Slagveld

Het is geen geheim dat een zwangerschap nogal wat veranderingen teweeg brengt in je lichaam. Ik heb me de voorbije maanden dan ook niet ingehouden om te schrijven en te klagen over de voor mij eindeloze reeks kwaaltjes. Aan elk deeltje van mijn lijf was er wel iets veranderd.
Tegen het einde van de zwangerschap keek ik er enorm naar uit om van die dikke buik en bijhorende klachten verlost te zijn. Terug normaal stappen, slapen, bewegen. Geen oprispingen meer of eetbuien of moodswings. Geen gezwollen handen en voeten. Terug normale seks!

Mijn lijf zou eindelijk terug van mij zijn.

 Ik was absoluut niet voorbereid op het slagveld dat nu overblijft.
Normaal stappen kan ik nog steeds niet. De eerste dagen na de bevalling strompelde ik als een kreupele van mijn bed naar de badkamer en terug. Als ik nu meer dan een kilometer wandel heb ik nog steeds het gevoel dat mijn ingewanden er gaan uitvallen.
Naast dat strompelen krimpte ik in het ziekenhuis ook elke 5 minuten ineen door de naweeën, die al helemaal niet aangenaam zijn als je buik net opengesneden is. En er brak complete paniek uit in mijn hoofd als ik moest hoesten, niezen of lachen want dat deed enorm veel pijn aan de wonde.
En al dat overtollig vocht die mijn handen en voeten en gezicht zo deden opzwellen? Uiteraard gaat dat niet vanzelf weg, nee. Ik heb dat er allemaal uitgezweet, gedurende een week of twee, wat leidde tot zeer appetijtelijke taferelen.
De hormonen zorgden dan ook weer voor een acne-uitbraak die ik eerder met een beugelende puber zou associëren en de borstvoeding deed mijn borsten de eerste dagen opzwellen tot gigantische watermeloenen die het met momenten pijnlijk maakten om te stappen.
Lopen is ook volledig onmogelijk door de toestand van mijn borsten, wat ik op pijnlijke wijze ontdekte tijdens een spurtje naar de auto bij een hevige stortbui.
Dan is er uiteraard nog 'de snee', waar het allemaal gebeurd is. Gelukkig goed verstopt maar toch niet zo mooi en eigenlijk helemaal scheef (ga ik de gynaecoloog toch wel eens moeten over aanspreken).
And last but not least: de buik. Dat hij enorm was, weten we allemaal. En ik geef toe dat ik er wel al bij stil gestaan had dat er een ware ravage zou achterblijven. En ja, een ravage is het. Flubber met heel veel grote paarse striemen. Maar wel overgevoelige flubber die geen aanraking verdraagt, terwijl andere stukken precies verdoofd zijn, alsof ik met mijn buik naar de tandarts geweest ben.
Zelfs op mijn rug is vrij veel flubber te bespeuren, al herinner ik mij niet dat er daar veel actie was tijdens de zwangerschap. Ik zou zelf denken dat mijn rug er gespierd zou uitkomen na al die maanden al die kilo's rond te dragen, maar neen.

Ik weet maar al te goed wat er nog komt. De laatste kilo's die er nog af moeten maar precies niet van plan zijn om mijn zijde snel te verlaten.
Haaruitval is blijkbaar ook eentje dat mij nog te wachten staat.
En sta mij bij, ik ga moeten sporten om alles weer wat strakker te krijgen.

Maar ik mag niet klagen, volgens mijn goede en immer positieve vriendin L.
Want 'mijn foef is tenminste nog intact'.