En dan plots, op een moment dat ik het keihard nodig had, lachte hij.
Ik was een beetje onnozel babygebrabbel aan het uitkramen en blijkbaar verstond hij mij.
Want hij keek me recht in de ogen en zijn mondhoekjes krulden wat omhoog en plots was het er: zijn eerste, echte lachje.
Mijn moederhart...
Ik ben nog eens helemaal verliefd geworden op hem, mijn klein bolletje perfectie.
Die zelfs de mottigste momenten weer helemaal goed maakt. ♡
Geen opmerkingen:
Een reactie posten