De zwarte wolk is verdwenen. Geen huilbuien meer, geen dramatische of negatieve gedachten, geen lood in mijn schoenen als Niel begint te huilen omdat hij honger heeft. Ik kan weer lachen.
Wat zeker niet betekent dat ik mij nu in het Beloofde Land bevind, de Roze Wolk, Moedermekka.
Ik weet zelfs niet of ik daar ooit zal geraken. Genieten, zeggen ze. Genieten!
Ik kan nog steeds moeilijk verstaan van wat.
Ja, mijn ventje is ontzettend mooi en schattig. En hij verandert zo snel en ik zie hem al een klein beetje ontwikkelen.
Maar hij kan ook zo vreselijk krijsen, dat gaat door merg en been. En 's nachts slapen, daar doet hij niet aan mee. Wakker zijn betekent voor meneertje ook op de arm liggen, en niet in zijn park of wipper. En hij zal niet opgeven tot hij krijgt wat hij wil, mijn kleine doorzetter.
Het is niet gemakkelijk. Maar ik begin het precies beter en beter te kunnen. Ik begin hem misschien een beetje te kennen.
Ik heb ook ontzettend veel gehad aan de reacties op mijn vorige blog. Ik ben er enorm van verschoten hoeveel mama's mijn gevoel herkenden en mij een hart onder de riem wilden steken. Want hoe hard ik mijn best ook doe, ik krijg het niet uitgelegd aan mensen die het niet hebben doorgemaakt. Maar man, wat heeft die (h)erkenning deugd gedaan.
Ik zou misschien heel stilletjes durven stellen dat er echt beterschap op komst is. Komt het door de hormonen die zich beginnen te gedragen? Of omdat het einde van de borstvoeding in zicht is? Of omdat de zon schijnt?
Ik weet het niet, ik voel gewoon dat ik af en toe begin te genieten van dat klein bolletje in mijn living. Van zijn geluidjes. Van de knuffels. Van zijn mooie ogen die zo serieus in mijn ogen kunnen staren.
Geen zwarte wolk meer, zeker ook geen roze. Maar misschien bevind ik mij nu wel al op een doodgewone, neutrale, witte wolk. En dat is genoeg, voor nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten