Muziek

Jouw grootouders denken dat jij muzikaal bent. 

Al toen je veel kleiner was, was je gefascineerd door de piano, of door de handen van je opa die ritmisch op tafel klopten. 

Nu sla je met plezier zelf op de toetsen van de piano.

En je vindt het fantastisch als ik zing voor jou, ook al klinkt het vreselijk. Je staart naar mijn mond alsof je niet kan geloven dat dat gekweel uit jouw mama kan komen. 

Maar je vindt het wel leuk. 

Je danst ook graag met mij. 

Ik wals met jou de living door terwijl ik het hele repertoire van The Carpenters voor je zing. En je lacht je te pletter. 

Als je wat groter bent, zal opa jou leren piano spelen.

Hopelijk wil je dan nog veel met mij dansen. 

Sociale media

Wanneer het op sociale media aankomt, ben ik zo doorsnee als maar zijn kan. Ik bezit een Facebookaccount met een redelijk aantal 'vrienden', Instagram gebruik ik maar al te graag om mijn foto's er zo goed mogelijk te laten uitzien, Pinterest is de laatste tijd mijn absolute verslaving. Maar ook Twitter, Snapchat, noem maar op, ik ben mee met mijn tijd.

De laatste maanden begonnen die sociale media mij een beetje tegen te steken. Uren per dag met die smartphone in mijn hand, een gesprek proberen voeren met iemand die constant naar het oplichtend scherm van zijn toestel kijkt. Niet meer praten met mijn man omdat ik in gesprek was met iemand anders, online. Allebei GSM-end in bed kruipen in plaats van leukere dingen te doen. 

Maar het is veel meer dan dat. Wat ik nu zeg is zeker niets nieuws, maar het zit me wel hoog. Het is allemaal zo fake. Het zijn geen vriendschappen, het is geen realiteit, het is allemaal schone schijn. En voyeurisme. Het is extreme oppervlakkigheid, kicken op likes en volgers. 

Ik ergerde mij de laatste tijd DOOD aan dingen die mensen online gooiden, de grote 'kijk hoe origineel en interessant ik ben'-show. 

Het heeft mij op een bepaald moment mee de grond in geboord, omdat ik zo naïef was om te denken dat ik de enige mama was die niet glimlachend met haar baby op een of ander hip feestje was. De enige die een baby had die constant huilde. 

Achteraf gezien maakt het mij zo kwaad. Want nu ik al die dingen eindelijk besef, valt het nog meer op hoe hard mensen proberen om online een bepaald beeld op te hangen. 

Wel, no more. Ik heb zo goed als al mijn vrienden verwijderd van Facebook. Enkel familie en mensen die ik geregeld 'live' zie, zijn gespaard. Mijn Facebookvrienden zijn met andere woorden ook écht mijn vrienden. 

Twitter en Snapchat zijn verwijderd, Instagram gebruik ik nu enkel nog om foto's te bewerken voor mezelf. 

En wij als koppel hebben op dat vlak ook een aantal gezonde beslissingen genomen. Wanneer we samen thuiskomen vliegt de GSM op de kast, op stil! Voor we gaan slapen bekijken we nog eens of iemand ons probeerde te bereiken. 

Het is op zijn zachtst gezegd bevrijdend. En ongelooflijk hoeveel tijd er vrij komt als je niet constant met dat stom ding in de hand zit.

We waren zelfs zodanig enthousiast dat we ook TV-regels hebben opgesteld: niet meer doelloos zappen. We beslissen op voorhand naar welke programma's of films we kijken en daar houden we ons aan. Want het is opnieuw niet te geloven hoeveel tijd wij spendeerden aan rondzappen in plaats van praten. En hoeveel tijd we verspilden door te kijken naar simpele televisie, gewoon omdat er niets beter was. 

En zo probeer ik nu tijd te maken voor de dingen die echt zijn. 

Voor mensen die écht contact met mij opnemen in plaats van een gemakkelijke comment op een foto. Voor een gesprek in plaats van gestaar naar Temptation Island. 

Ben ik bang om dingen te missen? Niet echt. Ik zal niet meer al de trouwfoto's en geboorteberichtjes zien, maar ik kan mezelf ervan overtuigen dat ik dat op tijd en stond wel inhaal. Primeurs zal ik niet meer krijgen, maar dat is dan maar zo. En ja, ik zal van bepaalde dingen niet meer op de hoogte zijn, maar ook daar kan ik mee leven. 

Ik verlang ontzettend naar meer echtheid. Een echt gesprek. Een echte like, als iemand bij mij thuis is en mijn zelfgemaakte kleertjes ziet. Of mijn zelfgemaakt kind. 

Ik wil niet meer wakker liggen van wat iedereen vindt. 

Dus ik ga offline, stap voor stap. 

Negen maanden

Het kind is negen maand. Negen maand in mijn buik en al negen maand eruit.

Nu het al een tijdje supergoed gaat, lukt het ook steeds beter en beter om die eerste maanden door een andere bril te bekijken. En nu het zo goed gaat is het moeilijk om geen spijt te voelen bij al die dagen, weken en maanden die gepasseerd zijn en nooit meer terugkomen. Al die tijd dat Niel er al was, en op bepaalde momenten al een brokje hemel was, maar waar ik niet kon van genieten.
Ik geniet nu voor twee. Of voor drie of voor vier. Want man, hij is zalig. Hij is zo heerlijk, zo mooi. Mijn roze wolk is rood, fuchsia, paars en felroze tegelijk.
Maar hij is nu al negen maand. En de helft ervan heb ik precies gemist.

Waarom, waarom, waarom moest het zo lopen? Waarom kon ik niet zoals zoveel andere mama's 'gewoon' zijn? Waarom was mijn wolk niet fuchsia vanaf dag één?

Ik doe mijn best om er niet te veel aan terug te denken, want wat geweest is, is geweest en ik kan er niets meer aan veranderen. Maar ik heb zoveel gemist. Ik wilde dat mooi moment waarop hij op mijn blote buik werd gelegd vlak na de geboorte. Ik wilde die intimiteit voelen die enkel bestaat als je borstvoeding geeft. Ik wou dat dat geluk er was vanaf het eerste moment...

Mensen beginnen me stilaan te vragen of er nog een tweede kindje komt. Enerzijds denk ik van niet, want zoals het nu is, is het perfect. En nu er eindelijk wat rust is, nu ik de rol van mama een plaats heb kunnen geven, ben ik zeker niet van plan om de boel weer helemaal in de war te sturen. Eerst verder bekomen, verhuizen, onze draai vinden en rustig verder draaien.
Maar anderzijds kriebelt het soms. Omdat het bij een tweede misschien anders zou kunnen lopen. Omdat ik van dat tweede misschien bewust meer zal genieten. Omdat de komst van dat tweede kindje misschien alles zal zijn want de komst van Nieltje niet was.

Die brute periode is gepasseerd, en daar valt niets meer aan te doen. En de toekomst kan ik niet voorspellen. Wie weet wordt nummer twee wel een echte asshole.
Dus hebben we beslist om eventjes in het nu te blijven trappelen. Kleine stapjes in plaats van de grote sprongen die we het afgelopen anderhalf jaar hebben genomen. En genieten, eindelijk genieten, van een gigantische zonnestraal die door ons huis kruipt en mij eindelijk doodgelukkig maakt.

Bloed, zweet en tranen van geluk

I get by with a little help from my friends. The Beatles zeiden het lang geleden al en  ze zouden wel eens gelijk kunnen hebben.

En als mama kan je andere mama's goed gebruiken. Om je hart uit te storten, vragen te stellen, zorgen te bespreken en gênante momenten te delen. Alleen voel ik me af en toe heel eenzaam op dat vlak, want ik ben de eerste van de bende die aan kinderen begon dus voor veel zaken kan ik bij mijn onbevlekte vriendinnen niet terecht, ook al doen ze natuurlijk heel hard hun best.

Tot ik een paar weken geleden werd toegevoegd aan een virtueel vriendengroepje. Bloed, zweet en tranen van geluk, een Facebookgroepje bestaande uit ervaren mama's, nieuwe mama's en toekomstige mama's. Allemaal vreemden voor mij, maar ze hebben de laatste weken al veel voor mij betekend.

Werkelijk ALLES wordt besproken. Zonder een grammetje veroordeling. En met kilo's begrip en zachtheid.
Voedingsproblemen, zieke kindjes, zwangerschapskwaaltjes en ambetante papa's. Eindeloze gesprekken over geboortekaartjes, de toestand van onze living, we deelden zelf spontaan foto's van ons lijf na de bevalling om elkaar daarna de hemel in te prijzen.

De generatie van mijn ouders kan zich waarschijnlijk moeilijk inbeelden dat er zoiets als virtuele vriendschappen bestaan. Dat je steun kan vinden bij mensen die je zelfs nog nooit hebt gezien.
Maar zo gaat het vandaag de dag. Ik kan tegelijk thuis zijn met mijn gezinnetje en virtueel op café zitten met 20 vrouwen, giechelend en huilend.

Het is precies wat een onzekere twijfelaar zoals ik nodig heb. Een bende vrouwen die weet waarover ze het hebben, die weet hoe hard we elkaar nodig hebben en die eigenlijk continu dezelfde boodschap brengt: you're doing just fine.

♡

Beter en beter

Het lijkt echt nog niet zo lang geleden dat ik voor de eerste keer op consultatie moest bij de psychiater. Mevrouw woonde in een gi-gan-tisch huis in een poepsjieke wijk, ik herinner mij dat ik nogal geïntimideerd was.
En nu zit ik in de wachtzaal in Sint-Camillus, voor een nieuwe afspraak. De vorige keer werd er medicatie opgestart, nu zouden we al voorzichtig eens durven spreken over medicatie afbouwen.
Ook de therapie loopt op zijn einde, vrijdag is de laatste sessie, eigenlijk vooral omdat ik al een tijdje het gevoel heb dat er nog weinig te vertellen valt.

Drie maand geleden zag ik het nooit meer goed komen, nu voel ik me zo goed als altijd super. Ook al blijven het uitdagende weken voor ons gezin.

Niel doet het fantastisch. Zelfs wanneer hij ziek is en koorts heeft, zoals vorige week. Hij is altijd blij, hij slaapt goed, hij brabbelt eindeloos... Aaargh, ik ben gek van hem.

Hoe langer deze goede periode duurt, hoe positiever ik de toekomst kan bekijken.
Ik kijk er zo naar uit om te verhuizen en alles achter te laten, want ook al zijn er zoveel heerlijke momenten geweest in ons appartement, die vier muren herinneren mij ook aan veel miserie.
We hebben een heel lieve onthaalmoeder gevonden voor Niel, een echte Moeke, bij wie ik hem met plezier drie dagen per week zal achterlaten. Ook als ik niet moet werken, zodat ik af en toe een dagje voor mezelf heb. Al is het maar om het varken uit te hangen in de zetel :-)
We gaan op reis, Niel zijn eerste verjaardag zal kort op de verhuis volgen, er zijn zoveel lichtpuntjes in de toekomst.

Het is met een klein hartje dat ik de medicatie ga proberen te stoppen. Opstarten is gemakkelijk, zeggen ze. Afbouwen veel minder.
Ergens wil ik de pillen blijven nemen, aangezien ik geen bijwerkingen heb en het nu zo goed gaat.
Maar wie weet voel ik mij zonder even goed. Of zelfs beter.

Beter en beter.

♡