Er is terug energie, ik kan het huishouden weer aan (ik heb de kraamhulp zelfs stop gezet want ze tetterde net iets te veel en ik vind het toch maar raar dat iemand je huis kuist of strijkt terwijl jij in de zetel zit), ik heb zelfs al twee keer de moed gehad om mensen uit te nodigen om te komen eten en heb er zelfs nog van genoten ook.
Ik durf het aan om met Niel alleen op stap te gaan (wat echt niet evident is met het voeden en het kolven en de hele verhuis) en ik zie het terug zitten om borstvoeding verder te geven, in plaats van helemaal af te bouwen zoals ik eerst van plan was.
Daarboven hebben we nog het geluk dat onze kleine man eigenlijk wel een vrij flinke slaper is en we er dus niet constant als zombies bijlopen. David slaagt er zelfs in om opnieuw te trainen ondanks de korte nachten en fulltime werken.
En om het verhaal helemaal af te maken: ik kan eindelijk met heel mijn wezen genieten van mijn klein, zalig, prachtig zoontje. Die de boel onderkakt en niets anders wil doen dan op de arm liggen (behalve 's nachts gelukkig!). Die de meest serieuze en onnozele gezichten kan trekken. Die elke dag bij zijn mama in het grote bed mag kruipen voor een laatste ochtenddutje.
Mijn hart loopt over, eindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten