Het kind is ziek. Voor de allereerste keer in tien maanden. Koorts en ellende en snot en kwijl alom, slecht slapen en slecht eten... En daarbovenop zijn David en ik ook niet bepaald een toonbeeld van gezondheid.
Ik weet dat het allemaal niets voorstelt. Een verkoudheid en veel traantjes. Grote colère als meneer zijn neusje moet gespoeld worden of als hij siroop moet nemen.
Eigenlijk zie ik dagelijks veel erger. Op het werk liggen kindjes die letterlijk doodziek zijn. Die écht pijn hebben en de ziel uit hun lijf kotsen. Die dagelijks pillen en siroop moeten nemen, geprikt worden en afzien.
En net omdat dat dagelijkse kost is, kan ik er meestal redelijk goed tegen.
Maar mijn eigen kind als een klein bolletje miserie in mijn armen houden, daarvan breekt mijn hart in duizend stukken. Ik wil gewoon meewenen met hem.
Ik voel me hypocriet tegenover alle mama's en papa's van ons patiëntjes. En ik kan niet verstaan hoe zij niet elke dag huilend naast hun kind zitten. Nee, ze zijn lief en ze lachen, ze babbelen en grappen met ons en spelen met hun kindjes. Sommigen slagen er zelfs in om hun kindjes te blijven opvoeden.
Ik seut nog wat verder met mijn mannetje, terwijl ik misschien weer net iets beter begrijp wat die mama's en papa's doormaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten