Negen maanden

Het kind is negen maand. Negen maand in mijn buik en al negen maand eruit.

Nu het al een tijdje supergoed gaat, lukt het ook steeds beter en beter om die eerste maanden door een andere bril te bekijken. En nu het zo goed gaat is het moeilijk om geen spijt te voelen bij al die dagen, weken en maanden die gepasseerd zijn en nooit meer terugkomen. Al die tijd dat Niel er al was, en op bepaalde momenten al een brokje hemel was, maar waar ik niet kon van genieten.
Ik geniet nu voor twee. Of voor drie of voor vier. Want man, hij is zalig. Hij is zo heerlijk, zo mooi. Mijn roze wolk is rood, fuchsia, paars en felroze tegelijk.
Maar hij is nu al negen maand. En de helft ervan heb ik precies gemist.

Waarom, waarom, waarom moest het zo lopen? Waarom kon ik niet zoals zoveel andere mama's 'gewoon' zijn? Waarom was mijn wolk niet fuchsia vanaf dag één?

Ik doe mijn best om er niet te veel aan terug te denken, want wat geweest is, is geweest en ik kan er niets meer aan veranderen. Maar ik heb zoveel gemist. Ik wilde dat mooi moment waarop hij op mijn blote buik werd gelegd vlak na de geboorte. Ik wilde die intimiteit voelen die enkel bestaat als je borstvoeding geeft. Ik wou dat dat geluk er was vanaf het eerste moment...

Mensen beginnen me stilaan te vragen of er nog een tweede kindje komt. Enerzijds denk ik van niet, want zoals het nu is, is het perfect. En nu er eindelijk wat rust is, nu ik de rol van mama een plaats heb kunnen geven, ben ik zeker niet van plan om de boel weer helemaal in de war te sturen. Eerst verder bekomen, verhuizen, onze draai vinden en rustig verder draaien.
Maar anderzijds kriebelt het soms. Omdat het bij een tweede misschien anders zou kunnen lopen. Omdat ik van dat tweede misschien bewust meer zal genieten. Omdat de komst van dat tweede kindje misschien alles zal zijn want de komst van Nieltje niet was.

Die brute periode is gepasseerd, en daar valt niets meer aan te doen. En de toekomst kan ik niet voorspellen. Wie weet wordt nummer twee wel een echte asshole.
Dus hebben we beslist om eventjes in het nu te blijven trappelen. Kleine stapjes in plaats van de grote sprongen die we het afgelopen anderhalf jaar hebben genomen. En genieten, eindelijk genieten, van een gigantische zonnestraal die door ons huis kruipt en mij eindelijk doodgelukkig maakt.