Het lijkt echt nog niet zo lang geleden dat ik voor de eerste keer op consultatie moest bij de psychiater. Mevrouw woonde in een gi-gan-tisch huis in een poepsjieke wijk, ik herinner mij dat ik nogal geïntimideerd was.
En nu zit ik in de wachtzaal in Sint-Camillus, voor een nieuwe afspraak. De vorige keer werd er medicatie opgestart, nu zouden we al voorzichtig eens durven spreken over medicatie afbouwen.
Ook de therapie loopt op zijn einde, vrijdag is de laatste sessie, eigenlijk vooral omdat ik al een tijdje het gevoel heb dat er nog weinig te vertellen valt.
Drie maand geleden zag ik het nooit meer goed komen, nu voel ik me zo goed als altijd super. Ook al blijven het uitdagende weken voor ons gezin.
Niel doet het fantastisch. Zelfs wanneer hij ziek is en koorts heeft, zoals vorige week. Hij is altijd blij, hij slaapt goed, hij brabbelt eindeloos... Aaargh, ik ben gek van hem.
Hoe langer deze goede periode duurt, hoe positiever ik de toekomst kan bekijken.
Ik kijk er zo naar uit om te verhuizen en alles achter te laten, want ook al zijn er zoveel heerlijke momenten geweest in ons appartement, die vier muren herinneren mij ook aan veel miserie.
We hebben een heel lieve onthaalmoeder gevonden voor Niel, een echte Moeke, bij wie ik hem met plezier drie dagen per week zal achterlaten. Ook als ik niet moet werken, zodat ik af en toe een dagje voor mezelf heb. Al is het maar om het varken uit te hangen in de zetel :-)
We gaan op reis, Niel zijn eerste verjaardag zal kort op de verhuis volgen, er zijn zoveel lichtpuntjes in de toekomst.
Het is met een klein hartje dat ik de medicatie ga proberen te stoppen. Opstarten is gemakkelijk, zeggen ze. Afbouwen veel minder.
Ergens wil ik de pillen blijven nemen, aangezien ik geen bijwerkingen heb en het nu zo goed gaat.
Maar wie weet voel ik mij zonder even goed. Of zelfs beter.
Beter en beter.
♡
Geen opmerkingen:
Een reactie posten