Vertrouwen

We zijn zes weken ver en dat is blijkbaar geen gemakkelijke periode. Mijn happy baby is niet altijd zo happy, mijn slapertje slaapt niet meer zo veel. Nee, hij wil vastgehouden worden. En zijn stembanden uittesten. Hij heeft pijn.
Het is blijkbaar een periode van ontwikkelingssprongen en groeispurten en krampjes en dat maakt het soms nogal... uitdagend.

Ik ben het grootste deel van de dag alleen met hem en soms wordt mijn geduld serieus op de proef gesteld.
Dan ben ik blij dat mijn broer en schoonzus eens passeren om hem een halfuurtje uit mijn handen te pakken zodat ik kan douchen (en eens een volwassen gesprekje kan voeren).
Dan ben ik blij dat mijn mama bij mij komt zitten en ook eens zijn tuut in zijn mond gaat steken.
Dan ben ik blij dat mijn ventje thuis komt, Niel in de buggy plooit en een uur gaat wandelen.

Soms wil ik het liefst van al eventjes alleen zijn. Hem bij de grootouders of de peter of de meter droppen en even genieten van de rust en de stilte.
Maar dan knaagt het.
Want zij weten niet dat hij graag met zijn buikje op onze arm ligt. Of dat hij nog bozer wordt als je zijn tuutje in zijn mondje duwt als hij krijst. Dat hij graag in de schommelstoel zit. Of dat hij kalmeert als ik mijn neus in zijn nekje duw en zachtjes kusjes geef. Dat hij graag boven zijn oogjes gestreeld wordt...
Dan ben ik bang dat ze hem gaan laten krijsen en daar ben ik niet voor. Of dat ze hun geduld gaan verliezen want het is met momenten echt moeilijk.

Het is weer een lesje in het loslaten. Vertrouwen hebben dat andere mensen even hard hun best zullen doen om zijn pijn te verlichten of hem te troosten.
Dat ze ook het allerbeste met hem voor hebben, en ook instincten hebben die hen zullen vertellen wat ze moeten doen.

Dat ze misschien zelfs trucjes kennen die ik niet ken.