Ik dacht dat ik daar op voorbereid was, maar niets was minder waar.
Je kan je niet voorbereiden op de impact van de komst van zo een klein mensje.
Het is waar wat ze zeggen, alles verandert. Jijzelf, je relatie, de relatie met je familie, je vriendschappen, je prioriteiten.
Ik heb lang het gevoel gehad dat alles binnenkort wel weer normaal ging worden, het drong helemaal niet tot mij door dat dit voor altijd is.
Niel is nu bij ons en die gaat de eerste jaren niet meer weg. En ik ben nu mama en David papa en dat is nu onze belangrijkste rol.
Maar na acht weken begint alles eindelijk op zijn plooi te vallen.
We beginnen Niel heel goed te kennen, hebben zelfs al wat routine in zijn leventje gekregen waardoor hij eigenlijk fantastisch slaapt. Hij eet goed en heeft geen last meer van krampjes door zijn nieuwe voeding.
We zijn veel beter geworden in het mama en papa zijn in die twee maand. We panikeren minder, hebben heel snel geleerd om ons buikgevoel te volgen en zoeken onze bevestiging enkel nog bij Niel: wij zijn blij als hij blij is...
Hij is ook al ontzettend veel veranderd. Fysiek alleszins, hij weegt ondertussen al 5,5 kilo, ferm bolletje dus. En hij is ook enorm gegroeid, de pasgeboren baby van een paar weken geleden is helemaal weg en is nu een ferm Michelinmannetje met lekkere, dikke billen.
Zijn eerste lachje is gepasseerd, wat voor mij een heel belangrijk moment was. Het voelde als de bevestiging waar ik al weken naar op zoek was: 'ja mama, natuurlijk ben ik gelukkig, want ik lach'.
Oef!
Hij speelt ook al een beetje alleen, wat de dagen thuis veel dragelijker maakt. Ik moet niet meer een hele dag met hem op de arm lopen, hij ligt liever in zijn park naar zijn mobile te kijken waardoor ik plots weer twee handen vrij heb.
Ik ga ondertussen graag met hem op stap. In het begin waren we een uur bezig met het verzamelen van zijn spullen, nu gooi ik een fles in de luiertas en we zijn weg.
En ik laat hem ook graag eens achter, bij de grootouders, de meter of de peter zodat David en ik nog eens een avondje met ons twee hebben of ik een uurtje voor mezelf.
Het zijn acht bewogen weken geweest, zonder enige twijfel de meest intense van mijn leven. Het is al lang geen geheim meer dat die eerste weken voor mij de hel waren, maar ik denk dat ik daar nu volledig ben uitgeklauterd.
Alles is voor mij veranderd met dat eerste lachje, sindsdien geniet ik met volle teugen van mijn mannetje.
En ik kijk er enorm naar uit om hem verder te zien groeien. Ik wil hem zien brabbelen en rollen en kruipen.
Achteraf gezien waren die eerste weken niets voor mij, al had ik dat nooit gedacht. Voor veel vrouwen is de baby-periode de leukste en ik was ervan overtuigd dat dat bij mij ook zo zou zijn.
Maar neen, geef mij maar een kind waarmee ik kan communiceren en spelen in plaats van een klein, hulpeloos hoopje.
Op naar de volgende acht weken, kleine Niel ♡
Geen opmerkingen:
Een reactie posten