Terugval

Ik heb het gevoel dat ik soms moeite moet doen om de dingen die ik hier vertel te laten matchen met de titel van mijn blog. Ik had hem misschien beter anders genoemd. Want hij gaat voor het grootste deel over mijn postnatale depressie, en jammer genoeg zal deze post niet anders zijn. Of mijn depressie nog postnataal kan genoemd worden weet ik niet, maar ze is er weer, de klootzak. Op een paar dagen tijd, door een paar kleine (maar in mijn hoofd gigantische) gebeurtenissen ben ik precies helemaal terug aan het begin.
Zo gaat dat zeker?
Een hele weg omhoog kruipen met de grootste moeite van de wereld, richting beterschap en een beter gevoel. Om dan na zoveel maanden weer terug te vallen, de diepe, zwarte put in. 

De oorzaak? Die is misschien niet het vermelden waard.
Niel is zalig, David is zalig. Ons huis is zalig.
Maar ik ben nog steeds mezelf. Alhoewel, ik ben nog steeds een zwakke versie van mezelf. Ik ben fragiel en niet echt weerbaar. Waardoor ik momenteel ook niet veel aankan, zo is alvast gebleken. 

Ik kan zo verlangen naar hoe ik vroeger was. Het leven valt mij zo zwaar nu. Vroeger leek alles zo eenvoudig, ik piekerde minder, twijfelde minder.
En nu lijkt alles een enorme hindernis. Ik zie mijn toekomst totaal niet zitten, ook al ziet ze er eigenlijk rooskleurig uit.
Depressie dus. 

Opnieuw voel ik me schuldig, en een aansteller. Opnieuw ben ik bang om wat mensen gaan zeggen en gaan denken. En ik ben bang voor wat de gevolgen gaan zijn. En bang dat het nooit zal overgaan. Dat ik me altijd zo zal blijven voelen.
Ook dat is depressie. 

Fuck, het valt me zwaar.