Diabetes

Ik wil eigenlijk al heel lang iets schrijven over diabetes, maar weet eigenlijk niet goed hoe ik er moet aan beginnen. Het is op zich allemaal niet zo complex, maar toch heeft het zo een enorme invloed op hoe ik mijn zwangerschap beleef, op de gezondheid van ons bolletje, op mijn gezondheid, op de bevalling, op de eerste dagen na de bevalling.

Dus ik ga een poging wagen.

Diabetes wil eigenlijk zeggen dat mijn lichaam er niet in slaagt om suiker te transporteren van mijn bloed naar mijn cellen. Daar is namelijk insuline voor nodig en ik maak dat niet aan. Daarom spuit ik mijzelf insuline in, wanneer ik suiker eet of wanneer ik meet en zie dat er te veel suiker in mijn bloed zit. Het is een heel delicaat spelletje, zo eventjes een stukje van je systeem proberen over te nemen. Dat lukt natuurlijk niet altijd even goed. Wanneer ik teveel insuline geef, zakt mijn suiker en krijg ik een hypo, die ik moet opvangen door suiker te eten of te drinken. Wanneer ik te weinig insuline geef, stijgt het suikergehalte in mijn bloed te veel en dat kan op lange termijn heel schadelijk zijn.

Dat is de basis, daar komt nog eens bij dat het suikergehalte in mijn bloed ook beïnvloed wordt door ziekte, stress, vermoeidheid, beweging, warmte en natuurlijk ook zwangerschap. Want tijdens een zwangerschap komt er een hele soepketel vol hormonen vrij en die vinden het blijkbaar heel leuk om dat suikergehalte te beïnvloeden.

Op zich nog steeds een heel leefbare situatie, tot op het moment dat je zwanger wordt en de grote fout maakt om online te beginnen lezen over diabetes en zwangerschap. De risico’s die daar beschreven worden samen met de paniek die gezaaid werd door de artsen in het UZ die al enkele jaren mijn diabetes opvolgen zorgden ervoor dat ik de eerste weken van mijn zwangerschap doodsangsten heb uitgestaan.

Mijn suiker was namelijk heel goed geregeld, maar niet perfect. En tijdens de zwangerschap moet het perfect zijn. Toen ik de eerste keer mijn suiker omhoog zag schieten naar 300 mg/dl (heel hoog dus), was ik compleet in paniek. Ik heb direct een gigantische dosis insuline ingespoten, anderhalve liter water achterover gekapt en ben in een gloeiend heet bad gesprongen, zodat de insuline sneller zou opgenomen worden.

Weer een teen minder, zei ik grappend tegen mijn lief. Maar ondertussen voelde ik wel een gigantisch gewicht op mijn schouders, want het was mijn verantwoordelijkheid, ik moest mijn suiker goed geregeld hebben om een gezond kindje te krijgen en dat kindje was niet van mij alleen. Hij kon er gewoon maar naast staan en toekijken hoe mijn suikerwaarden alle kanten opvlogen.

Gelukkig wordt er in het UZ heel intense begeleiding voorzien. Een vroedvrouw die gespecialiseerd is in diabetes is constant bereikbaar, bekijkt per 3 dagen mijn waarden en stuurt bij indien nodig. Ik moet ook om de twee weken op controle en bij enige twijfel word ik zo voorgenomen op andere patiënten, ‘want de zwangeren gaan voor’.

Nu ik het eerste trimester door gesparteld heb, is er wat rust gekomen in mijn cijfers. De hormonen zijn meer in balans, ik ken mezelf terug weer een beetje sinds het begin van de zwangerschap en ik heb geleerd om de controle los te laten. Een hoog cijfer af en toe is onvermijdelijk en kan geen kwaad als ik direct insuline inspuit. Ik spuit dan nu ook ongeveer 10 keer per dag, maar dat stoort mij geen seconde.

Maar het stopt jammer genoeg niet bij de bevalling. Ons ventje is helemaal afhankelijk van mijn suiker- en insulinetoevoer en omdat die niet zo stabiel is (dat kan in mijn situatie ook niet), bestaat de kans dat zijn eerste levensuurtjes nogal moeilijk gaan zijn. Als mijn suiker tijdens de bevalling te veel schommelt, zullen ook zijn suikerwaarden de eerste 24 uur schommelen, met mogelijks heel diepe hypo’s. Daarom moet hij na de bevalling 24 uur op de Neonatologie doorbrengen, ter observatie. Daar zal zijn suiker om de twee uur gemeten worden. Zakt zijn suiker te veel, proberen we eerst met voeding om het weer op peil te krijgen. Lukt dat niet, dan moet hij een infuusje krijgen met glucose.

De bevalling zelf zal door mijn diabetes ook niet verlopen zoals ik het graag wil. Omdat er veel mensen moeten betrokken zijn bij de bevalling, niet enkel de gynaecoloog maar ook de diabeteseducator, kinderarts en endocrinoloog, wordt de bevalling gepland op een moment dat al deze mensen in het ziekenhuis aanwezig zijn. Gevolg: de bevalling moet ingeleid worden. De uitleg die daar ook nog aan gegeven wordt is dat kinderen van diabetische moeders vaak een hoger geboortegewicht hebben en daarom rond 38 weken al vrij zwaar wegen, maar dat is natuurlijk allemaal afhankelijk van hoe goed het suiker geregeld was tijdens de zwangerschap.

Bedenkingen? Uiteraard.

Zoals ik al eerder schreef heb ik het al enkele maanden moeilijk met het angstbewind dat heerst rond zwangerschappen. Diabetes verbetert de zaak er niet op. Ik was net zwanger toen de endocrinoloog een prachtige lijst met aandoeningen begon op te sommen waar ons kindje een verhoogd risico op zou lopen door mijn ‘minder goede suikerregeling’. Ik heb haar toen ook vlakaf gevraagd of ze aan het voorstellen was om een abortus te plannen. Zelfs al was mijn suiker niet fantastisch geregeld, ik was al zwanger, hij was er al, dus we konden maar een richting uit: vooruit.

Ik heb het ook heel moeilijk met het plannen van de bevalling. Ik kan het gevoel niet van me afschudden dat mijn bevalling ingeleid moet worden omdat de zorgverleners die van wacht zijn geen zin hebben om uit hun bed te kruipen, indien de baby beslist om ‘s nachts spontaan te komen. Nee, laten we de bevalling 2 weken te vroeg in gang steken, wanneer het ons past. Dat lijkt mij heel onnatuurlijk. Het lijkt mij nog onnatuurlijker om een kind vroeger te laten geboren worden dan de natuur het wil, als het een normaal of misschien zelfs te laag geboortegewicht zou hebben. Ik zou mij al veel beter voelen moest iemand zeggen dat er op 38 weken naar het gewicht wordt gekeken en op basis daarvan beslist wordt om al dan niet in te leiden. Weegt hij tegen dan tegen de 4 kilo, by all means, take him out! Maar wat als hij nog te klein is?
Ik beloof u dat ik, in alle rust en kalmte, zal weigeren om ingeleid te worden. Tenzij ze mij vastbinden en platspuiten.

Volgende bedenking: de eerste levensuren van onze zoon. Ik ben ervan overtuigd dat een geboorte enorm stresserend is voor een baby. Het ene moment lekker warm en knus en veilig in de buik, het volgende in een koude, lawaaierige ruimte met vreemde handen die je aanraken. Nee, het lijkt mij vreselijk. Ik denk dat het enige wat zo’n bolletje troost biedt op zo een moment de geur, de aanraking en de stem van zijn moeder is, dingen die voor hem vertrouwd aanvoelen. Alleen in een bedje liggen tussen kakelende verpleegkundigen en vroedvrouwen lijkt mij nog het meest stresserend van al.
Als blijkt dat zijn suiker na de geboorte te veel schommelt, mogen ze hem voor mijn part meenemen naar Zuid-Afrika. Blijft zijn suiker stabiel, dan zal ik weigeren om hem mee te geven en elke vroedvrouw die probeert om hem van mij af te pakken ninja-style te lijf gaan.
Suiker prikken duurt 10 seconden. Ik ben zelf kinderverpleegkundige en heb al minstens een miljoen keer mijn eigen suiker geprikt. Als het moet, doe ik het zelf. Zonder enig risico te nemen. Maar ik weet dat ik mij nog jaren ga frustreren als blijkt dat mijn kind 24 uur op de Neonatologie heeft doorgebracht zonder enige reden. Omdat er ‘iets zou kunnen misgaan’. Nee, bedankt.

Mijn visie op mijn ziekte is op een paar maand tijd veel veranderd. In het begin was ik enorm angstig, ik liep met een constant schuldgevoel. Elke afwijking in mijn waarden beschouwde ik als een aanslag op de gezondheid van mijn kind.
Ondertussen zie ik hem nog steeds groeien en weet ik dat ik niet moet panikeren, ook al doen veel mensen dat wel. Een zwangerschap is een risico op zich. Gezonde vrouwen krijgen soms ongezonde kinderen. Vrouwen met diabetes krijgen meestal gezonde kinderen.
Ik kan alleen mijn best doen. En hopen dat de mensen die mij moeten begeleiden tijdens de bevalling en de kraamperiode ook hun paniek opzij kunnen zetten, zodat wij met z’n drietjes ten volle kunnen genieten van elkaar.