Stop er nu eens mee, zei iemand een tijd geleden tegen mij. Een opmerking die al zo veel mensen gemaakt hebben de laatste maanden en die elke keer een koude douche was. Want dat was precies wat ik wilde MAAR HET LUKTE NIET.
Tot die ene keer. Het is ook zo logisch. Stoppen met doen wat je ongelukkig maakt, het zou wel eens zo simpel kunnen zijn.
Dus ik gaf het een kans. Elke negatieve gedachte probeerde ik zo snel mogelijk uit mijn hoofd te krijgen. Twijfelen deed ik bewust niet meer. Als er een beslissing te nemen was, hoe klein ook, nam ik ze en bleef ik erbij. Buikgevoel!
Wanneer ik mijn zwarte wolk weer voelde opduiken liep ik er van weg, letterlijk. Ik plande mijn weken bomvol, deed allerlei klusjes in huis, ik probeerde alles om mezelf bezig te houden.
En David was twee weken in verlof om mij te ondersteunen.
En het werkte. Zoals ik al eerder schreef, begon ik me weer een beetje mijzelf te voelen. Een beetje meer zelfzeker. Een beetje socialer. Een beetje gelukkiger.
Vandaag zei de therapeute dat de postnatale depressie achter de rug zou kunnen zijn. Dat we met de naweeën zitten.
We moeten nog zoeken hoe ik mijzelf terug kan worden na deze kutperiode. Want ook al is mijn band met Niel nu perfect en voel ik me niet meer depressief, ik mis wel nog veel levenslust. Het voelt nog steeds aan alsof ik enkel mama en huisvrouw ben en ik vind het heel moeilijk om mijzelf te zijn. Alsof ik niet meer weet wat ik vroeger graag deed, hoe ik mijn vrije tijd spendeerde.
Dus ik moet een hobby zoeken, buitenshuis. Eén keer per week moet ik buiten, iets doen voor mezelf.
En ik moet bijhouden hoe ik mijn dag indeel. Niet enkel tijd spenderen aan Niel en het huishouden maar ook aan echte vrije tijd voor mezelf (in de Libelle noemen ze dat me-time maar ik haat dat woord).
En ik moet lichtpuntjes creëren. Kleine (of grote) dingen om naar uit te kijken die me door de moeilijke momenten kunnen slepen.
Voor mezelf heb ik er nog een opdracht bij verzonnen: niet meer achterom kijken. Het was kut. Ferm kut. Maar het is voorbij en ik heb er uit geleerd.
Ik heb er kunnen over schrijven en wie weet heb ik andere mama's een beetje gesensibiliseerd. Als ik één mama die zich niet goed voelt een beetje heb kunnen helpen met mijn gezaag en gezever, is het het voor mij allemaal waard geweest.
En nu recht vooruit. Zonder achterom te kijken.
Punt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten