Waarom de Sint niet is langs geweest dit jaar.

Ik geef het eerlijk toe, Niel heeft dit jaar van ons geen Sinterklaascadeautjes gekregen. Geen speelgoed, geen chocolade, marsepein of mandarijntjes (alhoewel, er liggen wel mandarijntjes in onze fruitmand).

Ik vind het niet gemakkelijk om op mijn strepen te staan, want de Sint is all around en blijkbaar is dit voor veel mensen een reden om er los over te gaan met cadeautjes voor hun kleine spruitjes.
Veel mensen vinden ons waarschijnlijk onmensen, vinden het zielig voor dat klein mannetje...

Ik leg even uit...

- Niel heeft al redelijk wat speelgoed verzameld het voorbije anderhalf jaar. Cadeautjes van oma's en opa's, tantes en nonkels of van ons. Maar om eerlijk te zijn zie ik hem zelden of nooit spelen met alle Fisher Price, Playmobil en V-Tech-spullen die in huis rondslingeren.
Nee, meneer houdt vooral van sleutels, GSM's en televisiebakjes. Ook kasten open en dicht doen en achter de katten zitten zijn precies hobby's voor het leven.
- Het kind is ondertussen 19 maand en heeft in de verste verte nog geen besef van wie de Sint is of waarom die cadeautjes brengt. Wanneer hij ouder wordt en het allemaal beter verstaat, zal de Sint uiteraard wel bij ons braaf kindje langskomen.
- Ik ben ervan overtuigd dat kinderen niet gelukkig worden van cadeautjes. Net zoals wij er niet gelukkig zullen van worden om te leven in een huis dat lijkt op een kruising tussen een speelgoedwinkel, een crèche en een indoor speeltuin. Waar kinderen wel gelukkig van worden is onverdeelde aandacht van hun ouders. Ik cross met andere woorden liever honderd keer rond de tafel achter mijn gierend kind dan hem een berg cadeautjes te kopen.
- En over een berg gesproken: waarom brengt de Sint vandaag de dag bij veel kinderen sta-pels cadeau's? Zijn die dan allemaal zo ontzettend braaf geweest? En weten die kleine pagadders dan eigenlijk nog waar eerst te kijken? Ik ben misschien eerder fan van één mooie cadeau. Al is het maar dat ze zouden leren dat cadeau's niet zomaar ad random naar uw kop gesmeten worden.
Het leven zit nu eenmaal niet zo in elkaar.

Sowieso lijkt het erop dat David en ik ouders zijn die het op vlak van cadeautjes graag anders doen. Ik haat cadeautjes kopen omdat het moet.
Wat wij wel doen is af en toe het zot in ons hoofd krijgen en naar Dreamland rijden om een cadeautje te kopen voor ons mannetje. Of we kopen supermooi speelgoed, tweedehands.
We gaan graag mee in Niel zijn fantasietjes, wanneer hij zwaait met de autosleutels in zijn hand en de deur uitstapt. Of we lopen gillend weg als Niel ons probeert te pakken.
Zijn blik op die momenten is sowieso duizend keer schoner dan gelijk welke blik veroorzaakt door een pakje.

12 weken

Eindelijk, we zijn twaalf weken ver, trimester 1 is achter de rug. lk heb ontzettend uitgekeken naar dit moment.

Jammer genoeg bewijst het alleen maar dat er geen standaard zwangerschap bestaat, en dat boekjes gevuld worden met statistieken en gemiddelden. 

Want volgens die boekjes zou de misselijkheid VANDAAG moeten stoppen. 

Maar miljaar, ik heb pech. De situatie is jammer genoeg nog niet veranderd...

Maar ondertussen zit een derde van mijn zwangerschap er wel al op, ook al voelt dat helemaal niet zo. lk heb absoluut nog geen band met dat klein bolletje, ik vergeet soms een beetje dat hij/zij er is. lk heb niet de drang om kleren, meubeltjes en andere spullen te kopen, of om dingen te naaien voor de nieuwe baby. lk moet dringend beginnen kijken voor een plaatsje bij de onthaalmoeder maar blijf het maar uitstellen. 

Helemaal, helemaal anders dan de eerste keer, toen was ik na 3 maand al helemaal klaar met alle voorbereidingen (bij manier van spreken).

Ik denk dat dat gewoon komt omdat Niel er effectief al is en ik zo gewoon ben om al mijn aandacht en energie op hem te richten. 

En anderzijds denk ik dat de controlefreak in mij nog steeds onder controle is, en dat ik er in berust dat alles wel goed komt. 

Misschien verandert dat gevoel aanstaande maandag, bij de volgende echo. lk hoop het geslacht dan al te weten te komen, wie weet neemt mijn nestdrang het dan wel weer over...

Baby in my belly: the sequel

Ja ja ja, het is zover. Er zit weer een baby in mijn belly. Al elf weken ondertussen.
Meneertje of mevrouwtje zal ergens eind mei ter wereld komen, waardoor hij of zij precies twee jaar met Niel zal schelen.
Dat lijkt mij wel ideaal...

Iets minder ideaal is het verloop van de zwangerschap. Ik lig namelijk al enkele weken KO in mijn zetel, helemaal murw geslagen door extreme misselijkheid.
De trap opgaan betekent ook vijf minuten op bed liggen om te bekomen. Douchen idem dito. Eten is met momenten een hele uitdaging, waardoor ik al een goeie kilo ben afgevallen.
Energie heb ik niet, mijn huis is met momenten een rattennest, maar gelukkig heb ik een nieuwe man die op tijd en stond de boel weer effen trekt.
Genieten kan ik dit dus niet noemen.

MAAR GE KRIJGT ER TOCH IETS MOOIS VOOR IN DE PLAATS HE, zegt iedereen dan.
Op de eerste echo was onze baby nog een zwarte vlek, echt mooi kan ik dat nu niet noemen. Maar het hartje klopte, aan 138 slagen per minuut, en dat is wel nog altijd buitengewoon mooie muziek. Een klein beetje magie.

Maar toch zijn de dingen precies veel minder magisch als bij Baby Een. Het nieuwe is eraf, ik weet wat er komt, wat ik mag verwachten, ik ben helemaal, 100% zen.
Er is veel minder paniek, veel minder nood om alles op te zoeken en te weten en te begrijpen.
Er is ruimte om te genieten. Of moet ik zeggen, die zou er zijn als ik niet zo godverdomd misselijk zou zijn!

Grappig ook hoe mensen anders reageren op de aankondiging van ons nieuws. Het voelt bijna alsof ze net hun schouders niet ophalen.
Bij Baby Een werd er gegild, gehuild, geknuffeld. Nu zijn er proficiats en zoenen, daarom niet minder gemeend dan de eerste keer, maar het nieuwe is er gewoon af voor iedereen, en dat merk je.

Maar het is goed zo. Helemaal goed. We doen het gewoon nog een keer opnieuw. Met veel meer ervaring en wijsheid. Met zo weinig mogelijk verwachtingen.

Ik tel rustig af tot er weer zo een minimensje in mijn armen ligt. En dan zien we wel. Dag voor dag!

Babyboom

Eindelijk, eindelijk, eindelijk!

Ik ben niet meer de enige! Vriendinnen, kennissen, familieleden, eindelijk worden er weer eens wat baby's gemaakt. En geworpen. En gewenst.
Nog even geduld en Niel heeft een hele voetbalploeg om mee te spelen.
Heerlijk!

En ook, het is heerlijk om al die vriendinnen en kennissen te zien meemaken wat ik al eens meemaakte. Gedoe met zwangerschapstesten en ovulatietesten en lichaamstemperatuur. En de spanning, en de duizend-en-één vragen.
Vragen die ook vaak aan mij gesteld worden, aangezien ik die fase al ken, al moet ik het antwoord vaak schuldig blijven. Ik herinner me namelijk niet hoe groot mijn borsten twee jaar geleden waren, of hoe ze aanvoelden.

Het zet mij ook weer een beetje meer met mijn voetjes op de grond.
Al die twijfels die ik had, hebben zij ook. En de vragen. En de onzekerheid en de spanning. En hun wederhelften begrijpen er meestal ook geen bal van :-)

Het is alleszins niet gemakkelijk om vandaag het hoofd koel te houden.
Ik observeer gewoon, en zie dat al die vrouwen rondom mij ook panikeren. Borstvoeding of niet? Ja, want dat moet, want dat is het beste. NIPT-test of niet, want er scheelt misschien iets aan ons kind. Mag ik nu nog alcohol drinken? Moet ik mijn poezen nu weg doen? Geen rauwe groenten meer...

Maar het is precies nog erger geworden dan twee jaar geleden! Wasbare luiers of niet? En daarbij nog eens wasbare maandverbanden en cursussen over hoe je je baby het beste draagt en mindfulness oefeningen voor tijdens de bevalling.

Langs de ene kant wil ik ze zeggen om het allemaal los te laten, om er allemaal niet te veel over te piekeren en de dingen gewoon op zijn beloop te laten.
Anderzijds is het zo schattig. Ik hoor vaak mijzelf bezig als ik tegen ze praat.

En kijk, het is met mij toch ook allemaal goed gekomen?

Hersenspinsel

Gisteren zei iemand tijdens een willekeurig gesprek iets waar ik al de hele dag aan denk.

We waren met een groepje aan het praten over kinderen, en of we ze wel of niet wilden. Iemand zei dat ze geen kinderen wilde, omdat de wereld geen mooie plaats is om kinderen in op te voeden. Dat er zoveel angst en geweld en vreselijke mensen zijn.

Er antwoordde iemand: misschien is het dan aan ons om er wat goede mensen op te zetten.

Awel ja.

Samen sterk

Gisteren was mijn laatste werkdag op kinderoncologie.

Bijna vijf jaar geleden kwam ik aan in het splinternieuwe gebouw voor mijn eerste dag, en nu heb ik mijn tweede thuis verlaten, of zo voelt het toch.

Het was niet altijd gemakkelijk, besef ik nu.

Als mensen mij vroegen waar ik werkte, en ik antwoordde dat ik op de kinderkankerafdeling stond, was hun reactie elke keer dezelfde: 'dat moet zwaar zijn'.

En ik antwoordde altijd: 'goh, dat valt mee hoor. Er zijn zware momenten, maar over het algemeen wordt er veel gelachen en stellen de meeste kinderen het goed'.

Toen ik er zelf helemaal onderdoor ging na de geboorte van Niel, zeiden alle hulpverleners dat mijn job toch wel een belangrijke rol kon spelen in mijn emotionele toestand, maar ik bleef erbij dat dat niet zo was.

Ik kon het allemaal gemakkelijk van mij afzetten, ik deed mijn job doodgraag.

Nu besef ik dat het niet allemaal zo vanzelfsprekend was.

En dat het voor mij misschien te veel was.

Ik vergeet nooit het eerst dode kinderlichaam dat ik zag, en aanraakte.

Het eerste kindje dat stierf waar ik helemaal verliefd op was.

De eerste keer dat ik een baby reanimeerde.

Maar ik kon er wel tegen, vond ik. Het was mijn job. Het hoorde erbij.

Ik probeerde er niet wakker van te liggen.

Toen ik terug kwam uit zwangerschapsverlof veranderde alles.

Want ik herinner mij ook de eerste keer dat ik mijn kind in een bed zag liggen in plaats van een patiëntje. Een jongentje van dezelfde leeftijd als Niel.

Ik kwam de kamer binnen en mijn eerste gedachte was Niel.

Hij was precies Niel. Voor hetzelfde geld lag mijn kind daar in plaats van dat kindje.

En ik kreeg het ontzettend benauwd.

Ondertussen is dat jongentje overleden, en mijn mannetje huppelt hier nog rond.

Ik voelde me schuldig.

Mijn reserve toen ik terug ging werken was onbestaande. Elke kleine tegenslag sloeg in als een bom en ik voelde dat ik de emotionele last van mijn werk niet meer kon dragen.

Bij elk bericht van slecht nieuws wilde ik weglopen, soms letterlijk.

Een nieuwe patiënt, een patiënt die na maanden behandeling hervalt, een kind dat palliatief naar huis wordt gestuurd, een kind dat sterft.

Ik kon en kan er niet meer tegen.

Mijn miserie-emmer was vol, overvol. Het verdriet van de ouders werd me te veel, ik kon ze geen ondersteuning meer bieden.

Ik sleepte me elke dag naar het werk.

En ik ging er thuis ook weer helemaal onderdoor. Niel die ziek was zorgde voor schuldgevoelens.

De kleinste problemen zorgden ervoor dat ik niet meer vooruit geraakte, terug met depressieve gedachten rondliep, dat ik liever in de zetel lag dan buiten in de zon.

Dus ik kon niet anders dan de beslissing nemen om te stoppen. En het was een moeilijke beslissing, waar ik al veel tranen voor gelaten heb. Want ik doe het zo graag. Deed het zo graag.

En opnieuw bracht het een berg schuldgevoelens met zich mee, want ik sta al die tijd al aan de gemakkelijke kant van het verhaal. Ik ben niet ziek, en mijn kind ook niet. En toch ben ik de persoon die zegt dat het te zwaar is, en ik kies ervoor om weg te gaan, terwijl onze patiënten en hun ouders dat niet kunnen.

Maar het is tijd om voor mezelf te kiezen, besef ik nu.

Ik heb ontzettend veel nood aan rust, rust in mijn hoofd dat nooit stil staat.

Geen miserie meer, geen onregelmatige uren, geen vreselijke drama's.

Geen overuren, bijscholingen, opleidingen.

Geen werkdruk.

Geen druk.

Ik speel op veilig, voor zolang het nodig is.

Ik wil nu kiezen voor mijn gezinnetje. Voor mijn ventjes. En voor mijzelf.

Elk weekend thuis. Thuis met de feestdagen. Elke avond mijn eigen kind in bed stoppen, in plaats van dat van iemand anders. Elke ochtend hem zien als ik wakker word.

En omringd worden door gezondere mensen, en gezondere kinderen. En verhalen die altijd positief eindigen.

Maar mijn hart blijft op kinderoncologie. En bij al ons sterke helden. En hun sterke ouders.

En als ik ooit zelf weer wat sterker ben.. Ik weet waar ze te vinden.

Een berg liefde

Lieve jongen,

Je bent ondertussen 14 maand. Je hebt net je eerste stapjes gezet. Je zegt de hele dag 'mama'.

Het is de mooiste muziek ter wereld.

Ik ben stapelverliefd op jou. Op alle kleine dingetjes die je doet, op elke centimeter van je klein lijfje.

Je gigantische blauwe kijkers.

De putjes in je wangen.

Je deugnieterij.

Jij bent altijd blij. En ik ken je door en door.

En ik weet nu, na al die tijd, dat het allemaal goed komt met ons.

Je bent omringd door een leger van mensen die stapelgek zijn op jou.

Die altijd alles voor je zullen doen en altijd voor je zullen zorgen.

Er zal altijd eindeloos veel liefde in je leven zijn, en dat vind ik heel belangrijk.

Ik wil dat jij kan opgroeien met de wetenschap dat jij belangrijk bent, voor heel veel mensen.

Ik geniet zo hard van jou, elke dag. Als je even niet in mijn buurt bent mis ik jou, ik mis jou zelfs als je in bedje ligt te slapen.

Soms, heel soms, slaap je boven op mij, met je hoofd op mijn borst en je armen en benen naast mijn lichaam. Zo zou ik uren kunnen blijven liggen.

Je bent een kleine knuffelaar, je geeft iedereen kusjes en glimlachjes, je bent zo lief.

Mijn mannetje,

Ik hou zo veel van jou.

Dikke knuffel,

Je mama

Verjaardag

Het is een bewogen week in mijn Mamawereld.
Gisteren vierde ik mijn allereerste Moederdag, met kaartjes en kusjes en koffiekoeken en rozen. En het kind verstond er helemaal niets van.
Maar Moederdag is niets vergeleken met aanstaande donderdag. Want dan wordt mijn niet-meer-zo-klein babytje 1 jaar.
Ik ben al enkele dagen aan het terugdenken aan hoe het was, precies een jaar geleden. Waar ik was, hoe bol mijn buik was, hoe beu ik het was om zwanger te zijn en hoe hard ik uitkeek naar de komst van ons ventje.

Donderdag wordt sowieso emotioneel.
Om 6 uur ga ik denken aan hoe David en ik samen opstonden en vol zenuwen in bad kropen. En om 8 uur aan hoe we aankwamen op het verloskwartier. De pijn (die ik me niet meer kan herinneren), de prik en de gezelligheid toen ik niets meer voelde.
Maar ook aan de paniek, toen alles plots in het honderd begon te lopen.
En om 15:15 uur ga ik waarschijnlijk kippenvel krijgen en denken aan dat gigantisch, blauw, nors kijkend mannetje dat in de lucht werd gestoken.
Het moment waarop mijn leven volledig keerde.
Eén jaar is een zalige leeftijd. Elke dag wordt hij boeiender, leuker, mooier en zelfstandiger.
Ik ben nog altijd stapelverliefd op hem.
En ik kan met een goed gevoel naar het afgelopen jaar terugkijken, oef. Mijn hervalletje was gelukkig tijdelijk en ik zie de dingen terug helder.
Ik besef weer welke dingen belangrijk zijn... en welke niet.
Groot feest dus dit weekend, en om het helemaal af te maken vertrekken we na het feest op reis.
Zo een eerste verjaardag, dat laten wij niet zomaar passeren!

Terugval

Ik heb het gevoel dat ik soms moeite moet doen om de dingen die ik hier vertel te laten matchen met de titel van mijn blog. Ik had hem misschien beter anders genoemd. Want hij gaat voor het grootste deel over mijn postnatale depressie, en jammer genoeg zal deze post niet anders zijn. Of mijn depressie nog postnataal kan genoemd worden weet ik niet, maar ze is er weer, de klootzak. Op een paar dagen tijd, door een paar kleine (maar in mijn hoofd gigantische) gebeurtenissen ben ik precies helemaal terug aan het begin.
Zo gaat dat zeker?
Een hele weg omhoog kruipen met de grootste moeite van de wereld, richting beterschap en een beter gevoel. Om dan na zoveel maanden weer terug te vallen, de diepe, zwarte put in. 

De oorzaak? Die is misschien niet het vermelden waard.
Niel is zalig, David is zalig. Ons huis is zalig.
Maar ik ben nog steeds mezelf. Alhoewel, ik ben nog steeds een zwakke versie van mezelf. Ik ben fragiel en niet echt weerbaar. Waardoor ik momenteel ook niet veel aankan, zo is alvast gebleken. 

Ik kan zo verlangen naar hoe ik vroeger was. Het leven valt mij zo zwaar nu. Vroeger leek alles zo eenvoudig, ik piekerde minder, twijfelde minder.
En nu lijkt alles een enorme hindernis. Ik zie mijn toekomst totaal niet zitten, ook al ziet ze er eigenlijk rooskleurig uit.
Depressie dus. 

Opnieuw voel ik me schuldig, en een aansteller. Opnieuw ben ik bang om wat mensen gaan zeggen en gaan denken. En ik ben bang voor wat de gevolgen gaan zijn. En bang dat het nooit zal overgaan. Dat ik me altijd zo zal blijven voelen.
Ook dat is depressie. 

Fuck, het valt me zwaar.

Update

Geen nieuws is goed nieuws, zeggen ze.
Vandaar de lange stilte.

We zijn ondertussen verhuisd. Ik dacht dat ik me pas echt volwassen ging voelen wanneer ik mama zou worden, maar blijkbaar was dat nog niet het toppunt.
Nu pas voel ik mij écht volwassen. 
In mijn eigen huis, met een tuin en een wasdraad. Met kamers voor de kinderen en een zolder. Een eigen huis in een gezellig dorp. Ik, mevrouw De Lombaerde, mama van Niel en eigenares van een huis. 

Het is gewoon heel leuk. Ik fantaseer plots kilometers ver in de toekomst. Ik zie Niel door de tuin waggelen, en voetballen als hij groter is. Ik zie verjaardagsfeestjes en etentjes op terras.
Ik zie Niel huiswerk maken aan de grote tafel, en met deuren smijten wanneer hij pubert. 

Dat zie ik sinds we in ons nieuw huis wonen: gewoon wij drie en ons doodnormaal, modaal leven in een Vlaamsch dorp. En het maakt mij dolgelukkig. 

Met Niel gaat het super. Hij is nog altijd even braaf en zijn ogen zijn nog altijd even blauw. Hij wordt volgende maand 1 jaar en zegt al 'mama' en 'papa'.
Hij kruipt rond en trekt zich overal aan op. En meneer gaat op het potje, wanneer het hem past.
Het wordt vaak gezegd maar ik meen het echt: ik zie hem elke dag een beetje liever. 

Met mij gaat het goed. Ik ben nog steeds in therapie en ben nog steeds aan de pillen, maar dat is ook nodig. Ik heb gelukkig een psychologe gevonden waarmee het echt klikt. Iemand die me echt helpt om dingen uit te spitten, op te graven en te verwerken. Waardoor ik elke dag mezelf beter leer kennen en verstaan. 

De medicatie maakt me soms wat gevoelloos en afgevlakt en daar heb ik het wat lastig mee. Ik vraag me af hoe ik me zou voelen zonder. Zou ik meer liefde voelen voor Niel? Zou ik me gelukkiger voelen? Meer intens kunnen genieten van dingen?
Ik heb met het idee gespeeld om te stoppen, maar ben bang voor de andere zijde van de medaille.
Zal ik weer diep zakken? Weer beginnen twijfelen en onzeker worden?
Na veel gepieker heb ik toch beslist om voor de veilige optie te kiezen en nog eventjes vlak door het leven te gaan. 

En om misschien ook de dingen aan te pakken die nog moeten aangepakt worden, terwijl ik mijn emoties onder controle kan houden. Want ook al maken de meeste aspecten in mijn leven mij momenteel dolgelukkig, er zijn er ook die mij met momenten net niet doen instorten. En oh nee, dat is het mij niet waard.
Problemen zijn er om aangepakt te worden, dus er wordt gretig gezocht naar een oplossing.

Wie zegt dat het leven niet helemaal perfect kan zijn?

Suiker

Dag één van een nieuwe uitdaging. Het idee speelt al een tijdje in mijn hoofd, maar ik miste blijkbaar nog wat motivatie.
Maar het getal op de weegschaal en het feit dat ik vorige week uit verveling pindakaas met de lepel ben beginnen fretten blijken nu motivatie genoeg te zijn.
Tijd voor een hoognodige detox. Mijn suiker- en colaverslaving loopt helemaal uit de hand (graag vermeld ik hier nu al dat ik heel goed besef dat ik diabetes heb, maar dat veel anderen niet beseffen dat diabetes hebben niet persé betekent dat ik geen suiker mag eten. Ik leg het graag uit aan wie het het zou kunnen boeien).

Ik vermeldde hier heel lang geleden al eens dat ik nog veel langer geleden eens heel veel vermagerd ben. Ik voelde me toen fantastisch. Zonder er constant mee bezig te zijn en te leven op een krop sla per dag slaagde ik erin om bijna 15 kilo af te vallen, door deze eenvoudige no-brainer: minder en gezonder. Na enkele weken was het alsof mijn maag met de helft verkleind was en walgde ik bij de gedachte dat er frieten, taart of andere viezigheid voor mijn neus zouden staan.

Door zwanger te worden heb ik me helemaal laten vangen door het 'ik eet voor twee'-fenomeen. Ik herinner me nog goed dat ik ferm verschoot toen ik net na de bevalling op de weegschaal stond en zag hoe weinig ik maar 'vermagerd' was door te bevallen.
Maar ik had geluk. De kilo's gingen er een voor een af, tot ik er nog een drietal moest afkrijgen. En die wilden er niet af. Integendeel, door mij maanden op te sluiten in mijn living en passief in mijn zetel te liggen, kwamen een paar kilo's er gewoon terug bij.
Miljaar.
En aangezien Niel bijna een jaar wordt kan ik me niet blijven verstoppen achter het excuus van zwangerschapskilo's.

Dus het is tijd voor actie. Ik zocht en zocht en zocht naar de juiste manier. En heb ook voor mezelf beslist dat ik eigenlijk gezonder wil zijn in plaats van slanker, omdat gezond nu eenmaal duurzamer is en meestal vermageren tot gevolg heeft...

En zo kwam ik bij die motherfucker die suiker heet terecht.
Een beetje uitleg: in de jaren 90 dacht men dat obesitas, hart- en vaatziekten en ouderdomsdiabetes veroorzaakt werden door vet. Daardoor begon de wereldwijde light-beweging. Alles bestond (en bestaat nog steeds) in lightversie.
Maar omdat fabrikanten het nodig vonden om het gebrek aan smaak te compenseren met suiker, werden alle lightproducten plots veel zoeter gemaakt.
Zoveel jaar later blijkt dat die light-obsessie niet echt voor veel verschil zorgde wanneer het aankomt op de gezondheid van de wereldbevolking. Integendeel.
Het is gebleken dat suiker eigenlijk veel ongezonder en schadelijker is dan vet, en het maakt ons dikker. We zijn er ook allemaal serieus verslaafd aan, want suiker is een echte drug. Het geeft ons een kortstondige high gevolgd door een serieuze dip, die we aanpakken met, uiteraard, nog wat meer suiker.

Dégoutant, als je 't mij vraagt. Ik zit mijn lijf al jaren met de grootste viezigheid vol te proppen. En eigenlijk Niel met momenten ook al. Want de toegevoegde suikers in zijn koekjes en wafeltjes zorgen ervoor dat dat klein bolletje ook stilletjes aan verslaafd wordt.

Dus we gaan de gezondere toer op. De weekmenu is uitgeschreven, een lijst van toegestane snacks is klaar, de belangrijkste inkopen zijn gedaan.
Naast mijn verslaving aan suiker wil ik ook absoluut van mijn Cola Zero-verslaving afgeraken, want die is eigenlijk een nog veel groter probleem...

Nu het afkicken dus. Moodswings en felle hoofdpijn zijn blijkbaar de voornaamste bijwerkingen, maar aangezien ik toch al ziek in de zetel lig neem ik dat er wel bij.
Ik sleur mijn echtgenoot uiteraard mee in mijn zottigheid (ook al weet ik dat hij stiekem chips en koeken zal blijven kopen in het station).
Als hij thuis meedoet betekent het voor mij al heel veel...

Zij die gaan afzien groeten u. Ik houd jullie met plezier op de hoogte! :-)

Ziek

Het kind is ziek. Voor de allereerste keer in tien maanden. Koorts en ellende en snot en kwijl alom, slecht slapen en slecht eten... En daarbovenop zijn David en ik ook niet bepaald een toonbeeld van gezondheid.

Ik weet dat het allemaal niets voorstelt. Een verkoudheid en veel traantjes. Grote colère als meneer zijn neusje moet gespoeld worden of als hij siroop moet nemen.

Eigenlijk zie ik dagelijks veel erger. Op het werk liggen kindjes die letterlijk doodziek zijn. Die écht pijn hebben en de ziel uit hun lijf kotsen. Die dagelijks pillen en siroop moeten nemen, geprikt worden en afzien.
En net omdat dat dagelijkse kost is, kan ik er meestal redelijk goed tegen.

Maar mijn eigen kind als een klein bolletje miserie in mijn armen houden, daarvan breekt mijn hart in duizend stukken. Ik wil gewoon meewenen met hem.
Ik voel me hypocriet tegenover alle mama's en papa's van ons patiëntjes. En ik kan niet verstaan hoe zij niet elke dag huilend naast hun kind zitten. Nee, ze zijn lief en ze lachen, ze babbelen en grappen met ons en spelen met hun kindjes. Sommigen slagen er zelfs in om hun kindjes te blijven opvoeden.

Ik seut nog wat verder met mijn mannetje, terwijl ik misschien weer net iets beter begrijp wat die mama's en papa's doormaken.

Nummer twee

"En? Wanneer komt nummer twee?
Er gaat toch wel nog eentje komen?
Het is zo leuk als ze niet veel schelen qua leeftijd.
Eentje is geentje, zeggen ze".

"Wacht nog maar een beetje.
Oei oei neen, het is nog veel te vroeg.
Alles gaat nu net beter. En de verhuis komt eraan.
Dat wordt wel heel druk, zo twee kleintjes kort na elkaar".

En zo moeit iedereen zich ongegeneerd met het aantal kinderen dat wij dienen te produceren, nog voor wij er zelf uit zijn.
Niel wordt zaterdag tien maand en blijkbaar is hij oud genoeg geworden voor een broertje of zusje (in embryovorm weliswaar).

Maar wij blijven eerlijk gezegd twijfelen.

Het is zo zwaar geweest. Een niet-ongecompliceerde zwangerschap en dito bevalling, een dijk van een depressie, een kleine huiler met reflux en koemelkeiwitallergie.
Gesukkel met melk, medicatie, borstvoeding en complicaties na de bevalling.
Maar ondanks dat alles hebben we al een tijdje rust. Al enkele maanden mogen we genieten van onze droombaby, we hebben onze draai gevonden en we voelen ons alledrie goed. En we zijn gezond.
We hebben een huis gekocht dat ideaal is voor ons drie, een vierde persoon in huis betekent de zolder ombouwen en daar hebben we eigenlijk geen budget voor.
En over budget gesproken, miljaar, dat ventje kost veel geld.
Dus waarom nu de rust verstoren? Waarom zouden we niet gewoon al onze aandacht aan Niel geven? En hem alle mogelijke kansen geven?
Waarom niet de dingen laten zoals ze zijn, nu het zo goed gaat?
Eén kindje betekent meer tijd, meer ruimte. Geen gekibbel en geruzie.
Gemakkelijker opvang vinden.
Voor mij betekent het je huis openzetten voor vriendjes en vriendinnetjes. Misschien een hechtere band. Een kind dat socialer, zelfstandiger en meer volwassen is, omdat het moet.
Het lijkt mij eerlijk gezegd perfect.

Maar het kriebelt ook. Ik voel dat ik fantaseer over welke namen goed bij Niel zouden passen. Ik ben jaloers op vrouwen met een mooie, zwangere buik. Niel wordt zo snel groot dat het eng wordt, hij is bijna geen babytje meer.
Was dat het dan?
Geen dikke buik meer? Geen schopjes? Geen klein minimensje om voor te zorgen?
Ik wil zo graag een tweede kans.

Een broertje of een zusje voor onze man, om mee te spelen en mee te vechten. Iemand om op te steunen en mee samen te spannen.
Misschien kunnen ze wel samen op een kamer. En als het een jongen zou zijn wordt er al veel geld uitgespaard aan kleertjes.
Of misschien komt er wel een meisje. Om mee te winkelen en te tetteren. Een meisje met kleedjes en vlechtjes, of een stoere madam die graag in bomen klimt.

We zijn er niet uit. David is bang dat hij een tweede kindje nooit zo graag zal zien als Niel. En ik ben bang dat ik het misschien liever zal zien, dan krimp ik in elkaar van schuldgevoel.
Ons verstand zegt hetzelfde: één gezond kindje is perfect.

Maar ons gevoel twijfelt nog...

Foert

Ik heb al eventjes een nieuw favoriet woord. Het werd een paar keer aangehaald tijdens de therapie maar had nog wat tijd nodig om echt binnen te dringen.
En nu het eindelijk op de juiste plaats in mijn hoofd en in mijn vocabulaire zit, blijkt het een echt reddingsmiddel te zijn. Het is zo eenvoudig.

Foert.
Het woord is foert.

Als ik moet kiezen tussen strijken of een half uurtje spelen en knuffelen met Niel, dan is de keuze snel gemaakt. Vroeger was dat wel anders.
Foert, denk ik dan. Die strijk kan wachten. En dan kruip ik met mijn ventje in de zetel en knuffel ik hem te pletter en dat doet duizend keer meer deugd dan een mand strijk verzetten.
Als ik moe ben kruip ik in de zetel of mijn bed, zonder mij schuldig te voelen. En als er afwas blijft staan of we eten frieten in plaats van gezond, dan haal ik mijn nieuw favoriet woordje boven.

Zo leer ik stap voor stap om de controle los te laten. Om te genieten van dingen die écht belangrijk zijn. Om te aanvaarden dat de dingen niet altijd perfect proper kunnen zijn nu Niel er is.

Zonder dat ik het wil probeer ik er een beetje een missie van te maken. Ik zie zoveel mama's die nood hebben aan dat dom woord. Die kindjes hebben die de hele dag lastig zijn en dan tijdens dat ene uurtje dat ze toch sneuvelen houden de mama's zich bezig met wassen en plassen en kuisen. En dan wil ik die echt een paar draaien rond hun oren geven en ze in de zetel duwen. Want als er maar één uurtje per dag rust is in huis, zouden ze er keihard van moeten profiteren. En de was en de plas? FOERT.

Ik weet ook wel dat een huishouden niet draait door in de zetel te liggen. Maar het hoogstnodige doen is ook al genoeg. En als de vloer vuil ligt, dan is dat maar zo. En propere kleren zijn er altijd, ergens in een hoekje van de kleerkast.

Want dat stom cliché dat iedereen aan je kraambed komt verkondigen, dat het allemaal o zo snel gaat, dat klopt. Duizend procent. Het vliegt voorbij. En elk moment dat passeert komt nooit meer terug.
Dus dan is kiezen tussen knuffelen en strijken niet moeilijk.

Dus mama's van de wereld, ik nodig u allen uit om deel te nemen aan de foert-beweging en collectief jezelf te verwennen wanneer het nodig is. En verplichtingen te relativeren en er keihard foert tegen te zeggen wanneer het kan. Kruip collectief in uw zetel, uw bed, uw tuin of op café. Verwen uw kinders maar een beetje.
Want het leven is veel meer dan flippen over het huishouden. Doe dat maar wanneer uw koters uit huis zijn. Of wanneer u op pensioen bent. Of helemaal niet.

Foert to it all !

Briefje

Mijn lieve, kleine schat,

Ik wil me excuseren. Eigenlijk hoeft dat helemaal niet want je bent veel te klein om te verstaan waarom. Maar toch.

Ik heb je met momenten verwenst. Ik heb je ambetanterik en klootzak en terrorist genoemd (zonder dat jij het hoorde natuurlijk). Ik vond jou met momenten helemaal niet zo leuk.
Sorry daarvoor.

Je voelde je helemaal niet goed en je probeerde alleen maar om mij dat duidelijk te maken. Sorry.
Nu voel je je beter en weet ik al veel beter hoe jij bent.
Je bent alles behalve een ambetanterik of een klootzakje. Integendeel.

Je bent het zaligste wat er is. Je bent lief en blij en je lacht altijd. En je laat nog altijd heel duidelijk weten als er iets is. Ik kan je overal mee naartoe nemen, je speelt flink en eet flink en huilt niet. Je slaapt in (bijna) elk bedje waar ik je in leg.

Elke keer als we naar huis rijden zeggen we tegen elkaar hoe flink je wel bent en hoe hard we jou bewonderen.
Papa belooft je elke keer dat we met jou naar de speelgoedwinkel gaan en dat je een cadeautje mag kiezen. Onthoud dat maar, je hebt er nog veel te goed.

Elke avond als ik je in je bedje leg zeg ik dat je flink bent en dat ik fier ben op jou en je graag zie. Ik weet niet of je mij verstaat.
Want ik wil niets liever dan jou duidelijk maken dat ik jou helemaal geweldig vind.
Sorry dat dat ooit anders was. Ik was gewoon eventjes de weg kwijt.

Dikke knuffel,

Mama

Muziek

Jouw grootouders denken dat jij muzikaal bent. 

Al toen je veel kleiner was, was je gefascineerd door de piano, of door de handen van je opa die ritmisch op tafel klopten. 

Nu sla je met plezier zelf op de toetsen van de piano.

En je vindt het fantastisch als ik zing voor jou, ook al klinkt het vreselijk. Je staart naar mijn mond alsof je niet kan geloven dat dat gekweel uit jouw mama kan komen. 

Maar je vindt het wel leuk. 

Je danst ook graag met mij. 

Ik wals met jou de living door terwijl ik het hele repertoire van The Carpenters voor je zing. En je lacht je te pletter. 

Als je wat groter bent, zal opa jou leren piano spelen.

Hopelijk wil je dan nog veel met mij dansen. 

Sociale media

Wanneer het op sociale media aankomt, ben ik zo doorsnee als maar zijn kan. Ik bezit een Facebookaccount met een redelijk aantal 'vrienden', Instagram gebruik ik maar al te graag om mijn foto's er zo goed mogelijk te laten uitzien, Pinterest is de laatste tijd mijn absolute verslaving. Maar ook Twitter, Snapchat, noem maar op, ik ben mee met mijn tijd.

De laatste maanden begonnen die sociale media mij een beetje tegen te steken. Uren per dag met die smartphone in mijn hand, een gesprek proberen voeren met iemand die constant naar het oplichtend scherm van zijn toestel kijkt. Niet meer praten met mijn man omdat ik in gesprek was met iemand anders, online. Allebei GSM-end in bed kruipen in plaats van leukere dingen te doen. 

Maar het is veel meer dan dat. Wat ik nu zeg is zeker niets nieuws, maar het zit me wel hoog. Het is allemaal zo fake. Het zijn geen vriendschappen, het is geen realiteit, het is allemaal schone schijn. En voyeurisme. Het is extreme oppervlakkigheid, kicken op likes en volgers. 

Ik ergerde mij de laatste tijd DOOD aan dingen die mensen online gooiden, de grote 'kijk hoe origineel en interessant ik ben'-show. 

Het heeft mij op een bepaald moment mee de grond in geboord, omdat ik zo naïef was om te denken dat ik de enige mama was die niet glimlachend met haar baby op een of ander hip feestje was. De enige die een baby had die constant huilde. 

Achteraf gezien maakt het mij zo kwaad. Want nu ik al die dingen eindelijk besef, valt het nog meer op hoe hard mensen proberen om online een bepaald beeld op te hangen. 

Wel, no more. Ik heb zo goed als al mijn vrienden verwijderd van Facebook. Enkel familie en mensen die ik geregeld 'live' zie, zijn gespaard. Mijn Facebookvrienden zijn met andere woorden ook écht mijn vrienden. 

Twitter en Snapchat zijn verwijderd, Instagram gebruik ik nu enkel nog om foto's te bewerken voor mezelf. 

En wij als koppel hebben op dat vlak ook een aantal gezonde beslissingen genomen. Wanneer we samen thuiskomen vliegt de GSM op de kast, op stil! Voor we gaan slapen bekijken we nog eens of iemand ons probeerde te bereiken. 

Het is op zijn zachtst gezegd bevrijdend. En ongelooflijk hoeveel tijd er vrij komt als je niet constant met dat stom ding in de hand zit.

We waren zelfs zodanig enthousiast dat we ook TV-regels hebben opgesteld: niet meer doelloos zappen. We beslissen op voorhand naar welke programma's of films we kijken en daar houden we ons aan. Want het is opnieuw niet te geloven hoeveel tijd wij spendeerden aan rondzappen in plaats van praten. En hoeveel tijd we verspilden door te kijken naar simpele televisie, gewoon omdat er niets beter was. 

En zo probeer ik nu tijd te maken voor de dingen die echt zijn. 

Voor mensen die écht contact met mij opnemen in plaats van een gemakkelijke comment op een foto. Voor een gesprek in plaats van gestaar naar Temptation Island. 

Ben ik bang om dingen te missen? Niet echt. Ik zal niet meer al de trouwfoto's en geboorteberichtjes zien, maar ik kan mezelf ervan overtuigen dat ik dat op tijd en stond wel inhaal. Primeurs zal ik niet meer krijgen, maar dat is dan maar zo. En ja, ik zal van bepaalde dingen niet meer op de hoogte zijn, maar ook daar kan ik mee leven. 

Ik verlang ontzettend naar meer echtheid. Een echt gesprek. Een echte like, als iemand bij mij thuis is en mijn zelfgemaakte kleertjes ziet. Of mijn zelfgemaakt kind. 

Ik wil niet meer wakker liggen van wat iedereen vindt. 

Dus ik ga offline, stap voor stap. 

Negen maanden

Het kind is negen maand. Negen maand in mijn buik en al negen maand eruit.

Nu het al een tijdje supergoed gaat, lukt het ook steeds beter en beter om die eerste maanden door een andere bril te bekijken. En nu het zo goed gaat is het moeilijk om geen spijt te voelen bij al die dagen, weken en maanden die gepasseerd zijn en nooit meer terugkomen. Al die tijd dat Niel er al was, en op bepaalde momenten al een brokje hemel was, maar waar ik niet kon van genieten.
Ik geniet nu voor twee. Of voor drie of voor vier. Want man, hij is zalig. Hij is zo heerlijk, zo mooi. Mijn roze wolk is rood, fuchsia, paars en felroze tegelijk.
Maar hij is nu al negen maand. En de helft ervan heb ik precies gemist.

Waarom, waarom, waarom moest het zo lopen? Waarom kon ik niet zoals zoveel andere mama's 'gewoon' zijn? Waarom was mijn wolk niet fuchsia vanaf dag één?

Ik doe mijn best om er niet te veel aan terug te denken, want wat geweest is, is geweest en ik kan er niets meer aan veranderen. Maar ik heb zoveel gemist. Ik wilde dat mooi moment waarop hij op mijn blote buik werd gelegd vlak na de geboorte. Ik wilde die intimiteit voelen die enkel bestaat als je borstvoeding geeft. Ik wou dat dat geluk er was vanaf het eerste moment...

Mensen beginnen me stilaan te vragen of er nog een tweede kindje komt. Enerzijds denk ik van niet, want zoals het nu is, is het perfect. En nu er eindelijk wat rust is, nu ik de rol van mama een plaats heb kunnen geven, ben ik zeker niet van plan om de boel weer helemaal in de war te sturen. Eerst verder bekomen, verhuizen, onze draai vinden en rustig verder draaien.
Maar anderzijds kriebelt het soms. Omdat het bij een tweede misschien anders zou kunnen lopen. Omdat ik van dat tweede misschien bewust meer zal genieten. Omdat de komst van dat tweede kindje misschien alles zal zijn want de komst van Nieltje niet was.

Die brute periode is gepasseerd, en daar valt niets meer aan te doen. En de toekomst kan ik niet voorspellen. Wie weet wordt nummer twee wel een echte asshole.
Dus hebben we beslist om eventjes in het nu te blijven trappelen. Kleine stapjes in plaats van de grote sprongen die we het afgelopen anderhalf jaar hebben genomen. En genieten, eindelijk genieten, van een gigantische zonnestraal die door ons huis kruipt en mij eindelijk doodgelukkig maakt.

Bloed, zweet en tranen van geluk

I get by with a little help from my friends. The Beatles zeiden het lang geleden al en  ze zouden wel eens gelijk kunnen hebben.

En als mama kan je andere mama's goed gebruiken. Om je hart uit te storten, vragen te stellen, zorgen te bespreken en gênante momenten te delen. Alleen voel ik me af en toe heel eenzaam op dat vlak, want ik ben de eerste van de bende die aan kinderen begon dus voor veel zaken kan ik bij mijn onbevlekte vriendinnen niet terecht, ook al doen ze natuurlijk heel hard hun best.

Tot ik een paar weken geleden werd toegevoegd aan een virtueel vriendengroepje. Bloed, zweet en tranen van geluk, een Facebookgroepje bestaande uit ervaren mama's, nieuwe mama's en toekomstige mama's. Allemaal vreemden voor mij, maar ze hebben de laatste weken al veel voor mij betekend.

Werkelijk ALLES wordt besproken. Zonder een grammetje veroordeling. En met kilo's begrip en zachtheid.
Voedingsproblemen, zieke kindjes, zwangerschapskwaaltjes en ambetante papa's. Eindeloze gesprekken over geboortekaartjes, de toestand van onze living, we deelden zelf spontaan foto's van ons lijf na de bevalling om elkaar daarna de hemel in te prijzen.

De generatie van mijn ouders kan zich waarschijnlijk moeilijk inbeelden dat er zoiets als virtuele vriendschappen bestaan. Dat je steun kan vinden bij mensen die je zelfs nog nooit hebt gezien.
Maar zo gaat het vandaag de dag. Ik kan tegelijk thuis zijn met mijn gezinnetje en virtueel op café zitten met 20 vrouwen, giechelend en huilend.

Het is precies wat een onzekere twijfelaar zoals ik nodig heb. Een bende vrouwen die weet waarover ze het hebben, die weet hoe hard we elkaar nodig hebben en die eigenlijk continu dezelfde boodschap brengt: you're doing just fine.

♡

Beter en beter

Het lijkt echt nog niet zo lang geleden dat ik voor de eerste keer op consultatie moest bij de psychiater. Mevrouw woonde in een gi-gan-tisch huis in een poepsjieke wijk, ik herinner mij dat ik nogal geïntimideerd was.
En nu zit ik in de wachtzaal in Sint-Camillus, voor een nieuwe afspraak. De vorige keer werd er medicatie opgestart, nu zouden we al voorzichtig eens durven spreken over medicatie afbouwen.
Ook de therapie loopt op zijn einde, vrijdag is de laatste sessie, eigenlijk vooral omdat ik al een tijdje het gevoel heb dat er nog weinig te vertellen valt.

Drie maand geleden zag ik het nooit meer goed komen, nu voel ik me zo goed als altijd super. Ook al blijven het uitdagende weken voor ons gezin.

Niel doet het fantastisch. Zelfs wanneer hij ziek is en koorts heeft, zoals vorige week. Hij is altijd blij, hij slaapt goed, hij brabbelt eindeloos... Aaargh, ik ben gek van hem.

Hoe langer deze goede periode duurt, hoe positiever ik de toekomst kan bekijken.
Ik kijk er zo naar uit om te verhuizen en alles achter te laten, want ook al zijn er zoveel heerlijke momenten geweest in ons appartement, die vier muren herinneren mij ook aan veel miserie.
We hebben een heel lieve onthaalmoeder gevonden voor Niel, een echte Moeke, bij wie ik hem met plezier drie dagen per week zal achterlaten. Ook als ik niet moet werken, zodat ik af en toe een dagje voor mezelf heb. Al is het maar om het varken uit te hangen in de zetel :-)
We gaan op reis, Niel zijn eerste verjaardag zal kort op de verhuis volgen, er zijn zoveel lichtpuntjes in de toekomst.

Het is met een klein hartje dat ik de medicatie ga proberen te stoppen. Opstarten is gemakkelijk, zeggen ze. Afbouwen veel minder.
Ergens wil ik de pillen blijven nemen, aangezien ik geen bijwerkingen heb en het nu zo goed gaat.
Maar wie weet voel ik mij zonder even goed. Of zelfs beter.

Beter en beter.

♡

#likeaqueen

Ik kom net van te vertellen dat ik dringend eens wat aan de toestand van mijn lijf moet doen, maar ik ben misschien een beetje van gedacht veranderd.
Het is allemaal de schuld van Constance Hall, en die like a queen-hashtag.

Even wat achtergrond: Constance Hall is een Australische mama van 4 kinderen die op haar blog een oproep deed aan de mama's van de wereld om een foto online te zwieren van zichzelf met de hashtag #likeaqueen. Een foto van hun lijf, sinds de baby. Foto's van striemen en flubber en overtollige huid.
Het blijkt een ferme hit, zoek gerust eens op op lnstagram!

Na veel twijfelen nam ik ook deel, maar dan wel enkel in een privé Facebookgroepje met allemaal mama's. En we waren zo lief voor elkaar. En we waren allemaal zo imperfect. En eigenlijk ook zo mooi...

Dikke buiken, hangborsten, dikke billen. We hebben ze allemaal. En dat die baby nu 3 of 30 maand is, het maakt echt niet uit.
Ons lijf is ferm aangevallen door dat mormel, geef ons anders gewoon de tijd om weer op ons plooi te komen.

Dank u, mevrouw Hall. Ik aanvaard mezelf weer een klein beetje meer.
Er zijn genoeg prinsessen op de wereld met perfecte, ongeschonden lijfjes. Maar wij queens hebben nu andere prioriteiten.

Mijn lijf

De voorbije maanden was de uiterlijke toestand van mijn lijf prioriteit 3651. Het leek mij volkomen onbelangrijk om mij bezig te houden met sporten en diëten terwijl er andere problemen te tackelen waren.
Maar nu die problemen al eventjes van de baan lijken te zijn, besloot ik om mij toch eens te focussen op prioriteit 3651.

Ik ben mijn zwangerschapskilo's vanzelf kwijt geraakt maar ben er de voorbije weken ook in geslaagd om er een stuk of 2-3 terug aan te fretten, dank u feestdagen.
Maar zelfs toen ik terug op mijn oorspronkelijk gewicht was, pasten de meeste van mijn broeken niet. Het was alsof alles plots op een andere plaats zat.

Nu heb ik het momenten moeilijk om de spiegel te trotseren. Sommige dagen kan ik het voor mezelf heel goed relativeren: een gigantisch kind in een gigantische buik, een keizersnede... Wat had ik verwacht? Dit hoort bij mama zijn.
Maar op andere dagen vervloek ik de flubber en de rolletjes en de overtollige huid en de striemen.

Dus heb ik beslist om in actie te schieten. Geen zotte diëten want die houd ik toch niet vol, maar wel een beetje gezonder en een beetje minder. Dat lijkt mij haalbaar.
En geen sport want dat haat ik, maar wel beweging. Een beetje wandelen, trappen doen in plaats van de lift, alles behalve in mijn zetel plakken.
En de 30 day abs challenge die ik sinds gisteren gestart ben. Mijn arme buikspieren, die letterlijk geen enkele sit-up ervaren hebben de voorbije 17 maand, zijn nog steeds in shock.
Ik verschoot zelf heel hard toen ik deze morgen uit bed wou komen, ik ben precies kreupel.

Maar we gaan ervoor! Zij die gaan afzien groeten u!

Punt

Stop er nu eens mee, zei iemand een tijd geleden tegen mij. Een opmerking die al zo veel mensen gemaakt hebben de laatste maanden en die elke keer een koude douche was. Want dat was precies wat ik wilde MAAR HET LUKTE NIET.

Tot die ene keer. Het is ook zo logisch. Stoppen met doen wat je ongelukkig maakt, het zou wel eens zo simpel kunnen zijn.

Dus ik gaf het een kans. Elke negatieve gedachte probeerde ik zo snel mogelijk uit mijn hoofd te krijgen. Twijfelen deed ik bewust niet meer. Als er een beslissing te nemen was, hoe klein ook, nam ik ze en bleef ik erbij. Buikgevoel!
Wanneer ik mijn zwarte wolk weer voelde opduiken liep ik er van weg, letterlijk. Ik plande mijn weken bomvol, deed allerlei klusjes in huis, ik probeerde alles om mezelf bezig te houden.
En David was twee weken in verlof om mij te ondersteunen.

En het werkte. Zoals ik al eerder schreef, begon ik me weer een beetje mijzelf te voelen. Een beetje meer zelfzeker. Een beetje socialer. Een beetje gelukkiger.

Vandaag zei de therapeute dat de postnatale depressie achter de rug zou kunnen zijn. Dat we met de naweeën zitten.
We moeten nog zoeken hoe ik mijzelf terug kan worden na deze kutperiode. Want ook al is mijn band met Niel nu perfect en voel ik me niet meer depressief, ik mis wel nog veel levenslust. Het voelt nog steeds aan alsof ik enkel mama en huisvrouw ben en ik vind het heel moeilijk om mijzelf te zijn. Alsof ik niet meer weet wat ik vroeger graag deed, hoe ik mijn vrije tijd spendeerde.

Dus ik moet een hobby zoeken, buitenshuis. Eén keer per week moet ik buiten, iets doen voor mezelf.
En ik moet bijhouden hoe ik mijn dag indeel. Niet enkel tijd spenderen aan Niel en het huishouden maar ook aan echte vrije tijd voor mezelf (in de Libelle noemen ze dat me-time maar ik haat dat woord).
En ik moet lichtpuntjes creëren. Kleine (of grote) dingen om naar uit te kijken die me door de moeilijke momenten kunnen slepen.

Voor mezelf heb ik er nog een opdracht bij verzonnen: niet meer achterom kijken. Het was kut. Ferm kut. Maar het is voorbij en ik heb er uit geleerd.
Ik heb er kunnen over schrijven en wie weet heb ik andere mama's een beetje gesensibiliseerd. Als ik één mama die zich niet goed voelt een beetje heb kunnen helpen met mijn gezaag en gezever, is het het voor mij allemaal waard geweest.

En nu recht vooruit. Zonder achterom te kijken.
Punt

Rust

Ik moet eerlijk zijn: slaaptekort is mij nog steeds onbekend. Ik zou me bijna schuldig voelen tegenover mama's die hele nachten, maanden aan een stuk, tien keer uit hun bed moeten. Die kilometers door het huis gewandeld hebben en honderden nachtelijke voedingen achter de rug hebben.
Ja, Niel was een pain in the ass gedurende een maand of 4-5.
Behalve 's nachts. Slapen heeft hij over het algemeen altijd goed gedaan, met een paar uitzonderingen natuurlijk. Hij is maar een mens...

De voorbije weken slaapt hij ononderbroken van 20 tot 7 uur. Dan drinkt hij zijn fles en slaapt hij bij mij in bed nog een uurtje verder. Heerlijk.

Maar ik begin te beseffen dat de periode van ochtenddutjes voor ons allebei gedaan is. Want meneer wil al enkele dagen niet terug in slaap vallen. Nee, hij wil spelen. Dus leg ik hem (zonder schuldgevoel!) in zijn park en laat ik hem spelen terwijl ik nog een halfuurtje in bed blijf liggen, met ogen dicht en oren wijd open.
Dat extra uurtje rust is er dus niet meer. Vanaf nu is het elke dag gedaan met slapen om 7 uur.

Maar dat is niet de enige rust die mijn terroristje mij afpakt.
Want meneer zit en rolt en draait en dat alles zonder enig besef van ruimte, diepte of pijn. En ja, hij kan zitten maar nog niet zo fantastisch. Dus hij valt geregeld steil achterover en Superheld Mama heeft de taak om op tijd een hand tussen de vloer en zijn achterhoofd te steken.
En troosten als ze haar taak niet volbrengt natuurlijk.

Nu pas besef ik hoe het gemakkelijk het was om hem ergens neer te leggen en honderd procent zeker te zijn dat hij een half uur later nog op exàct dezelfde plaats zou liggen.
Nu kan hij op twee seconden tijd verplaatst zijn van zijn speelmat naar twee meter verder, onder de tafel, huilend.
Als ik hem nu in zijn bedje leg, ligt hij na een paar seconden op zijn buik gerold, helemaal gefrustreerd. Of met zijn voeten tussen de spijlen of zijn hoofd tegen de rand.

Gedaan met de rust. En het zal er niet op verbeteren als meneer begint te kruipen en, oh God help mij, te stappen.

Maar ik vind het stiekem zo leuk. Zo ontzettend leuk. Elke stap die hij nu zet, en dat zijn er de laatste tijd zo veel, brengt mij verder weg van die stomme babyperiode. En dichter bij mijn ventje, bij betere en gemakkelijkere communicatie. Ik kijk er zo naar uit.

Mijn rust geef ik er graag voor op. Tot ik terug fulltime ga werken, dan schrijf ik nog eens een nieuw blogje over rust :-)