Het Jaaroverzicht

Exact een jaar geleden leerde ik een jongen kennen, online. Ik vond hem adembenemend knap, met zijn Wentworth Miller circa Prison Break-look.
We zijn beginnen te babbelen en wonder boven wonder had hij nog iets te vertellen ook. Voor ik het wist zat ik uren per dag met mijn GSM in de hand, te tetteren, te giechelen, te blozen.
Enkele dagen later vertrok ik op reis met mijn ouders. Ik ging er een beetje van uit dat die jongen die mij deed blozen wel wat beters te doen had dan een week te zitten wachten tot ik weer op internet kon.. Andere meisjes doen blozen bijvoorbeeld..
Maar ik was verkeerd, gelukkig maar. Enkele dagen later stond ik als een nerveus Duracelkonijn voor mijn raam te huppelen, want hij kwam mij ophalen. Een blind date begot. Ik ga het beeld nooit vergeten: hij rijdt door mijn straat, keert zich wat verder en parkeert voor de deur. Met een witte T-shirt aan.
Ik ben nét niet ontploft, denk ik.

En vanaf toen ging het allemaal snel. Die eerste date was leuk. Zoals het hoort, iets eten, babbelen, iets drinken, nog babbelen, nog iets drinken en braaf naar huis.
Maar er kwam nog een date. En nog een, en die werden alsmaar leuker. Voor ik het wist kreeg ik die Wentworth Miller-kloon mijn huis niet meer uit en ik vond dat geen klein beetje jammer.
De zomer was begonnen, heel het land en wij waren in de ban van het WK voetbal, we hadden verlof dus er waren picknicks en uitstapjes naar de zee..
De dagen zweefden voorbij.

Dat het goed zat wisten we al heel snel. En dat we op dezelfde lijn zaten en dezelfde dingen wilden ook. Plots hadden we beslist om volledig gek te doen. Als het voor de artsen van het UZ goed was, gingen we aan kindjes beginnen. Gewoon, omdat we dat allebei zo graag wilden, heel goed beseffend dat het een gigantische sprong in het duister zou zijn.
En zo geschiedde, mijn pil vloog in de vuilbak, we gingen op zoek naar een huisje met voldoende ruimte, weg van de stad en we maakten een klein mannetje op reis in Budapest.
Helemaal, 100%, made with love.

De rest is al lang geen geheim meer. We gingen samenwonen in oktober, zijn getrouwd in februari en werden mama en papa in mei. Al het geluk van de wereld in minder dan een jaar.

Een jaar geleden had ik dit nooit durven dromen. Iemand zo kort kennen en zwanger worden? Bewust dan nog? No way! Getrouwd, ik? Neenee.
Maar ik heb er nog geen halve seconde spijt van gehad. Ik word gek van geluk als ik denk aan mijn twee mannetjes, of mijn trouwring zie en besef waar hij voor staat. Soms word ik bang omdat ik vrees dat zoveel geluk niet kan blijven duren.
Het was mij het jaartje wel. Eentje uit de duizend.
Het allerbeste. Tot nu toe.