Sociale media

Wanneer het op sociale media aankomt, ben ik zo doorsnee als maar zijn kan. Ik bezit een Facebookaccount met een redelijk aantal 'vrienden', Instagram gebruik ik maar al te graag om mijn foto's er zo goed mogelijk te laten uitzien, Pinterest is de laatste tijd mijn absolute verslaving. Maar ook Twitter, Snapchat, noem maar op, ik ben mee met mijn tijd.

De laatste maanden begonnen die sociale media mij een beetje tegen te steken. Uren per dag met die smartphone in mijn hand, een gesprek proberen voeren met iemand die constant naar het oplichtend scherm van zijn toestel kijkt. Niet meer praten met mijn man omdat ik in gesprek was met iemand anders, online. Allebei GSM-end in bed kruipen in plaats van leukere dingen te doen. 

Maar het is veel meer dan dat. Wat ik nu zeg is zeker niets nieuws, maar het zit me wel hoog. Het is allemaal zo fake. Het zijn geen vriendschappen, het is geen realiteit, het is allemaal schone schijn. En voyeurisme. Het is extreme oppervlakkigheid, kicken op likes en volgers. 

Ik ergerde mij de laatste tijd DOOD aan dingen die mensen online gooiden, de grote 'kijk hoe origineel en interessant ik ben'-show. 

Het heeft mij op een bepaald moment mee de grond in geboord, omdat ik zo naïef was om te denken dat ik de enige mama was die niet glimlachend met haar baby op een of ander hip feestje was. De enige die een baby had die constant huilde. 

Achteraf gezien maakt het mij zo kwaad. Want nu ik al die dingen eindelijk besef, valt het nog meer op hoe hard mensen proberen om online een bepaald beeld op te hangen. 

Wel, no more. Ik heb zo goed als al mijn vrienden verwijderd van Facebook. Enkel familie en mensen die ik geregeld 'live' zie, zijn gespaard. Mijn Facebookvrienden zijn met andere woorden ook écht mijn vrienden. 

Twitter en Snapchat zijn verwijderd, Instagram gebruik ik nu enkel nog om foto's te bewerken voor mezelf. 

En wij als koppel hebben op dat vlak ook een aantal gezonde beslissingen genomen. Wanneer we samen thuiskomen vliegt de GSM op de kast, op stil! Voor we gaan slapen bekijken we nog eens of iemand ons probeerde te bereiken. 

Het is op zijn zachtst gezegd bevrijdend. En ongelooflijk hoeveel tijd er vrij komt als je niet constant met dat stom ding in de hand zit.

We waren zelfs zodanig enthousiast dat we ook TV-regels hebben opgesteld: niet meer doelloos zappen. We beslissen op voorhand naar welke programma's of films we kijken en daar houden we ons aan. Want het is opnieuw niet te geloven hoeveel tijd wij spendeerden aan rondzappen in plaats van praten. En hoeveel tijd we verspilden door te kijken naar simpele televisie, gewoon omdat er niets beter was. 

En zo probeer ik nu tijd te maken voor de dingen die echt zijn. 

Voor mensen die écht contact met mij opnemen in plaats van een gemakkelijke comment op een foto. Voor een gesprek in plaats van gestaar naar Temptation Island. 

Ben ik bang om dingen te missen? Niet echt. Ik zal niet meer al de trouwfoto's en geboorteberichtjes zien, maar ik kan mezelf ervan overtuigen dat ik dat op tijd en stond wel inhaal. Primeurs zal ik niet meer krijgen, maar dat is dan maar zo. En ja, ik zal van bepaalde dingen niet meer op de hoogte zijn, maar ook daar kan ik mee leven. 

Ik verlang ontzettend naar meer echtheid. Een echt gesprek. Een echte like, als iemand bij mij thuis is en mijn zelfgemaakte kleertjes ziet. Of mijn zelfgemaakt kind. 

Ik wil niet meer wakker liggen van wat iedereen vindt. 

Dus ik ga offline, stap voor stap.