venkelthee en alle andere rare dingen die mensen vandaag de dag aan hun kinderen voederen.
Als ik ga tanken, geeft de meneer van het tankstation hem een snoepje, en hij mag dat van mij opeten. Geweldig vindt hij dat.

Ik poets Niel zijn tanden wanneer hij in de douche gaat, jammer genoeg is dat niet elke dag. Als hij uit de douche komt ben ik soms te lui om zijn droog velletje in te smeren. Zijn nagels zijn elke dag pikzwart, geen idee hoe hij dat flikt, maar ik maak er geen punt meer van om daar iets aan te doen. Snottebellen laat ik soms ook wel eens stromen, dan maak ik mezelf wijs dat dat goed is voor zijn weerstand.

Slapen doet meneer sinds kort in een groot bed. Een groot bed dat vol ligt met kussens, knuffels en dekens. Het verstikkingsgevaar is enorm.
Er liggen ook ongeveer 27 fopspenen rond hem gestrooid wanneer hij slaapt, zodanig dat ik niet elk kwartier een tuut in zijn mond moet gaan proppen.
Elke avond lezen we hem een verhaaltje voor terwijl hij de rest van zijn melk opdrinkt. Schandalig gewoon!
Tussen mama en papa slapen, daar doen wij al sinds dag één niet aan mee. Een aanslag op zijn ontwikkeling en zijn zelfvertrouwen, als ik sommige bronnen mag geloven.

Maar laten we vooral die baby in my belly niet vergeten. Want die wordt pas echt zwaar mishandeld.
Ik drink elke dag cola zero. Soms echt ferme hoeveelheden. En soms ook alcohol!
Ik eet préparé en ik bak mijn biefstuk niet tot schoenlap. Een spiegelei of chocomousse gaan er vlotjes in, net zoals heerlijke rauwe coquilles of zalm.
En ik spoel mijn fruit niet altijd. Als ik er al eet, want dat gebeurt ook niet elke dag. Wat ik wel elke dag eet is pindakaas. Veel pindakaas.
Ik ben er ook nog niet uit of dat tweede bolletje borstvoeding gaat krijgen. Hoe durf ik eigenlijk?!

Ecologisch ben ik al helemaal niet. Wasbare luiers en doekjes zie ik totaal niet zitten. Ik vind het persoonlijk geweldig dat ik gebruikte pampers in de vuilbak kan gooien in plaats van de kaka eraf te schrapen en ze daarna in de wasmachine te gooien.
Wasbare maandverbanden gaan voor mij echt kilometers te ver.

Soms loop ik de hele dag ongewassen rond, in mijn pyjama. Ik vind het geen opdracht meer om de berg afwas op het aanrecht te negeren of toe te geven dat ik al twee weken niet meer gestofzuigd heb. Ik ben veel te zwanger om te stofzuigen.
Ik leg mij in de plaats liever in de zetel voor een dutje, als meneertje slaapt.

Wat Niel en ik echt graag doen is spelen. We gaan samen naar de speeltuin of we spelen thuis met zijn gigantische autocollectie. Ik vind dat leuk, tot ik het niet meer leuk vind. En dan moet hij maar alleen verder spelen.
Ik heb nog nooit met hem geverfd of geknutseld, wat een rem op zijn creatieve ontwikkeling, maar ik zie mijn muren en vloeren en meubels te graag om ze in alle kleuren van de regenboog te zien. Ik heb onlangs wel stiften gekocht, maar heb die eerlijk gezegd al terug verstopt na een incident met de salontafel.
Een fort bouwen in de living, kasten leegplunderen en de zetel als trampoline gebruiken zijn bezigheden die ik niet toelaat. Mijn kind is met andere woorden extreem beperkt in zijn vrijheid.

Waarom deze biecht? Omdat ik ondanks alle bovenstaande misdaden geloof dat ik echt wel goed bezig ben. Ik heb een fantastisch, gelukkig, flink en gezond kind.
Waarom zou ik mij niet focussen op de dingen die écht belangrijk zijn, in plaats van op de regels die ons worden opgelegd door vreemden? Waarom zou ik er niet op vertrouwen dat ik best wel weet waar ik mee bezig ben?
Nee, het is verre van perfect. Ik overtreed elke dag honderd regeltjes geschreven door de mamamaffia.
Call social services, ik laat het niet meer aan mijn hart komen!

Huisvrouw

Mijn laatste werkdag dateert ondertussen al van 2 november. Ik ben met andere woorden al bijna 5 maand fulltime huisvrouw. 
Voor mijn fysieke gezondheid is dit een godsgeschenk: ik heb de luxe om zeer regelmatig te leven en kan zo veel beter mijn glycemie onder controle houden. Ik kan rusten als het nodig is, heb geen stress en kan heel goed op mijn voeding letten.

Ik kan heel goed verstaan dat mijn zwangere vriendinnen die moeten werken tot de allerlaatste dag met momenten ferm jaloers zijn. 

Maar toch is het geen walk in the park. Eerst en vooral 'verdien' ik momenteel net geen 1000 euro per maand, waardoor het elke maand ontzettend krap is en ons spaargeld er door vliegt. Helemaal stressvrij is het dus niet. 
Daarbij komt (en ja, ik ga nu zagen over mijn maandenlang betaald verlof) dat ik dit thuis zitten eigenlijk vreselijk vind. De dagen en weken zijn ontzettend lang, zeker tijdens de voorbije wintermaanden. Iedereen is aan het werk, veel dingen die ik door de week zou kunnen doen kosten geld en het huishouden is ook niet eindeloos, waardoor ik mij met momenten gewoon verveel. 

De voorbije week is de onthaalmoeder in verlof geweest, waardoor Niel fulltime bij mij thuis was. 
Wel, ik heb een nieuw respect ontwikkeld voor huisvrouwen. Vrouwen die dag in dag uit thuis zijn, het huishouden volledig op zich nemen en zorgen voor een nest kinderen. Die elke dag een proper huis presenteren, met daarin een verse maaltijd en geklede en verzorgde kinderen die nog eens opgevoed worden ook. 
Want ik vind het verdorie ontzettend eenzaam en afstompend. Weten dat je grootste verwezenlijking van de dag een mand met gestreken kleren of een propere vloer is. Of erin slagen om niet te ontploffen van frustratie als je tweejarige peuter voor de duizendste keer mama zegt terwijl hij aan je rokken hangt. 

Ik klink waarschijnlijk weer als moeder van het jaar, maar eerlijk gezegd kan het mij niet schelen. Ik zie mijn mini-man doodgraag. En dat klein hummeltje in mijn buik ook. Maar dat wil daarom niet zeggen dat ik elke seconde van elke dag met hen alleen thuis wil zijn. 
Ik ben er gewoon niet voor gemaakt. 
Ik verlang ontzettend hard naar de geboorte van Baby Twee, omdat ik hem wil zien en wil vasthouden uiteraard, maar ook omdat ik mijn leven zo graag terug wil. Ik wil mijn lichaam terug, mijn job, mijn routine, mijn sociale contacten. Ik mis de uitdaging, ik mis een doel, ik verlang naar voldoening. 
En ik weet dat dat van mij geen slechte mama maakt. Ik respecteer ouders die ervoor kiezen om minder te werken of zelfs een hele periode niet meer te werken om meer tijd te kunnen doorbrengen met de kinderen. Maar ik word er niet gelukkig van. De tijd die ik de laatste twee jaar met Niel heb gehad is onvervangbaar, en ik weet dat David met momenten graag zou willen ruilen, zodat hij zijn zoontje wat meer zou kunnen zien. 

Maar ik denk dat Niel en zijn Broer even gelukkig gaan zijn met minder tijd thuis. En ik net veel gelukkiger. De kans dat het hier een gekkenhuis wordt als zowel David als ik fulltime gaan werken met een peuter en een baby in huis is groot, dat besef ik. En ik zal waarschijnlijk ook duizend-en-één dingen hebben om over te zagen als het zover is, zo ben ik nu eenmaal. 
Ik begin gewoon meer en meer te beseffen dat het een illusie is dat alles opgeven voor je kind het beste is. Dat is niet zo. Een kind is gebaat bij een gelukkige mama, niet bij een continu aanwezige mama. Een kind is ook gebaat bij sociaal contact met leeftijdsgenoten en van jongs af aan zelfstandig leren zijn. En de momenten die we dan uiteindelijk wel samen kunnen doorbrengen, de weekends, de verlofdagen, de vakanties,... zullen mooier en intenser zijn. 

Ik wil dus gerust nog enkele maanden huisvrouw spelen en voor ons nestje en ons welpjes zorgen. Maar daarna niet meer. Daarna wil ik terug een evenwicht zoeken waar ik mij goed bij voel, en waar we alle vier bij gebaat zijn. 
Routine en andere kindjes voor ons jongens, wanneer ze in de opvang of op school zijn, en een gelukkige, enthousiaste mama als ze thuis komen. Drukke en hectische weken afgewisseld met leuke en ontspannende weekends. Mijzelf terug vinden op het werk, terug doen wat ik zo graag doe en het gevoel hebben dat ik ook op andere plaatsen een verschil kan maken. Terug leren en durven tijd maken voor mijzelf en de dingen die ik graag doe. 
Terug naar de wereld die blijft draaien buiten ons huis. 

Ik tel af, zonder schuldgevoel en met bergen liefde. 

Gezaag

Wat ik nu ga schrijven is sowieso niets nieuws.
Maar het moet eruit.

Waarom denken mensen, in godsnaam, dat het aanvaardbaar is om opmerkingen te maken over hoe dik ik geworden ben, hoe groot mijn buik is of hoeveel ik al ben aangekomen?
En ik die dacht dat het de bedoeling was dat zwangere vrouwen verdikken en een dikke buik krijgen? ER ZIT NAMELIJK EEN BABY IN.

Vraag ik aan u hoeveel u weegt? Is het eerste wat ik tegen u zeg, nog voor ik u deftig begroet, dat ge nu toch wel echt verdikt zijt?

Het is mij inderdaad niet gegund om gracieus zwanger te zijn. Ik ben al niet mager om te beginnen, ik heb een lijf dat nog niet deftig gerecupereerd is van een vorige zwangerschap en keizersnede. Ik ben jammer genoeg ook diabetespatiënt, en kom dus sowieso meer bij tijdens een zwangerschap. Ik produceer daardoor ook grotere baby's en meer vruchtwater. En hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kom, hoe meer insuline mijn lichaam nodig heeft. En insuline is een hormoon. Hormonen spuiten ze ook in koeien om ze te doen verdikken.
Het is met andere woorden niet bepaald mijn bedoeling om er zo bij te lopen. En ik heb er ook weinig controle over.

Niet onbelangrijk om te vermelden is dat ik er de voorbije maanden al in geslaagd ben om mijn suiker zo goed als perfect onder controle te houden. De baby zit perfect op schema qua gewicht, en ik eigenlijk ook. Ik ben nog niet meer bijgekomen dan wat gezond is voor mij.
Dus laat mijn boodschap duidelijk zijn: SHUT THE FUCK UP over mijn gewicht of over hoe groot mijn buik is. De volgende die er een opmerking durft over maken heeft een vuist in zijn wezen.

Time flies

Ik heb slecht geslapen en daarom beslist om heel lief te zijn voor mezelf en een dagje in mijn zetel door te brengen. Niel is bij de onthaalmoeder en David zit in de bureau, die werkt vandaag van thuis. 

En ik heb mij zonet bezig gehouden met het herlezen van alle onzin die ik hier de voorbije maanden (jaren zelfs) al heb neergeschreven. 
Het lijkt wel een vorig leven. Zwanger zijn van Niel, onze trouwdag, de bevalling. 

Deze morgen zijn we Niel gaan inschrijven op school. Mijn hormonen maakten het alleszins niet gemakkelijk, ik heb verschillende keren op mijn tanden moeten bijten of ik stond daar te janken. 
Niel naar school? Huh? Kan dat? Die is toch nog maar net geboren? 

Vanmiddag moesten we ook op controle bij de gynaecoloog, die ons nog eens verzekerde dat ons kleinste mannetje het supergoed doet. Hij weegt net geen kilo. Alles hangt eraan. Zijn hart ziet er perfect gevormd uit, dus mijn vieze pillen hebben op het eerste zicht geen schade aangericht. 

De zottigheid in mijn hoofd is al twee dagen gaan liggen en zorgt ervoor dat ik met een goed gevoel naar de toekomst kan kijken. Ik wil nog altijd steil achterover vallen als ik denk aan het feit dat Niel naar school gaat na de kerstvakantie en dat ik ondertussen al 26 weken zwanger ben, maar ik ben tegelijkertijd wild enthousiast. 

Ik kan niet wachten om te zien hoe Niel gaat reageren op de komst van zijn kleine broer. Zeker nu hij de laatste weken een ontzettend mama's kindje geworden is (en neen, dat vind ik hélemaal niet erg). 
Ik houd nog altijd mijn hart een beetje vast als ik plots besef dat er een bevalling op komst is en dat ik hier met een baby en peuter in huis zal zitten, maar anderzijds ben ik ervan overtuigd dat alles goed komt. Ik sms'te vandaag naar mijn mama dat mijn blog een mooi souvenir is, die mij nu met mijn voeten op de grond houdt. Ik was zo dom toen, en ben nu zo slim. Neh. 
Met alles wat ik nu weet kan het bijna niet meer mislopen met Baby Twee!

Dus we tellen rustig af. De keizersnede is nu gepland op 2 juni, en daar heb ik mij ondertussen helemaal bij neergelegd. Ofwel komt hij spontaan voor 2 juni, en dan mag ik gewoon bevallen, maar na die datum wordt het opnieuw een sectio, met al zijn voor- en nadelen. 
Die tweede juni zal er zo zijn. En ondertussen is er nog Niel zijn tweede verjaardag, en mijn achtentwintigste! 

Zo fladderen we samen van lichtpuntje naar lichtpuntje, aan heel hoge snelheid weliswaar!

Afbouwen (2)

Antidepressiva. Wat een uitvinding. Geluk in een pilletje! 
Eventjes een dipje? Geen enkel probleem, een pilletje per dag, een paar weken geduld en kijk, je voelt je beter, je hebt plots weer energie. Waarom nemen mensen dit niet gewoon standaard?

Maar dan word je zwanger en blijken die pillen niet onschuldig voor het foetusje. Oepsie, daar hadden we even allemaal niet bij stilgestaan. Maar geen probleem, we bouwen die pillen gewoon af. Van 60 mg naar 30 mg naar 15 mg naar 7.5 mg naar niets. 
Oftewel van niets-aan-de-hand naar af-en-toe-weer-een-dipje naar absolute klotemiserie. 

Want ik ben al een beetje door de hel gegaan de laatste weken. Mijn emoties en gedachten vliegen alle kanten uit, ik wissel huilbuien af met oncontroleerbaar gegiechel, ik twijfel aan mezelf, voel al mijn oude demonen terug bovenkomen. Elke stap dichter naar nul milligram zorgt voor meer complete chaos. 

Dus mijn excuses voor volgend stukje zelfmedelijden, maar het moet er even uit:
Waarom?
Waarom ik? 
Waarom kon ik niet de mama zijn die zo gelukkig was met haar baby, die lekker knus lag te zweven op haar roze wolk? 
Ik word zo kwaad als nieuwe mama's in mijn omgeving zeggen dat ze aan het genieten zijn, dat ze verliefd zijn, dat het zo zalig is. 
Fuck yooooouuuuuu!

Waarom?
Waarom was het bij mij gehuil, drama, depressie, therapie, pillen, zelfmoordgedachten,...?
En waarom moet ik daar nu nog altijd mee geconfronteerd worden, zoveel maanden later? 

Ik heb met ontzettend veel plezier de laatste verpakkingen van mijn medicatie in de vuilbak gekieperd, en ik wil ze nooit of nooit nog zien, laat staan innemen. 

Ik kan alleen maar hopen dat dat klein ventje in mijn buik deze keer hetgeen zal zijn dat mij oppept als ik een dipje heb. Dat ik misschien een herkansing krijg. Dat ik misschien toch zal kunnen genieten. 
Ik kan alleen maar hopen dat al die maanden therapie (met zijn bijhorende prijskaartje) echt een verschil gemaakt hebben. Dat ik geleerd heb om voor mezelf te zorgen, om mijn grenzen te stellen, om dingen in perspectief te zien. 

Want het is nu godverdomme genoeg geweest. 
Vraag ik zoveel? Ik wil gewoon een gelukkige mama zijn. Op een roze wolk.