Rust

Ik moet eerlijk zijn: slaaptekort is mij nog steeds onbekend. Ik zou me bijna schuldig voelen tegenover mama's die hele nachten, maanden aan een stuk, tien keer uit hun bed moeten. Die kilometers door het huis gewandeld hebben en honderden nachtelijke voedingen achter de rug hebben.
Ja, Niel was een pain in the ass gedurende een maand of 4-5.
Behalve 's nachts. Slapen heeft hij over het algemeen altijd goed gedaan, met een paar uitzonderingen natuurlijk. Hij is maar een mens...

De voorbije weken slaapt hij ononderbroken van 20 tot 7 uur. Dan drinkt hij zijn fles en slaapt hij bij mij in bed nog een uurtje verder. Heerlijk.

Maar ik begin te beseffen dat de periode van ochtenddutjes voor ons allebei gedaan is. Want meneer wil al enkele dagen niet terug in slaap vallen. Nee, hij wil spelen. Dus leg ik hem (zonder schuldgevoel!) in zijn park en laat ik hem spelen terwijl ik nog een halfuurtje in bed blijf liggen, met ogen dicht en oren wijd open.
Dat extra uurtje rust is er dus niet meer. Vanaf nu is het elke dag gedaan met slapen om 7 uur.

Maar dat is niet de enige rust die mijn terroristje mij afpakt.
Want meneer zit en rolt en draait en dat alles zonder enig besef van ruimte, diepte of pijn. En ja, hij kan zitten maar nog niet zo fantastisch. Dus hij valt geregeld steil achterover en Superheld Mama heeft de taak om op tijd een hand tussen de vloer en zijn achterhoofd te steken.
En troosten als ze haar taak niet volbrengt natuurlijk.

Nu pas besef ik hoe het gemakkelijk het was om hem ergens neer te leggen en honderd procent zeker te zijn dat hij een half uur later nog op exàct dezelfde plaats zou liggen.
Nu kan hij op twee seconden tijd verplaatst zijn van zijn speelmat naar twee meter verder, onder de tafel, huilend.
Als ik hem nu in zijn bedje leg, ligt hij na een paar seconden op zijn buik gerold, helemaal gefrustreerd. Of met zijn voeten tussen de spijlen of zijn hoofd tegen de rand.

Gedaan met de rust. En het zal er niet op verbeteren als meneer begint te kruipen en, oh God help mij, te stappen.

Maar ik vind het stiekem zo leuk. Zo ontzettend leuk. Elke stap die hij nu zet, en dat zijn er de laatste tijd zo veel, brengt mij verder weg van die stomme babyperiode. En dichter bij mijn ventje, bij betere en gemakkelijkere communicatie. Ik kijk er zo naar uit.

Mijn rust geef ik er graag voor op. Tot ik terug fulltime ga werken, dan schrijf ik nog eens een nieuw blogje over rust :-)